ข้อตกลง
3374 คำ
จากที่คุยกันได้ 3 วันฟ้าเดินทางจากแม่ฮ่องสอนไปลงสนามบินที่อู่ตะเภา ทานตะวันได้ส่งคนไปรอรับก่อนแล้ว ลงจากเครื่องมาฟ้าก็โทรหาคนขับรถตามเบอร์ที่ทานตะวันให้ไว้ ได้ความว่ารอตรงไหนก็เดินไปหาทันที
“รอนานมั้ยคะ” ฟ้าทักทายคนขับรถพร้อมส่งกระเป๋าให้ มาคราวนี้ไม่ได้เอาอะไรมาเยอะ เพราะตั้งใจแค่มารับแม่ ไม่อยากทิ้งลูกไว้นานถึงจะเชื่อใจมะขิ่นกับอาจูว่าเลี้ยงได้ก็เถอะ
ตื้ด ตื้ดดด ตื้ดดด เสียงโทรศัพท์สั่น มือเรียวเปิดกระเป๋าควานหาก่อนจะหยิบขึ้นมาตอบรับ
“ว่าไงตะวัน”
“ฟ้า…ถึงไหนแล้ว” เสียงตะวันดูสั่นๆ มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย
“มีอะไรตะวัน ใกล้ถึงแล้ว”
“คือว่า…โอ๊ย” เสียงตะวันพูดยังไม่ทันจบ มันเหมือนมีบางอย่างมารบกวนก่อน
“ตะวัน ตะวัน ได้ยินฟ้ารึเปล่า” ฟ้าพยายามร้องเรียกปลายสาย แต่ก็เงียบไป ได้ยินเสียงอะไรไม่รู้ยุกยิก ยุกยิกไม่รู้เรื่อง
“ไง” แค่คำเดียวที่ได้ยินเข้าสู่ประสาทการรับเสียง ฟ้าก็รู้ทันทีว่าเสียงผู้ชายปลายสายเป็นใคร ไม่จริงใช่มั้ย สิ่งที่กลัวมาตลอดเขาอาจจะแค่ขอมาเจอลูกก็ได้ แต่ถ้าเขามาขอเอาลูกไปเลี้ยงล่ะ ความคิดผุดขึ้นในสมองของฟ้ามากมายจนสับสนไปหมด
“อย่าเงียบสิ รีบมา เธอก็รู้ใช่มั้ยว่าแม่เธออยู่ที่นี่” ถ้าไม่เอาแม่มาขู่ ฟ้าคงตัดสินใจกลับซะตั้งแต่ตอนนี้แล้ว ยังไงซะก็คงเลี่ยงไม่ได้ ต้องยอมไปเจอ แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะเอายังไง ฟ้านั่งไปจนถึงบ้านทานตะวันด้วยความเป็นกังวล อีกใจก็นึกโมโหยัยเพื่อนตัวแสบทำไมไม่โทรบอกว่าเขาก็อยู่นั่นด้วย จะได้นัดรับแม่ที่อื่น
-บ้านชายทะเลของทานตะวัน-
เมื่อมาถึงฟ้าก็เจอทานตะวันยืนชะเง้อรออยู่แล้ว พอลงจากรถ ฟ้าก็รีบตรงไปหาเพื่อนสาวทันที รู้สึกได้เลยว่ามีเรื่องต้องเคลียร์กันหน่อย
“ทำไมไม่บอกฟ้าว่าเขามาที่นี่” เมื่อเดินไปถึงฟ้าก็ไม่รอช้า ยิงคำถามใส่คนตรงหน้าทันที
“ใจเย็นก่อนฟ้า เขามาถึงก่อนที่ตะวันจะโทรหาฟ้าแค่แปบเดียวเอง” ฟ้าได้ค้อนใส่ทานตะวัน แต่ในใจก็เชื่อว่าเพื่อสาวคงไม่โกหก คิดถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดดีกว่า การเผชิญหน้ากันอีกครั้ง ความรู้สึกมันร้อนอยู่กลางอกยังไงก็ไม่รู้
“เค้ารู้เรื่องเด็กๆ หรือยัง” ระหว่างที่เดินเข้าไปในบ้านฟ้าเลยแอบถามก่อน จะได้คิดหาทางหนีทีไล่ได้ทัน
“เค้ารู้ว่าฟ้าท้องแล้วก็น่าจะคลอดแล้ว ตะวันไม่ได้บอกอะไรเค้าเลย เห็นว่ามาบ้านถูกก็เพราะส่งคนมาสืบก่อน”
“เค้ายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเด็กๆ ใช่มั้ย”
“ตะวันว่ายังนะ” เดินมาเรื่อย ใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ สองสาวเดินผ่านประตูเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น น้องอันดาตื่นขึ้นมาพอดี เมื่อไปถึงก็เห็นแม่ของฟ้ากำลังอุ้มหลานอยู่ส่วนลูอิสก็จ้องยังกับจะกินลูกของทานตะวัน
“เลี้ยงง่ายจังนะ ตื่นมาก็ไม่ร้อง” น้าแดงส่งลูกให้กับทานตะวัน จังหวะเดียวกันกับที่เห็นหน้าลูกสาว
“อีฟ้า!!”
