“อุ่นจัง...”
นิวารินพึมพำออกมาทั้งๆ ที่ยังคงหลับตาพริ้ม หล่อนซุกหน้าไปมาอย่างมีความสุข โดยลืมไปเลยว่าตนเองนั้นกำลังอยู่ในอ้อมกอดของวชิรวิชญ์ และอยู่แบบนี้มาตลอดทั้งค่ำคืนเลยทีเดียว
“มีเสียงหัวใจเต้นด้วย... หรือว่า...”
ในที่สุดนิวารินก็ลืมตาขึ้น ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้าง เมื่อพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของสามีในนามจริงๆ
“พี่หมอ...”
ความตกใจคงอยู่ไม่นาน แค่ความพึงพอใจนี่สิอยู่ยาวนานเลยทีเดียว
รอยยิ้มน้อยๆ เกลื่อนดวงหน้านวลในยามเช้าตรู่มากมาย
หล่อนค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เพราะเกรงว่าคนตัวโตจะตื่นขึ้นมา
“พี่หมอตอนหลับน่ารักจังเลย”
หล่อนพึมพำในลำคอ ดวงตากวาดมองไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาของวชิรวิชญ์อย่างฉวยโอกาส และก็อดที่จะคิดหื่นกับเขาไม่ได้...
นิวารินทำใจกล้าค่อยๆ ยื่นหน้าเอาปากไปแตะกับร
