บทที่11
1075 คำ
"แหม่ๆหวานกันจังเลยนะครับเนี่ย" วิทย์เดินเข้ามาหาน้ำดื่มในครัวก็เจอเข้ากับฉากโรแมนติกหวานซึ้ง ระหว่างพี่ชายและพี่สะใภ้ที่ก่อนหน้ามีสถานะเป็นเพื่อนกัน ซึ่งหญิงสาวกำลังเช็ดปากให้กับผู้เป็นสามี
"อะ เอ่อ ก็พี่วินน่ะสิกินอะไรเลอะเทอะเหมือนน้องวาฬไม่มีผิดเลย"
"ฮ่าๆ ก็พ่อลูกกันนี่ครับ" ชายหนุ่มตอบกลับยิ้มๆ
"ผมดีใจนะที่พี่ยิ้มแล้วก็หัวเราะได้แบบนี้ ขอบคุณโรสมากนะที่มาสร้างสีสันให้กับพี่ชายของวิทย์"
"อืม" หญิงสาวรับคำขอบคุณแบบยิ้มๆ
"งั้นผมไม่กวนแล้วดีกว่า ต่อครับต่อได้เลยนะ"
"วิทย์!"
"ไม่ต้องเขินหรอกน่า รีบมีหลานสาวให้วิทย์บ้างจะดีกว่า ไปละๆง่วงจังวุ้ย"
"ไอ้เพื่อนคนนี้นิ"
"พูดไม่เพราะ"
"อุ้ย ขอโทษค่ะ ไปหาปลาวาฬกันเถอะค่ะ"
"ครับ" สองหนุ่มสาวจับจูงมือกันเดินไปยังชั้นสองของตัวบ้าน บ้านหลังนี้อบอุ่นและมีสีสันมากขึ้นทุกวันตั้งแต่มีหลานชายสุดที่รักลืมตาดูโลก
"แอ๊"
"ว่าไงครับ ตาแป๋วเลย ไหนแม่เราเขาบอกว่าหนูหลับไงครับ"
"หลับไปแล้วจริงๆนะคะ"
"คงจะหาโรสไม่เจอ แต่ดีที่ไม่ร้อง"
"พอแกเริ่มรู้เรื่องก็ไม่ค่อยงอแงแล้วค่ะ"
"แอ๊ๆ" หนุ่มน้อยชูมือชูไม้ให้คนเป็นแม่อุ้ม
"ไหนคะ ใครอยากให้แม่อุ้ม" เธอก้มลงไปอุ้มลูกชายมาไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับโยนตัวไปมา คนเป็นพ่อเห็นก็อยากจะเข้าไปร่วมกอดด้วย แต่ดูน้อยดันรู้สึกไม่พอใจส่งเสียงอ่อแอ๊ไม่ให้เข้ามาใกล้
"แล้วกันลูกพ่อ อย่าบอกนะว่าห่วงแม่ ไม่ได้นะนี่เมียพ่อนะ" ฟังชายหนุ่มพูดอย่างนั้นแก้มของคนมีสามีแล้วก็แเงระเรื่อด้วยความเขินอาย
"แอ๊"
"ฮ่าๆ หวงแม่จริงๆด้วย"
"เจ้าเลห์นักนะเดี๋ยวเถอะ"
"เหมือนพ่อแหละคร๊าบ ปลาวาฬบอกพ่อสิครับว่าเหมือนพ่อแหละ"
"ฮ่าๆ ไม่ยอมจริงๆนะครับเนี่ย"
"ก็คงเพราะเราสองคนแม่ลูกอยู่ด้วยกันตลอดมั้งคะ"
"ไม่ได้ละ พรุ่งนี้ไปเที่ยวบริษัทพ่อกันดีกว่า ขากลับเดี๋ยวพาไปทานไอศกรีม ไอศกรีมใครอยากกินบ้าง"
"คิกๆ" พอได้ยินว่ามีการเอ่ยถึงของโปรดของตนหนุ่มน้อยก็ดี้ด้าใหญ่เลย
"ต้องให้พ่อเอาของมาล่อตลอด รักพ่อจริงไหมเนี่ย"
"โถว่ แค่นี้ก็อิจฉาเด็กเสียแล้วหรอคะ"
"มันน่าอิจฉาจริงๆนี่หน่า"
ทั้งสองเล่นกับลูกน้อยอีกสักพัก เจ้าตัวเล็กก็หลับลงอีกครั้ง ครั้งนี้หลับยาวเลย พ่อและแม่จึงเดินกลับไปยังห้องนอนของตนที่อยู่ข้างๆกัน
"ไปอาบน้ำก่อนเลยค่ะ อย่าเนียนไม่อาบนะคะ"
"ไม่อาบได้ไหมครับ ไม่เหม็นนะ" เขาเดินเขามาใกล้ให้เธอได้ดมกลิ่นเพื่อพิสูจน์ว่ามันไม่เหม็นจริงๆ แต่หญิงสาวผละออก เธอรู้แล้วว่าเขาไม่เหม็นเธอรู้ตั้งแต่เหตุการณ์หวาบหวามก่อนหน้านี้ไง