“แม่ แม่จริงๆ ด้วย แม่” สองแม่ลูกโผเข้ากอดกันแนบแน่น ปีกว่าเกือบ 2 ปีที่ไม่ได้เจอกันเลย เมื่อคลายกอดจากกันฟ้ามองดูแม่ที่ผอมโซ ถึงจะอาบน้ำสะอาดแล้ว แต่ผิวก็หยาบกร้าน มือสากหนา รับรู้ถึงความลำบากที่แม่ต้องเจออย่างชัดเจน
“เอ็งสวยขึ้นเยอะเลยนะฟ้า” หญิงวัน 40 นิดๆ มองดูลูกสาวมือก็แตะ จับ ที่ใบหน้าอย่างทะนุถนอม
“แม่หายไปไหนมา แม่ทิ้งฟ้าทำไม แม่ลำบากมากใช่มั้ยแม่ ฮือ…” น้ำตาของสองแม่ลูกไหลพราก ทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นทั้งทานตะวันและสาวใช้ก็น้ำตาไหลไปตามๆ กัน พอพูดคุยกันเต็มที่ฟ้าเพิ่งหันไปสังเกตคนที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ตลอดแต่คงไม่รู้เรื่องอะไรหรอก เพราะฟังไม่ออก
“ตะวันว่า ฟ้าไปเคลียร์กับเขาก่อนมั้ย” ทานตะวันเอียงไปกระซิบบอกเพื่อน ฟ้าก็พยักหน้ารับแล้วลุกไปหาคนคุ้นเคยที่นั่งจ้องเธออยู่
“ออกไปคุยกันข้างนอก” ฟ้าเดินไปหยุดที่ลูอิสแล้วสั่ง ก่อนจะเดินนำออกไปในสวน หนุ่มอิตาลีก็ลุกตามไปอย่างว่าง่าย
“ฟ้ามันรู้จักเค้าด้วยเหรอตะวัน” เมื่อเห็นสองคนเดินออกไปคุยกันข้างนอก คนเป็นแม่จึงหันไปถามคนข้างๆ
“เอ่อ…ตะวันว่าเรื่องนี้น้าแดงถามฟ้าเองดีกว่านะคะ”
“ทำมาเป็นมีลับลมคมใน มีอะไรรึเปล่าเนี่ย”
“ตะวันพูดไม่ได้จริงๆ ค่ะ”
เมื่อเดินมาถึงจุดที่ดูว่าเหมาะจะคุยกันแล้วฟ้าจึงหยุดแล้วหันไปหาคนที่เดินตามมา
“มาทำไม”
“ก็คุณบอกให้ผมมาข้างนอก” เขาตอบหน้าตาเฉย
“ฉันหมายถึงมาที่ไทยทำไม”
“ไม่ต้องคิดว่าผมมาง้อคุณหรอกนะ ผมมาหาลูก ผมอยากเจอลูก” คนปากแข็งตอบไปอย่างไม่คิด
“เหอะ ลูก? ลูกเหรอ? ลูกใคร?” ฟ้ากอดอกถาม ในใจก็คิดว่าจะตอบเขายังไง จะโกหกว่าทำแท้งไปแล้วดีมั้ย หรือจะบอกยังไงดี
“ลูกผมกับคุณไง ที่คุณบอกผมตอนที่ผมมาไทยคราวก่อน”
“ฉันทำแท้งไปแล้ว”
“ผมไม่เชื่อ อย่ามาหลอกผมเลยฟ้า ผมไม่ได้โง่”
“ทำไมฉันต้องโกหกคุณด้วย ฉันท้องไม่มีพ่อ ฉันก็เลยเอาเด็กออก” ลูอิสนิ่งไปสักพักในใจก็กำลังสับสนว่าฟ้าจะกล้าทำแบบนั้นจริงๆ หรือเปล่า
“ฟ้า ได้โปรดบอกความจริงมาเถอะ คุณไม่ได้ฆ่าลูกของเราใช่มั้ย” แต่ในใจยังเชื่อว่าลูกยังมีชีวิตอยู่ ลูอิสขยับเข้ามาใกล้ฟ้าจนหน้าแทบติดกัน มือทั้งสองข้างจับไหล่บางแน่น
“มองตาผมสิ แล้วบอกว่าลูกผมอยู่ไหน” ด้วยความตกใจ และแน่นอนว่าคนโกหกสายตามันจะวอกแวก
“ฉะ ฉันทำแทะ…”
