บทที่ 7
1058 คำ
พอขึ้นมาบนรถหญิงสาวก็เงียบกริบจนชายหนุ่มนึกสงสัยว่าเขาทำอะไรผิดหรือป่าว
"โรสครับ พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย หรือทำอะไรให้โรสโกรธครับ บอกพี่บ้างสิครับ"
"..."
"คนดีของพี่อย่าเงียบสิครับ"
"ไม่ได้โกรธค่ะ"
"โกรธแน่ๆเลยอย่างนี้น่ะ"
"...." ชายหนุ่มหันไปคว้าของบ้างอย่างที่วางอยู่ด้านหลังเบาะรถมาส่งให้กับหญิงสาว
"อย่างอนพี่เลยน้า ที่พี่มาช้าเพราะมัวไปเลือกอันนี้ให้โรสไงครับ ชอบหรือเปล่าเอ่ย พี่สั่งทำพิเศษเพื่อโรสเลยนะครับ" ชายหนุ่มพยายามอธิบายให้คนข้างกายได้รับรู้ เขาห่วงใยและรักเะอมากกว่าใครข้อนี้คือสิ่งที่เขาอยากให้เธอรู้
"ไม่ได้ติดงานหรอคะ" หญิงสาวถามออกไปด้วยความสงสัย
"ไม่ครับ วันสำคัญแบบนี้พี่จะห่วงงานมากกว่าโรสกับลูกได้ยังไงละครับ จริงไหม มาครับพี่ใส่ให้นะครับ" ชายหนุ่มหยิบสร้อยคอฝังเพชรหลายกระรัตมาสวมให้ภรรยาสาว เมื่อสร้อยอยู่บนคอเจ้าของแล้ว ดูไปดูมามันช่างเหมาะสมกับหญิงสาวจริงๆ
"สร้อยนี้พี่สั่งทำพิเศษเลยนะครับ สลักชื่อของน้องโรสด้วยน้า สวยไหมครับแล้วชอบหรือเปล่า" ชายหนุ่มถามย้ำอยากให้เธอตอบรับว่าชอบหรือไม่ชอบ
"ค่ะ"
"เบาจังเลย ชอบไหมครับไม่ได้ยินเลย"
"ชอบค่ะ"
"ชอบคนหรือว่าชอบสร้อยละครับ"ชายหนุ่มไม่วายขอโอกาสได้หยอดเมียสักหน่อยก็ยังดี แต่เธอกลับไม่ได้ดุเขาเหมือนตามเคยน่ะสิ
"ฮึกฮือออ" หญิงสาวรู้สึกว่าตอนนี้เธอกำลังควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ได้ เมื่อเขาดีกับเธอมากเธอก็ดีใจและมีความสุขที่สุด ที่สำคัญเขาไม่ได้เห็นงานสำคัญกว่าเธอและลูกน้อย เธอดีใจมากจริงๆมากจนกั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้
"อะไรกันครับร้องไห้ทำไมครับ ไม่เอาไม่ขี้แยนะครับ น้องวาฬดูแม่สิครับร้องไห้ใหญ่เลย"
"ฮึกๆ วะ วาฬ?" หญิงสาวทำหน้าตาสงสัย วาฬที่เขากำลังหมายถึงคือใครกันนะ
"ลูกชายเราไงครับ ชื่อวาฬเป็นไงครับ น้องโรสชอบไหม พ่อชื่อวินลูกชื่อวาฬ" ชายหนุ่มถามกลับสายตาเป็นประกาย มันมีความสุขบรรจุอยู่ในนั้น
"ชะ ชอบค่ะ ฮึกๆ" เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็โผเข้ากอดปลอบเธอทันที เธอมักจะอ่อนไหวซึ่งเขาเข้าใจดีและพร้อมจะคอยปลอบเธอเสมอ
"มีอะไรในใจหรือเปล่าครับ อยากบอกอะไรพี่อีกหรือเปล่า" ชายหนุ่มถามออกไปน้ำเสียงอบอุ่น
"ฮึกๆฮืออ โรสขอโทษค่ะ โรสงอแงไปเอง โรสเสียใจที่ตอนแรกพี่ไม่ได้มาด้วย" หญิงสาวพรั่งพรูความรู้สึกออกมาเพราะไม่อาจเก็บมันไว้ในใจได้
"พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ พี่ขอโทษที่ทำให้โรสคิดมากนะครับ หืมม ไม่โกรธพี่นะครับ"
"มะ ไม่โกรธแล้วค่ะ"
"ดีมากครับ ฟอดด" ชายหนุ่มก้มลงไปหอมแก้มหญิงสาวฟอดใหญ่ให้สมกับความคิดถึงที่วันนี้เพิ่งจะได้อยู่ด้วยกัน
"เราจะไปไหนคะ"
"ไปช้อปปิ้งของให้ปลาวาฬไงครับ"
"ปลาวาฬ?"
