#ไร้ซึ่งความรัก :: CHAPTER 2 [70%]
1725 คำ
“แบล็ค” เสียงเรียกหวานๆ ทำให้ฉันหันไปมองประตูห้องที่เปิดขึ้น พร้อมกับร่างสวยของผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินออกมามีเพียงชุดคลุมอาบน้ำสีดำตัวเดียว แต่ทว่าใบหน้าของเธอทำให้ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“คะ คุณเมษา!” ชี้หน้าหล่อนที่สะดุ้งตกใจ “ดาราดังคนนั้น ใช่ไหมคะ?”
“ใช่ค่ะ แล้วเธอ...” ขมวดคิ้วอย่างมึนงงและมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“พนักงานใหม่” คุณแบล็คตอบคำถามของคุณเมษาที่ค่อยๆ พยักหน้ารับ แต่ทว่าฉันน่ะสิดีใจจนเนื้อเต้นไปหมดที่ได้เจอดาราดังใกล้ขนาดนี้
“คุณเมษาตัวจริงสวยมากเลยนะคะ ฉันเป็นแฟนคุณค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
“คุณเมษากับคุณแบล็คเป็นแฟนกันใช่ไหมคะ?”
“ใช่ค่ะ” ดูเหมือนฉันจะออกหน้าออกตาไปหน่อย ก็คุณเมษามีพระเอก นายแบบดังๆ มาจีบแต่เธอก็ไม่ได้สนใจ บอกเพียงแต่ว่ามีคนคุยๆ อยู่แล้ว ฉันก็ไม่คิดว่าจะเป็นคุณแบล็ค
“ทำอะไรของเธอ?” ฉันเงยหน้ามองคุณแบล็คที่เห็นฉันนั่งลงรื้อกระเป๋าตัวเอง ก่อนจะหยิบสมุดจดของตัวเองขึ้นมาพร้อมกับปากกาเดินตรงไปหาคุณเมษา
“ขอลายเซ็นหน่อยนะคะ” ยื่นสมุดให้คุณเมษาที่รับไปเซ็นให้ฉัน ปลาบปลื้มมากเลยนะเนี่ยนอกจากจะได้งานตามหาพี่ฟินแล้ว ยังได้เจอดาราดังอีกต่างหาก ชีวิตฝุ่นสู่ขิตแล้วค่ะ! “ขอบคุณค่ะ เออขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ จะส่งให้เพื่อน”
“ได้...”
“ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว” น้ำเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นทำให้มือถือที่กดอยู่เป็นอันหยุดชะงัก มองสบตากับคุณแบล็คที่มองอย่างขุ่นเคืองก็ถอยหลังกลับไปยืนที่กระเป๋าตัวเองแทบไม่ทัน “พรุ่งนี้มาเริ่มงานได้ตอนสองทุ่ม รายละเอียดไปถามผู้ชายที่พาเธอเข้ามา”
“ค่ะ”
รู้สึกเสียใจมากที่จะไม่ได้ถ่ายรูปกับดาราดัง แต่ได้ลายเซ็นมาแล้วเอาไปอวยยัยนีน่าคงจะกรี๊ดน่าดูเลยล่ะ เบ้ปากและมองสบตากับคุณแบล็คที่ยังคงมองฉันไม่วางตา สายตาแบบนี้ไม่ใช่พิศวาสหรืออะไรหรอกนะ เพราะสายตาของเขามันทำให้ฉันรู้สึกเสียวหัวตัวเองยังไงชอบกล
สายตาที่จับผิด สงสัยหรือแม้แต่อยากจะ ‘ฆ่า’ มันรวมอยู่ในตัวของเขานับตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ รู้... รู้เพียงแต่ว่าคนๆ นี้อันตรายและไม่ธรรมดา “จะมองฉันอีกนานไหม?”
“ขอโทษค่ะ” ดุจริงเลย ดุกว่าเสือก็เขาเนี่ยล่ะ!