“ฟ้า！” เสียงดุคำรามของลูอิสทำให้ฟ้ากลัวจนไม่กล้าพูด ได้แต่ยืนนิ่ง รวบรวมสติ
“โอ๊ย!! “ฟ้ารวบรวมสติ แล้วออกแรงสะบัดตัวออกจากมือของเขา
“ฟังนะ ฉันขายเด็กนั่นไปแล้ว ในเมื่อมันไม่มีประโยชน์อะไรกับฉัน ฉันจะเก็บไว้ทำไม” ฟ้าพยายามซ่อนความกลัวทั้งหมดไว้ นึกถึงลูก นึกถึงตอนที่ตัวเองถูกทิ้งอย่างเย็นชา
“ถ้าอยากได้เงินนัก ทำไมคุณไม่บอกผม คุณขายลูกผมไปทำไม” ลูอิสพุ่งเข้ามากระชากไหล่ของฟ้าอีกครั้ง แต่คราวนี้มันแรงขึ้น เพราะคนร่างสูงตรงหน้ากำลังโมโหอย่างสุดขีด
“ก็อย่างที่คุณเคยเข้าใจ ฉันทำทุกอย่างเพื่อเงิน ในเมื่อเด็กนั่นเอามาไถเงินจากคุณไม่ได้ ก็แค่ขายให้คนอื่นไปก็จบ ฉันยังสาว ไม่มีลูกแล้วจะได้ตัวเปล่า เอาร่างกายไปหาจับคนอื่นได้”
“ฟ้า!!” เขาไม่อยากจะทนฟังสิ่งที่ร่างเล็กๆ กำลังพูดอีกแล้ว ขืนไม่หยุดเขาได้ฉีกเธอเป็นชิ้นๆ แน่
“ผมไม่เคยคิดเลย ว่าฟ้าที่ผมเคยรู้จัก จะใจร้ายใจดำขนาดนี้”
“ไม่รู้ก็รู้ไว้ซะ กลับอิตาลีไปเถอะ คุณไม่มีทางได้อะไรจากฉันทั้งนั้น”
“ไม่!! คุณต้องพาผมไปเอาลูกผมคืน ขายให้ใครไปก็พาผมไปสิ ผมจะซื้อคืน”
“อยากได้ก็ไปตามหาเอาเองสิ ฉันขายให้ฝรั่งไปแล้ว ไม่ได้ถามด้วยว่ามาจากไหน ปล่อยฉัน!!” ฟ้าพยายามสะบัดตัวเองให้หลุดออกจากพันธนาการของเขา
“ผมมีทางเลือกให้คุณสองทาง คือหนึ่งพาผมไปหาลูก หรือสองท้องให้ผมใหม่!!!” ยิ่งฟ้าดินลูอิสก็ยิ่งออกแรงมากขึ้นเท่านั้น
“ปล่อย!! แล้วก็หยุดบ้าด้วย ฉันไม่ได้สนใจเด็กพวกนั้นอยู่แล้ว และอีกอย่างฉันตั้งใจเดินสายหาผัวราวแล้ว ฉันไม่ยอมท้องอีกแน่ๆ ฉันตัดมดลูกทั้งไปแล้ว กลับบ้านคุณไปซะ เด็กนั่นจะเป็นตายร้ายดียังไงฉันไม่สนหรอกนะ เชิญคุณไปตามหาเอาเองเถอะ” ฟ้าอาศัยช่วงที่ลูอิสกำลังอึ้งผลักอกเขาออกไปจนร่างกำยำล้มลงบนพื้น เขามาช้าไปหรือ เขามาไม่ทันได้เห็นลูกจริงๆ ใช่มั้ย ทำไม ทำไมแกถึงได้โง่แบบนี้ลูอิส ทำไมแกต้องกลัวอะไรแบบนั้นด้วย ถ้าแกยอมรับลูกตั้งแต่วันนั้น ก็ไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้หรอก ฟ้าไม่สนใจคนที่นั่งน้ำตาไหลพราก รีบหนีเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นทันที เพราะกลัวว่าถ้าอยู่ตรงนั้นต่อคงได้ใจอ่อนยอมบอกว่าทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องโกหกแน่ๆ ลูอิสเดินออกจากสวนทะเลออกไปถึงชายหาดร่างสูงทิ้งตัวลงนอนบนหาดทราย ดวงตาสีฟ้ามองขึ้นไปบนผืนฟ้ากว้างใหญ่ เขาไม่น่าไปเสียเวลาทำตัวเหลวไหลอยู่ตั้งปีเลย ทำไม่คิดมันเร็วกว่านี้ ลูอิสนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นนานพอสมควร
