ตอนที่ 3
1075 คำ
ตอนที่ 3
“ก็ได้เจ้าค่ะคุณหนู พี่รอนีย์จะทำตามที่คุณหนูขอร้อง ว่าแต่คุณหนูต้องระวังตัวดีๆ นะเจ้าคะ เพราะการเดินทางอาจพบเจอพวกโจรทะเลทราย พี่ละเป็นห่วงจริงๆ” รอนีย์เอ่ยด้วยสีหน้าวิตก ใจก็หวาดกลัวไปสารพัด แล้วหากตนได้ร่วมเดินทางไปส่งคุณหนูด้วยก็คงจะดีกว่า
“โธ่พี่รอนีย์ ท่านอย่าห่วงข้านักเลย ท่านก็รู้ว่าข้ามีวิชาป้องกันตัว ข้ารับรองว่าจะไม่ให้ผู้ใดมาทำร้ายข้าได้หรอก”
“รอนีย์ เจ้าอย่าพูดเป็นลางไม่ดีเลย ข้ายิ่งเป็นห่วงลูกข้าอยู่ด้วย” โมฮัมพูดขัดขึ้นหลังนั่งฟังพี่เลี้ยงและบุตรสาวพูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง รอนีย์เร่งกล่าวขออภัยท่านโมฮัม แต่ถึงอย่างนั้นใจของตนก็ยังอดเป็นห่วงการเดินทางของคุณหนูมูนาไม่เลิก เพราะใครๆ ต่างก็รู้ว่าการเดินทางรอนแรมอยู่กลางทะเลทรายมีแต่อันตราย
“ข้าสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี ท่านพ่อเข้าไปพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ” ท่านโมฮัมพยักหน้ารับ และลุกขึ้นจากที่นั่งที่ปูพรมด้วยขนสัตว์หนานุ่ม จากนั้นก็เดินเข้าห้องพัก ส่วนมูนาและพี่เลี้ยงสาวก็เดินกลับห้องพักเช่นกัน
“เฮ้อ! ข้าจะทำอย่างไรดี พี่รอนีย์ ข้าไม่อยากถูกส่งตัวเข้าวัง” เมื่อเดินเข้ามาอยู่ในห้องพักและทิ้งตัวนั่งบนเตียงเรียบร้อยเสียงหวานก็บ่นอุบ ทำเอาพี่เลี้ยงสาวถึงกับงงไม่น้อย ทั้งที่ก่อนหน้าคุณหนูคนสวยของนางเพิ่งจะรับปากท่านโมฮัมไปว่ายินดีถูกส่งตัวเข้าวัง
“เหตุใดคุณหนูถึงได้พูดเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ” รอนีย์เอ่ยถามด้วยความสงสัย เดินไปนั่งบนพื้นพรมชั้นดีใกล้กับคนที่ตนนึกห่วง และยิ่งห่วงมากขึ้นเมื่อรู้ว่ามีเวลาอีกเพียงสามวันที่จะได้อยู่ดูแลกัน
“ก็ข้าไม่อยากเข้าไปอยู่ในวัง แล้วที่ข้ารับปากท่านพ่อไป ก็เพราะข้าไม่อยากให้ท่านกลุ้มใจเพราะเรื่องนี้ แต่พอมาคิดๆ ดู ข้าก็ไม่อยากจากท่านพ่อไปไหน แล้วในวังหลวงนั้นจะมีอะไรให้ข้าเล่นข้าทำบ้างล่ะ” มูนาบอกด้วยเสียงเศร้าสร้อย
“แต่คุณหนูก็รับปากท่านโมฮัมไปแล้ว คุณหนูจะมาผิดสัญญาหรือเจ้าคะ พี่ว่าไม่ดีแน่ หากคุณหนูจะพูดกลับไปกลับมาเช่นนี้ หาไม่ หากท่านโมฮัมรู้เรื่องเข้า ท่านจะพานล้มป่วยเอาได้นะเจ้าคะ” รอนีย์เอ่ยเตือนด้วยความหวังดี นางวางมือลงบนมือนุ่มของคุณหนูแล้วตบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“แต่ข้าลำบากใจนี่นาพี่รอนีย์ ข้าไม่อยากไป ไม่อยากไปเลยจริงๆ” มูนาโอดครวญหน้าเศร้า
“แต่ถึงอย่างไรคุณหนูก็ต้องไปนะเจ้าคะ เพราะในหมู่บ้านของเราไม่เหลือสาวพรหมจรรย์อีกแล้ว นอกจากคุณหนูแต่พี่ว่าการที่คุณหนูได้เข้าไปอยู่ในวังก็ดีนะเจ้าคะ วันๆ ไม่ต้องทำอะไร ตื่นมาก็แต่งตัวสวยๆ รออยู่ในห้อง”