ฉันรีบเปิดประตูออกจากห้องมาพลางเอามือทาบอก พ่นลมหายใจออกมาก็เจอกับผู้ชายคนนั้นที่ยืนรออยู่ “เริ่มงานที่นี่สองทุ่มนะครับ น้องจะต้องสวมชุดยูนิฟอร์มของทางคลับที่มีให้สามชุด”
ฉันมองถุงซิปล็อกที่บรรจุชุดของทางร้านไว้ “น้องคงทำได้นะครับ เสิร์ฟเครื่องดื่ม”
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา” ก็นึกว่าจะยาก แต่มันไม่ได้ยากเลยสักนิดเพราะว่าฉันเคยทำงานที่ร้านอาหารมาก่อน แค่นี้สบายมากเลยล่ะ “เออ เรียกหนูว่าฝุ่นเถอะค่ะ”
ผู้ชายคนนี้ที่กำลังเดินแนะนำไปรอบๆ คลับหันมามองฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่ต่างจากเจ้านายเขาสักนิดทว่าความรู้สึกที่มีมันต่างกันมาก ในขณะที่ฉันกลัวคุณแบล็คแต่กลับคนนี้ฉันรู้สึกปลอดภัยเหมือนกับว่า... ได้อยู่ใกล้พี่ฟิน
“ผมชื่อเขตครับ” แค่ชื่อก็ทำให้ฉันรู้สึกดีชะมัด อมยิ้มพลางยกมือเกาศีรษะตัวเอง “ฝุ่นต้องทำงานหกวัน วันหยุดของฝุ่นคือทุกๆ วันอาทิตย์”
“ค่ะ พี่... เขต” ทำไมจะต้องเขินด้วยเนี่ยยัยฝุ่น! ดูเหมือนคนตรงหน้าจะอึ้งไปไม่น้อยก่อนจะหันหลังให้ฉัน
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาไปรู้จักคนคุมคลับที่นี่นะครับ เธอจะป็นคนสอนงานให้ฝุ่น”
“ค่ะ” พยักหน้ารับ
“มาก่อนสองทุ่ม จะได้รู้จักห้องพนักงาน” ว่าจบก็เดินจากไป ถึงยังไงก็ต้องตีสนิทพี่เขตไว้ อย่างน้อยถ้าสนิทกันเขาอาจจะถามเขาเรื่องพี่ฟินได้ ฉันมองชุดยูนิฟอร์มของคลับก็เดินออกมามองนอกร้าน
เอาล่ะฝุ่น ต่อจากนี้สิ่งเดียวที่เธอควรทำคือการตามหาพี่ฟิน พี่ฟินจะต้องอยู่ที่นี่แน่นอนฉันเชื่อแบบนั้น
และเพราะว่าได้งานที่ตัวเองต้องการแล้ว ที่เหลือก็คือที่พักฉันอาศัยเดินเท้าเอา เดินไม่ไกลจากคลับเท่าไหร่เพราะดูเหมือนโซนนี้จะมีโรงแรม หอพัก อพาร์ทเม้นท์ เยอะมากทว่าฉันเองก็เลือกไม่ถูก แต่ละที่ช่างหรูหราและแพงมากด้วยซ้ำ สุดท้ายฉันก็มาหยุดที่อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งเป็นแบบเช่ารายวันและรายเดือนหรือรายปี
“จะเช่าห้องพักแบบไหนดีคะ?” เมื่อได้ฟังรายละเอียดเกี่ยวกับที่นี่ซึ่งดูเหมือนจะปลอดภัยมากๆ ในการบริการ แถมยังมีห้องพักหลายห้องที่มีทั้งหมดเจ็ดชั้น ทว่าฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าควรจะเช่าแบบไหนดีน่ะสิ
“เออ...” มองเอกสารในมือถ้าหากเป็นรายวันก็คืนละพันกว่าบาท ประเด็นคือไม่รู้ว่าจะเจอกับพี่ฟินได้ตอนไหน “แบบรายเดือนก็แล้วกันค่ะ”
“กี่เดือนคะ?” พนักงานสาวกรอกเอกสารและถามระยะการอยู่ของฉัน กำหนดไว้แล้วกันถ้าหากภายในสองเดือนนี้ไม่เจอพี่ฟิน ฉันคิดว่าพี่ฟินอาจจะไปทำงานที่อื่นที่ไม่ใช่ที่นี่
“สองเดือนค่ะ”
เมื่อตกลงเรียบร้อยพนักงานสาวก็เดินนำฉันไปยังลิฟต์กดไปยังชั้นห้า ห้อง 5515 ซึ่งห้องกว้างขวางมากจนฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ วิวตรงหน้าช่างสวยงามเห็นตึกราบ้านช่องและรถที่วิ่งไปบนถนน ฉันเดินไปเปิดประตูกระจกและออกไปยืนตรงระเบียงที่ลมพัดเย็นสบาย โชคดีที่อย่างน้อยเงินที่พี่ฟินส่งมาให้ยังพอให้ฉันเหลือใช้ ปกติฉันก็เป็นคนประหยัดอยู่แล้ว สำคัญคือได้ทำงานที่คลับคงจะได้เงินเดือนมาประทังชีวิตในช่วงนี้ ในส่วนเงินที่เหลือก็เก็บไว้แบบนั้น ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงขนาดกว้าง มองไปยังปลายเตียงก็มีตู้โชว์ ทีวี ตู้เย็นและห้องน้ำแบบกระจก ส่วนอีกห้องก็เป็นห้องซักผ้ามั้งเท่าที่พนักงานบอกไว้
ถอนหายใจก่อนจะหยิบภาพของพี่ฟินขึ้นมาดู “ตอนนี้คงต้องทำงานที่นั้นไปสักพัก แล้วค่อยสืบหาเรื่องพี่ฟิน”
เพราะที่นั้นมันอันตราย รวมถึงคุณแบล็คคนนั้นที่ไม่ใช่เพียงแค่ขู่ แต่ฉันคิดว่าเขาเอาจริงเรื่องที่ว่าจะฆ่าคนที่หักหลังหรือคนที่ขัดคำสั่งเขา ทำไมพี่ฟินถึงได้ไปทำงานกับผู้ชายแบบนั้นและสถานที่แบบนั้น มันอันตรายมากเลยเหรอ? ได้แต่คิดและก็สงสัย
“คุณทำงานอะไรกันแน่... คุณแบล็ค”
เนื่องจากเดินทางมาเหนื่อยฉันก็นอนเป็นตายตื่นมาอีกทีก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว ได้เวลาที่จะเตรียมตัวไปทำงานที่คลับ ชุดยูนิฟอร์มของคลับเป็นเสื้อเชิ้ตสีดำปักชื่อคลับ ฉันสวมกางเกงและรองเท้าผ้าใบออกจากห้องเมื่อปิดล็อคเรียบร้อยดีก็เดินเท้าไปถึงคลับโดยใช้เวลาเพียงไม่นาน “ทำไมมาก่อนเวลาตั้งสามชั่วโมงล่ะครับ?”