ตุ้บ! อยู่ๆ ก็มีวัตถุบางอย่างลอยมาตกใกล้ๆ กับหัวของเขา
“เฮ้ยจะมานอนตายหลังบ้านฉันไม่ได้นะ” ที่แท้ก็แดเนียลนี่เอง เขาเพิ่งกลับมาจากร้านอาหาร ได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากฟ้าแล้ว และเขาก็ได้สัญญากับฟ้าแล้วว่าจะไม่บอกเรื่องลูกกับลูอิส
“ฉันยังไม่ตายโว้ย” ลูอิสลุกขึ้นนั่งพร้อมกับหยิบกระป๋องเบียร์ที่แดเนียลปามาขึ้นมาเปิดแล้วยกดื่มจนหมด
“เห้ย นั่นมันของฉันไอ้ลูอิส”
“ขอบใจมากเพื่อน” ดูเขาจะไม่ฟังสิ่งที่แดเนียลพูดเลย แดเนียลเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ กันกับลูอิสแล้วจ้องมอง ในใจอยากจะขำก็ไม่กล้า จะสมน้ำหน้าก็จะดูซ้ำเติมอีก สงสารก็สงสาร ทำไมไอ้ฝรั่งนี่มันเชื่อคนง่ายนักวะ
“หมดสภาพเลยนะ แกดูไม่ต่างจากหมาเลย” แดเนียลแกล้งว่า
“เออสิ แกมันมีทุกอย่างครบหมด มีเมีย มีลูก มีบ้าน มีงาน มีครอบครัว ฉันมันไอ้โง่ ไอ้ขี้ขลาด ไม่สมควรมีอะไรทั้งนั้น” ลูอิสหันมาโวยใส่แดเนียลยกใหญ่
“เนี่ยเหรอลูกมาเฟียแก๊งใหญ่ในอิตาลี งอแงเป็นเด็กเลยว่ะ”
“แกจะให้ฉันทำไงวะ ฟ้าเค้าขายลูกฉันให้กับฝรั่งที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่รู้มันจะเอาลูกฉันไปทำอะไร เกิดมันนึกพิเรนทร์เอาลูกฉันไปอบกินกับขนมปังขึ้นมาล่ะวะ” โถ่รักลูกเหลือเกิน ถ้าแกรู้ว่าฟ้ารักและหวงลูกมากแค่ไหนแกจะไม่มีทางคิดแบบนี้เลยไอ้ลูอิสไอ้งั่ง
“แกรู้มั้ยว่าตอนฟ้าท้อง ฟ้าเฝ้ารอแกมาตลอด” ลูอิสหันไปให้ความสนใจกับคนข้างๆ
“แกหายไปไหนมาวะ”
“ฉันกลัว”
“กลัวอะไร”
“ฉันกลัวว่า ถ้าฉันต้องดูแลฟ้ากับลูกแล้ว สิ่งที่ฉันทำอยู่ในตอนนี้มันจะทำร้ายฟ้ากับลูก ฉันกลัวต้องเสียฟ้าไป เหมือนตอนที่เสียแม่” แดเนียลเข้าใจความรู้สึกนี้ดี เพราะเขาเองก็เคยเสียคนที่รักไปเช่นกัน ขนาดพ่อที่ว่าใจดำก็ยังกลัวเรื่องพวกนี้เลย
“แล้วอยู่ๆ แกก็หายกลัวเนี่ยนะ”
“ฉันเพิ่งคิดได้ว่า ถ้าฉันยังดูแลลูกกับเมียตัวเองไม่ได้ แล้วใครจะมาทำแทนได้ดีเท่าฉันวะ”
“มันต้องแบบนี้สิวะ” แดเนียลเผลอตบไหล่ลูอิสซะเต็มแรง
“แต่มันก็ไม่ทันแล้วว่ะ ฉันมาไม่ทันเห็นหน้าลูกแล้ว”
“ไอ้โง่” แดเนียลหันไปด่าคนที่กำลังพร่ำเพ้อ
“อะไรวะ แกมาด่าฉันทำไม”