"เรียกเฉพาะตอนเด็กไงครับ พอโตก็เรียกวาฬเฉยๆโรสโอเคไหมครับแบบนี้"
"ค่ะ โอเคที่สุดเลย"
"เป็นไงๆหลานแม่ผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วนั่นขนอะไรกันมาเยอะแยะเลย"
"ผู้ชายค่ะแม่"
"ของน้องวาฬไงครับ"
"ผู้ชาย น้องวาฬ? ตั้งชื่อแล้วหรอ ชื่อน่ารักจังแม่ชอบ"
"ครับผม นี่ผมยังซื้อไม่ครบเลยนะครับแม่" ชายหนุ่มตอบกลับยิ้มๆ
"โรสว่าเยอะไปด้วยซ้ำค่ะคุณแม่ โรสห้ามพี่วินก็ไม่ฟังเลยค่ะ เห็นอะไรก็อยากซื้อไปหมด"
"ฮ่าๆ เขาเงินเยอะปล่อยให้ซื้อไปนั่นแหละจ้ะ หนูจะได้ไม่ต้องไปซื้อเองไงละจ้ะ" คนเป็นแม่ตอบกลับหัวเราะชอบใจ
"ค่ะ" ดูท่าแล้วคงจะทั้งพ่อทั้งย่าแน่ๆที่เห่อหลาน งานนี้พอโตขึ้นลูกของเธอจะเสียนิสัยไหมเนี่ย คิดแล้วก็ปวดหัวเปล่าๆ
"เหนื่อยมาทั้งวันไปพักก่อนดีกว่าไหมลูก อุ๊ยตาย สร้อยคอสวยจังลูก" คนเป็นแม่ทักเสียงหลง ต้องเป็นของขวัญที่ลูกชายหล่อนมอบให้แน่ๆ
"พะ พี่วินซื้อให้ค่ะ" หญิงสาวตอบกลับด้วยความเขินอาย
"แหม่ เปย์หนูโรสคนแรกเลยล่ะสิ"
"ครับแม่" ชายหนุ่มตอบรับยิ้มๆ คนแรกหรอ พี่วินไม่เคยซื้ออะไรแบบนี้ให้ใครเลยหรอ ยิ่งคิดหัวใจของเธอก็เต้นตึกตักไม่หยุด
"เป็นอะไรไปจ้ะหนูโรส"
"ปะ เปล่าค่ะคุณแม่ โรสแค่เหนื่อยๆ"
"ตาวินพาหนูโรสไปพักเถอะนะ"
"ครับ ไปกันครับ"
หลังจากหญิงสาวอาบน้ำเสร็จ เขาก็เดินเข้ามาหาเธอและพบว่าเท้าของเธอดูไม่ปกติ
"เหมือนเท้าจะบวมๆนะครับ"
"นิดหน่อยค่ะ"
"รอแปบนึงนะครับ" ชายหนุ่มหายเข้าไปในห้องน้ำสักพัก ก็ออกมาพร้อมกับกะละมังที่มีน้ำอุ่น
"มาครับ มาแช่เท้ากันดีกว่า"
"มะ ไม่ต้องค่ะ"
"อย่าเกรงใจกันเลยนะครับ เราเป็นสามีภรรยากันก็ต้องดูแลกัน ถูกต้องไหมครับ พี่ไม่ได้ทำเพราะหน้าที่ แต่พี่ทำเพราะใจของพี่อยากทำ"
"ก็ได้ค่ะ" เธอยกเท้าแช่น้ำในกะละมังตามที่เขาบอก เขาใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่บ้างครั้งเธอเองก็มองข้าม แต่เชื่อเถอะว่ามันดีมาก มันสบายสุดๆไปเลยล่ะ
"พิงพี่ได้เลยครับ นั่งนานๆจะเมื่อยเอา"
"ค่ะ" เธอมองหน้าเขานิดนึงจากนั้นก็ซบลงที่ไหล่กว้างของเขา ไม่นานหญิงสาวก็เผลอหลับไป
"หลับซะแล้วคนดีของพี่ ฟอดด" ชายหนุ่มจัดแจงให้หญิงสาวนอนลง ห่มพา เฝ้ามองดูเธอสักพักจากนั้นตนเองก็ออกไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ
- ผู้เขียน
