หลายวันต่อมา
ตั้งแต่วันที่เพลิงไปส่งญาดาที่บ้านเธอก็ไม่เห็นเพลิงตามตอแยอีกซึ่งมันทำให้ญาดารู้สึกโล่งใจเพราะตั้งแต่วันนั้นดนัยก็อาสาตามมารับมาส่งญาดาที่โรงพยาบาลทุกวันและบางทีที่ญาดาโล่งใจแบบนี้อาจเป็นเพราะสองคนนี้ไม่ได้เจอกันก็ได้
“คุณหมอคะ ผอ.เรียกไปพบที่ห้องค่ะ”
พยาบาลคนหนึ่งเดินมาบอกญาดา ญาดารีบพับหน้าจอคอมพิวเตออร์ที่ทำงานค้างอยู่ลงก่อนจะรีบไปพบผู้อำนวยการของโรงพยาบาลอย่างไม่รอช้า
หลังจากเคาะประตูห้องตามมารยาทแล้วญาดาก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป
“มาแล้วหรอคุณหมอญาดานั่งก่อนสิ”
ญาดานั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าของโต๊ะผู้อำนาวยการในวัยห้าสิบกว่าๆก่อนจะเป็นคนเข้าเรื่อง
“ผอ.ตามดิฉันมามีอะไรหรอคะ”
ญาดาคิดไว้ตั้งแต่ทีแรกแล้วว่าที่ให้เธอมาพบครั้งนี้จะต้องมีเรื่องเร่งด่วนไม่ก็เรื่องสำคัญเพราะไม่อย่างนั้นคนที่เป็นถึงระดับผู้บริหารโรงพยาบาลไม่เรียกหมออย่างเธอมาพบแน่ ผู้บริหารโรงพยาบาลสูงวัยที