“ฉันบอกแกได้แค่นี้แหละ ถ้าจะยอมแพ้ก็เก็บข้าวของเตรียมกลับอิตาลีได้เลย พรุ่งนี้ฟ้าก็ไม่อยู่ที่นี่แล้ว แกมีเวลาแค่คืนเดียว” พูดจบแดเนียลก็ลุกขึ้นเดินกลับบ้านทันที ปล่อยลูอิสให้นั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว มันพูดอะไรของมันวะ หรือว่า…
ตกกลางคืนฟ้าต้องพักที่บ้านทานตะวันคืนหนึ่งก่อนวันรุ่งขึ้นถึงจะเดินทางกลับแม่ฮ่องสอน ลูอิสเองก็ต้องพักที่นี่เหมือนกัน ฟ้าได้นอนห้องเดียวกับแม่ ส่วนลูอิสนอนห้องที่ติดกับครัวเพราะแอบวางแผนกับแดเนียลว่าถ้าฟ้าออกมากินน้ำตอนกลางคืนจะฉุดไปสั่งสอนในห้อง และแน่นอนทุกอย่างเป็นไปตามแผน กลางดึกของคืนนั้นฟ้าออกมากินน้ำในครัว พอลูอิสได้ยินเสียงก๊อกแก๊กในครัวก็รีบวิ่งออกมาดูว่าใช่ฟ้าหรือเปล่า
“อื้ออออ อื้อ” พอเช็คแล้วว่าเป้าหมายไม่ผิดตัวร่างสูงก็ย่องไปคว้าร่างของฟ้า ปิดปาก แล้วลากเข้าห้องทันที รวดเร็ว ได้ร่องรอย มีความมืออาชีพสูงมากจริงๆ
“โอ๊ย โอ๊ย” พอเข้าห้องปิดประตูเรียบร้อยแล้ว แดเนียลที่ออกมาล็อกประตูห้องจากด้านนอกตามแผน แต่จังหวะที่ลูอิสเผลอฟันขาวๆ ของฟ้าก็ฝังลงบนมือของเขาอย่างจมเขี้ยว จนเขาต้องสะบัดออก
“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย”
“คุณบอกว่า คุณขายลูกไปแล้วใช่มั้ย” ลูอิสพูดพร้อมกับส่งสายตาต้อนเหยื่อ เมื่อเย็นเขาอาจจะไม่ทันได้คิดว่าคำตอบพวกนั้นมันไม่น่าจะเป็นไปได้
“ชะ ใช่ไง จะเอาอะไรอีก”
“คุณบอกว่า คุณตัดมดลูกทิ้งไปแล้ว…ใช่มั้ย” เขาขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฟ้าก็ถอยหนีจนหลังติดผนังแล้ว
“อย่านะ…แผลผ่าตัด ยะ ยะ ยังไม่หายดีเลย” ฟ้าเริ่มกลัวเขาแล้วล่ะ แขนทั้งสองข้างยันผนังและคล่อมตัวของฟ้าไว้ให้จนมุม
“ไหนขอดูแผลหน่อยสิ” ลูอิสไม่ว่าป่าว มือลูบที่ขาอ่อนหมายจะล้วงเข้าไปในชุดนอนสีส้มสดใส
“โอ้ยยย” แต่ตาดันมัวแต่จ้องมองเนินอกอวบจนไม่ได้ระวังลูอิสน้อย ทำให้ถูกขาเรียกของฟ้าฟาดลงอย่างเต็มแรง
“อย่ามาทะลึ่งกับฉัน” ฟ้าผลักลูอิสออกแล้วเดินไปหมายจะเปิดประตู
แก่ก แก่ก ปัง ปัง ปัง
“เห้ย นี่มันอะไรอะ” ฟ้าหันไปโวยกับคนที่นั่งตัวงอยู่ที่พื้น
“มันล็อกจากข้างนอกไง” เขาค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วตอบ
“คืนนี้ผมจะเค้นความจริงจากคุณทั้งคืน จนกว่าจะได้คำตอบที่ผมพอใจ” ลูอิสเดินไปกระชากตัวฟ้าเข้ามากอดไว้
"ปล่อย!!”