"อย่าเกเรค่ะไปอาบเลย โรสจะได้อาบบ้าง"
"อาบด้วยกันไหมครับประหยัดเวลาดี"
"คนเจ้าเลห์"
"ที่สุดครับ"
"ฮ่าๆ"
"เข้าไปเลยค่ะๆ" หญิงสาวดันหลังของชายหนุ่มให้เข้าไปในห้องน้ำจนสำเร็จ รอไม่นานเขาก็ออกมาเธอจึงเข้าไปอาบบ้าง ตื่นเต้นอย่างไรไม่รู้ที่พรุ่งนี้ต้องไปบริษัทของเขา
"บอสสวัสดีค่ะ"
"ครับ"
"ว้าว วันนี้พาคุณหนูมาด้วยหรอคะเนี่ย"
"อย่าเรียกคุณหนูเลยนะคะ เรียกแค่น้องวาฬก็พอแล้ว"
"ได้เลยค่ะคุณโรส คุณโรสน่ารักอย่างนี้นี่เองถึงว่าบอสหลงหนักกลับไปทานข้าวกลางวันด้วยตลอด เชื่อไหมคะเมื่อก่อนลืมเวลามื้อเที่ยงด้วยซ้ำ"
"จริงหรอคะ"
"จริงค่ะ"
"อยากโดนตัดเงินโทษฐานเผาเจ้านายไหมครับ"
"ฮ่าๆ ไม่กล้าแล้วค่ะ อยากได้อะไรบอกนะคะเดี๋ยวดิฉันจะเอาเข้ามาให้"
"ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ดีกว่าเพราะขนของจากบ้านมาซะเยอะเลย ทานได้ถึงมื้อกลางวันเลยค่ะ"
"งั้นก็ได้ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"
"บู๊ๆ"
"ไม่เอาลูกไม่เล่นน้ำลายนะคะ" หญิงสาวคอยซับน้ำลายที่คอยจะหยด
"เหนื่อยไหมครับ"
"ไม่เลยค่ะ สนุกซะอีก"
"ขอบคุณนะครับที่ดูแลเจ้าวาฬน้อยของเราอย่างดี"
"แน่นอนสิคะ ลูกใครๆก็ต้องรัก"
"เข้าไม่ได้นะคะ เข้าไม่ได้"
"พี่วินขาาา"
"ขอโทษค่ะบอสดิฉันห้ามแล้วแต่คุณนิตาไม่ฟัง"
"ครับคุณออกไปก่อนเถอะ"
"ค่ะ"
"มีธุระอะไรครับน้องนิตา"
"นิตาคิดถึงพี่วินนี่คะ อุ๊ยตายไม่ทันมองว่ามีคนอื่น..อยู่ด้วย" หญิงสาวหูผึ่งทันทีเมื่อสาวเจ้าบอกอย่างนั้น
"ค่ะ"
"มาทำไมหรอคะ"
"ฉันต้องถามคุณมากกว่ามั้งคะว่ามาทำไม" นิตาเมื่อโดนตอบกลับก็นึกขัดใจ
"ก็มาหาพี่วินมีอะไรไหม"
"มาหามีเรื่องอะไรละคะ"
"ก็แค่คิดถึง ทำไม!"
"คิดถึงสามีคนอื่นดูไม่แปลกไปหน่อยหรอคะ" ว่าแล้วหญิงก็เดินไปนั่งบนตักของชายหนุ่มแล้วถามออดอ้อน
"จริงไหมคะคุณสามี"
"จะ จริงที่สุดครับ" ชายหนุ่มยังคงตกตะลึงไม่คิดว่าหญิงสาวจะมีมุมแบบนี้
"กรี๊ดด ลงไปจากตักพี่วินนะ" เหมือนสติของเธอจะขาดกีดร้องเสียงดังออกมา ด้านหญิงสาวก็ไม่ได้สนใจแถมยังทำท่าซบที่อกของชายหนุ่มซึ่งเขาก็ไม่ได้ขัดแถมยังเสนอตัวให้อีกตั้งหาก
"ถ้าไม่มีอะไรนิตากลับก่อนดีกว่าครับ ถ้าเกิดจะมาเสียงดังแล้วทำลูกพี่ร้องไห้พี่ไม่โอเคเลย"
"พี่วิน! ฮึ นิตา..นิตาไปก่อนก็ได้ ชิ"
"เฮ้อ ค่อยเบาหูหน่อย"
"ฮ่าๆ แกยังเด็กก็งอแงเป็นธรรมดาครับ"
"เด็กแก่แดดสิไม่ว่า"
"หึงหรอครับ"
"ค่ะ อุ๊ยไม่ใช่ค่ะ"
"ใช่ก็ยอมรับมาเถอะครับ ฟอดด"
"เปล่าค่ะ โรสจะไปดูลูก"
"ดูพ่อก่อนไม่ได้หรอครับ"
"พ่อดูแลตัวเองได้นี่คะ ถึงแม้จะตามไม่ค่อยทันเด็กๆก็เถอะค่ะ"
- ผู้เขียน