“ฮึ! แต่งตัวสวยเพื่อรอให้องค์รัชทายาทเรียกเข้าไปปรนนิบัติอย่างนั้นน่ะหรือพี่รอนีย์ ข้าละเกลียดนัก เหตุใดข้าถึงไม่เกิดมาเป็นชายมียศมีศักดิ์บ้างนะ ข้าจะเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์นี่เสีย” มูนาตอบกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
“โธ่ คุณหนูจะบ่นไปเพื่ออะไรล่ะเจ้าคะ ในเมื่อประเพณีแบบนี้ก็มานานแล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้หรอกเจ้าค่ะ แล้วในประเทศของเราคุณหนูก็รู้ดีว่าผู้ชายมีสิทธิ์ที่จะมีภรรยาได้ถึงสี่คน แล้วเหตุใดคุณหนูต้องคิดมากด้วยล่ะเจ้าคะ” รอนีย์ส่ายหน้าเบาๆ กับความดื้อรั้นของหญิงสาว ที่แม้ตนจะพร่ำบอกพร่ำสอนถึงขนบธรรมเนียมประเพณีให้ฟังหลายครั้งหลายหน แต่คุณหนูมูนาก็หาได้เชื่อฟัง ซ้ำยังเถียงชนิดไม่ยอมฟังใครอีกด้วย
“หากข้าจะแต่งงาน สามีของข้าต้องมีข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น ข้าไม่ยอมเป็นเมียหนึ่ง เมียสอง เมียสาม หรือเมียสี่ของใครเป็นแน่แท้ แล้วหากข้าเลือกไม่ได้ ข้าจะตายให้ดู!” มูนาประกาศกร้าว ดวงตาคมสวยแน่วแน่มั่นคง แต่กลับทำให้พี่เลี้ยงสาวแทบจะเป็นลมล้มไปต่อหน้าต่อตา
“คุณหนู!” รอนีย์ยกมือทาบอก สีหน้าตระหนกตกใจจนหน้าซีดเผือด
“พี่รอนีย์ ข้าขอโทษ ที่พูดให้ท่านตกใจมากขนาดนี้ จริงๆ แล้วข้าก็พูดไปเช่นนั้นเอง ข้าไม่ได้คิดทำจริงๆ หรอก เพราะถึงอย่างไรข้าก็ต้องเข้าไปอยู่ในวังอยู่แล้ว ข้าคงไม่มีสิทธิ์ได้เลือกสามีหรอก พี่รอนีย์อย่าโกรธข้าเลย” มูนากล่าวขอโทษพี่เลี้ยงสาวแล้วโผเข้ากอด น้ำตาซึม อดน้อยใจในโชคชะตาไม่ได้ ที่เกิดมาก็มีแต่คนเฝ้ามองด้วยความเกลียดชัง พอเริ่มโตเป็นสาวก็ถูกส่งตัวเข้าไปเพื่อไปปรนนิบัติรับใช้องค์รัชทายาท ทั้งที่ภายในวังก็มีสาวงามมากมาย แต่เหตุใดองค์รัชทายาททั้งสองพระองค์ขององค์ฟาตินถึงยังไม่พอพระทัยกันเสียที
“พี่ไม่ได้โกรธคุณหนูหรอกเจ้าค่ะ แต่พี่ไม่อยากให้คุณหนูพูดหรือคิดเช่นนี้อีก โดยเฉพาะต่อหน้าท่านโมฮัม หากท่านรู้ ท่านคงไม่สบายใจ พี่ว่าเวลานี้คุณหนูเข้านอนเถอะเจ้าค่ะ พักผ่อนให้มากๆ หน้าตาจะได้สดใสนะเจ้าคะ” รอนีย์ยิ้มเอ็นดู
“พี่รอนีย์ก็กลับไปพักผ่อนเช่นกันเถิด ข้าขอนั่งมองดวงจันทร์สักครู่ก่อนเถอะ เพราะข้าคงไม่มีโอกาสได้มานั่งมองดวงจันทร์จากห้องพักของข้าอีกแล้ว” ดวงตาคมสวยหมองหม่น ไม่ต่างจากน้ำเสียงที่ฟังดูเศร้าสร้อยสะเทือนใจคนฟัง
“ถ้าเช่นนั้นคุณหนูก็อย่านั่งมองจนดึกดื่นนะเจ้าคะ” กล่าวจบ รอนีย์ก็เดินออกจากที่พักของมูนาไป นางยกมือกรีดน้ำตาที่เอ่อคลอออกจากหางตา ก่อนจะเหลียวมองหญิงสาวที่นั่งมองดวงจันทร์ด้วยความรู้สึกสงสารและเห็นใจแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะนี่อาจเป็นชะตากรรมของมูนา เด็กสาวที่เกิดมาพร้อมคำทำนายของแม่เฒ่า
- ผู้เขียน