“ไม่ถ้าคุณไม่บอกความจริงเรื่องลูก ผมก็จะไม่ปล่อย” ฟ้าพยายามออกแรงสู้กับลูอิสแต่มีหรือแรงผู้หญิงตัวเล็กๆ จะไปสู้แรงผู้ชายไหว
“ยังไง ตกลงจะบอกหรือไม่บอก ถ้าไม่บอกเราได้ทำลูกกันใหม่คืนนี้แน่” ลูอิสพูดพร้อมกับก้มลงไซร้บนคอเนียนๆ ของฟ้า
“บอก แล้ว บอกแล้ว!!” ในที่สุดก็ต้องยอมให้คนเจ้าเล่ห์ ลูอิสยิ้มอย่างพอใจ
“ผมไม่เอาเรื่องโกหกแบบในละครแล้วนะ”
“ปล่อยสิ ฉันออกไปไหนไม่ได้อยู่แล้วนี่” ฟ้าสะบัดตัวออกจากแขนแกร่งของลูอิส แล้วเดินหนีไปยืนที่มุมห้อง
“ลูกอยู่ที่รีสอร์ตของแดน ฉันมารับแม่เดี๋ยวก็กลับแล้ว” ฟ้าหมดหนทางจะโกหกเขาต่อไปแล้วเลยต้องยอมบอกความจริง
“ผมไปด้วย”
“ได้ แต่เราต้องทำข้อตกลงกันก่อน” ฟ้ายืดตัวขึ้นอย่างคนที่กำลังถือไพ่เหนือกว่า
“ข้อตกลงอะไร”
“ถ้าอยากเจอลูกต้องทำตามข้อเสนอของฉัน ทำได้มั้ยล่ะ”
“ได้สิ” ลูอิสรีบตอบอย่างทันที ไม่ว่าจะต้องทำอะไร ขอแค่ได้เจอลูกเขายอมทั้งนั้น
“ข้อแรกคุณอย่ามาทำรุ่มร่ามแบบนี้กับฉันอีก”
“ได้สิ ผมจะขอคุณก่อน”
“ไม่ได้ ขอก็ห้าม” ฟ้าดุเสียงแข็ง คนใจร้าย มันต้องดัดนิสัยให้เข็ด
“ข้อสองคุณต้องไปอยู่ในฐานะคนงาน ห้ามใช้เงินเกินกว่าที่ฉันจะอนุญาต”
“แต่เงินที่ผมจะใช้มันก็เงินผมนะ” เขาเถียง เหอะคนงานเรอะ มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ต้องทำงานด้วยรึไง
“เงินคุณหรือเงินใครก็ห้ามทั้งนั้น”
“ได้” ลูอิสตอบอย่างไม่เต็มใจนัก เอาวะ เอาก็เอา เพื่อลูก ท่องไว้ เพื่อลูก
“ขอที่สาม คุณต้องทำยังไงก็ได้ให้พูดไทยให้ได้ เพราะทันทีที่ไปถึงแม่ฮ่องสอน ฉันจะไม่พูดภาษาอังกฤษกับคุณอีกแล้ว”
“ข้อนี้มันแกล้งกันชัดๆ เลย ผมจะไปพูดไทยได้ยังไง เงินก็ไม่ให้ใช้”
“ฉันไม่รู้ ทำไม่ได้ก็กลับอิตาลีไปเลย”
“อะ อะดะ ได้” นาทีนี้ไม่ได้ก็ต้องได้แล้ว
“คุณต้องใช้ชื่อภาษาไทย อืม…ชื่อดินก็แล้วกัน”
“ดิน? ดินแปลว่าอะไร” ลูอิสทำหน้างงแบบสุดพลัง
“ดินก็คือ soil (ดิน) ไง”
