“มันเร็วไปนะเหมย ที่จะด่วนสรุปว่าความรู้สึกของเหมยคือ ‘ความรัก’ ... แล้วอีกอย่าง เหมยยังเด็กเกินไปในสายตาพี่ ความรักมันต้องใช้เวลามากกว่านี้”
“บางอย่าง... ก็ไม่ต้องการเวลา”
เด็กดื้อดึงที่ดูเหมือนว่าจะมีปมด้อยกับคำว่า ‘เด็กเกินไป’ ทำหน้ากระเง้ากระงอด เถียงกลับอย่างนึกขัดใจ เพราะดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เธอคิด… ที่เธอตัดสินใจอยากจะทำ ล้วนติดตรงที่คำว่า ‘เด็กเกินไป’ เตี่ยและแม่ก็ชอบใช้คำนี้กับเธออยู่บ่อยๆ มิหน้ำซ้ำนายคำรณที่เธอแอบรักแอบหลงก็กำลังมองเธอไม่ต่างจากเตี่ยกับแม่
“เบื่อจริงๆ เลย คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก แล้วเด็กไม่มีหัวใจหรือยังไงคะ” เธอเถียงไม่ลดละ
“ก็ที่เถียงอยู่อย่างนี้นี่เอง… ที่เขาเรียกว่าเด็ก” คำรณว่า
“ไม่เด็ก…” เธอสะบัดหน้าเถียง
“เด็กหนอเด็ก” เขาส่ายหน้า
“ถ้าคิดว่าเหมยยังเด็ก… งั้นก็ดูให้เต็มสองตา… ชิ๊”
ด้วยความ
