“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลยครับ คุณแม่ก็เป็นเหมือนแม่ของพี่เหมือนกัน” วชิรวิชญ์ยิ้มอบอุ่นเหลือเกิน
นี่ถ้าเขารู้ว่าหล่อนทำอะไรลงไปบ้าง หล่อนคงไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว
นิวารินคิดอย่างเศร้าหมอง แต่ก็จำต้องซ่อนมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด
“งั้น... เจอกันตอนเช้านะคะพี่หมอ”
“ครับ”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่หมอ”
“ไม่ไปส่งพี่ที่หน้าบ้านหน่อยเหรอครับ”
คำท้วงของวชิรวิชญ์ทำให้นิวารินอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาทันที
“ค่ะพี่หมอ”
หล่อนเดินเคียงคู่เขาออกมานอกบ้าน และก็หยุดเดิน
วชิรวิชญ์ดึงร่างของหล่อนเข้าไปกอด พร้อมกับก้มลงมาจูบปาก ก่อนที่หล่อนจะทันได้ห้ามปรามอะไรออกไป
เขาจูบอย่างดูดดื่ม จูบจนหล่อนเจียนละลาย ก่อนจะถอนปากออกไป
“พี่จะนอนฝันถึงนิวนะครับ”
“พี่... หมอ...”
เขาโปรยยิ