“ทำไมผมต้องชื่อดินด้วย”
“เพราะฉันอยากให้ชื่อดิน แล้วคุณก็ต้องชื่อนี้ตามที่ฉันสั่งด้วย” ฟ้าตั้งกฎตามใจตัวเอง ส่วนลูอิสก็ยอมทำตามทุกอย่าง เขาขอแค่ได้เจอกับลูกเท่านั้น
“ข้อสุดท้ายของวันนี้ คุณอย่าเพิ่งบอกกับใครว่าเป็นพ่อของลูกฉัน จนกว่าฉันจะอนุญาต”
“ข้อนี้ผมไม่ยอมหรอกนะ ผมไปหาลูกเพราะอยากให้ลูกรู้ว่าเขามีพ่อ ผมไม่ง้อคุณก็ได้กฎบ้าบออะไรก็ไม่รู้ผมมีเงิน ผมจะจ้างนักสืบไปหาเอาเองก็ได้”
“นักสืบ เหรอ? ข้อมูลอะไรล่ะที่จะเอาไปให้เขาน่ะ ลูกก็ไม่เคยเห็น ชื่อลูกก็ไม่รู้ รูปลูกก็ไม่มี ลูกเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ไม่รู้ โคนันหรือเฌอร์ล็อคโฮมก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก”
“สืบจากข้อมูลคุณไง”
“ข้อมูลฉัน รู้อะไรบ้างล่ะ ฉันชื่อฟ้า เป็นผู้หญิงไทย จบ แบบนี้อะเหรอ นี่คุณคนชื่อฟ้าในประเทศไทยเนี่ยเยอะมากนะ ข้อมูลมันจะไม่กว้างไปเหรอ” ฟ้าทำท่าลอยหน้าลอยตายั่วโมโหลูอิส คนฟังได้แต่ยืนนิ่งคิดคำพูดออกมาเถียง
“สืบจากไอ้แดนก็ได้”
“ไม่รู้เหรอว่าแดนน่ะกลัวเมียขนาดไหน ฉันสั่งยัยตะวันไว้แล้วว่าห้ามบอกอะไรกับคุณทั้งนั้น และแดนก็ไม่มีทางพูดเรื่องนี้แน่ๆ ทีนี้จะทำไง” ลูอิสถอนหายใจ แพ้แล้วใช่มั้ยวะ
“ตกลง ผมจะทำตามที่คุณสั่งทุกอย่าง” พอได้ยินแบบนั้นฟ้าก็ยิ้มอย่างพอใจ
“เอามา” ฟ้าแบมือพร้อมกระดิกนิ้วใส่หน้าลูอิส
“อะไร”
“พาสปอร์ต กระเป๋าตัง บัตรทุกบัตร รวมทั้งโทรศัพท์ด้วย ถ้าคุณตุกติก คุณจะไม่ได้อะไรคืนเลย”
“นี่ฟ้า…”
“จะไม่ทำก็ได้นะ จองตั๋วกลับอิตาลีได้เลย” ลูอิสได้แต่กัดฟันแล้วเดินไปเปิดกระเป๋าส่งของทั้งหมดที่ฟ้าขอให้
“โทรบอกให้แดนมาเปิดประตูด้วย” ฟ้าส่งโทรศัพท์คืนให้เพื่อให้โทรบอกแดเนียลมาเปิดประตู ลูอิสได้แต่จ้องฟ้าตาเขียว แต่ทำอะไรไม่ได้เลย ลูก ลูก ลูก คำนี้มันวิ่งอยู่ในหัวบังคับให้ทำทุกอย่างจนกว่าจะได้เจอลูก
- ผู้เขียน
