นิวารินใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานเกือบครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว หล่อนใจลอยตั้งแต่ตอนแปรงฟัน ลากยาวมาถึงตอนที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัว
ทั้งๆ ที่ควรดีใจสิ...
ควรดีใจที่น้ำมันพรายได้ผล และทำให้
วชิรวิชญ์มองหล่อนเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ควรดีใจให้กับความสำเร็จสิ
แต่...
ลึกๆ ในใจแล้วกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และความละอายใจ
“พี่หมอไม่ได้รู้สึกจริงๆ แต่ถูกฤทธิ์ของน้ำมันพรายควบคุมเอาไว้...”
ยิ่งคิดหัวใจของนิวารินก็ยิ่งเหมือนถูกกระชากให้ดำดิ่งลงสู่หุบเหวที่เต็มไปด้วยหอกแหลมคม มันทิ่มแทงหัวใจของหล่อนจนเลือดอาบ
มือเล็กดันบานประตูห้องน้ำให้เปิดกว้างออก ในใจก็คิดว่าวชิรวิชญ์คงลงไปชั้นล่างแล้ว แต่แล้วขาเรียวก็ต้องชะงักงัน เมื่อร่างสูงใหญ่ของชายที่ตัวเองแอบรักนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา และสายตาคมกริบก็จ้องมองมาที่หล่อน
สายตาของคุณหมอหนุ่มรูปงามตรึงสองเท้าของหล่อนให้หยุดชะงักอยู่กับที่ มือเล็กยกขึ้นกระชับปมผ้าขนหนู