มาถึงก็เจอสุภาพบุรุษจุฑาเขตของฉันที่ยกข้อมือดูเวลา “อยากมาเรียนรู้งานน่ะค่ะ”
“อ๋อ โอเคงั้นตามผมมา”
ฉันเดินตามพี่เขตเข้าไปด้านในซึ่งตอนนี้มีพนักงานหลายคนทั้งหญิงและชายต่างพากันจัดเตรียมสถานที่ที่ใกล้จะเปิดในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า พี่เขตพาฉันไปยังห้องของหัวหน้าพนักงานทว่าสายตาของฉันก็กวาดมองหาพี่ฟินแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของเขาเลย “อ้าวคุณเขต สวัสดีค่ะ”
น้ำเสียงหวานๆ ดังขึ้นทำให้ฉันผละสายตาจากด้านนอกและเดินตรงเข้ามาในห้องจึงได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยหยดงดงาม เธอฉีกยิ้มให้กับพี่เขตและมองฉันที่ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“ฝากคุณไผ่ดูแลพนักงานใหม่หน่อยนะครับ” พูดจบก็เดินตรงไปหาคุณไผ่ที่พยักหน้ารับ ทว่าพอพี่เขตกระซิบบอกอะไรสักอย่างเธอก็ชักสีหน้าและแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานทันที
“ไม่มีปัญหาค่ะ ไผ่จะดูแลน้องฝุ่นให้เอง” คุณไผ่ตอบรับพี่เขตจึงหันมามองฉันอีกครั้ง และเดินสวนออกไปทันทีแม้จะสงสัยกับสิ่งที่เขาพูดกัน ทำไมจะต้องใกล้ชิดกันด้วยหรือว่าสองคนนี้จะ... “เอาล่ะไปดูงานกันนะคะ”
สายตามองไปยังมือทั้งสองที่กำลังรื้นค้นเอกสารอะไรบางอย่าง และสิ่งที่เห็นคือใบสมัครของคนที่เขามาทำงานที่นี่ หรือว่าจะเริ่มตามตัวพี่ฟินจากตรงนี้ดี เพราะถ้ามีใบสมัครงานของพี่ฟินฉันจะได้มั่นใจว่ามาที่นี่แบบไม่สูญเปล่า
“ที่คลับจะเปิดเวลาสองทุ่มจนถึงตีสาม หลังจากนั้นก็จะปิดตามเวลาปกติ แต่ถ้าเป็นวันหยุดก็จะขยับเวลาการปิดเป็นเที่ยงคืนแทนค่ะ” คุณไผ่อธิบายในส่วนของคลับให้ฉันฟัง ทว่าหูฟังแต่สายตาของฉันกลับมองกวาดไปทั่วเพื่อมองหาใครบางคนที่ต้องการจะเจอ ในเมื่อพี่ฟินทำงานอยู่ที่นี่ก็ต้องอยู่สิหรือถูกคุณแบล็คส่งไปทำงานที่เสี่ยงอันตราย “ฝุ่น”
พี่ฟินคงไม่ได้ถูกส่งไปอยู่บนเรือโจรสลัดหรือไปทำงานอยู่ที่ภูเขาเอเวอร์เรสหรอกใช่ไหม?
“น้องฝุ่น!”
“คะ” เมื่อน้ำเสียงเล็กหวานเรียกชื่อดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามือที่กำลังเขย่าไหล่ “ขอโทษค่ะ”
“ที่พี่พูดไปรู้เรื่องหรือเปล่า”
- ผู้เขียน
