“เขามาดักรอฉันตอนอาบน้ำเสร็จน่ะค่ะ เขา...” ฉันเงียบไปอีกครั้ง ตอนนั้นมันแย่มากเขาทั้งกอด ทั้งจูบ ทั้งพยายามล่วงเกินฉัน ดีที่ป้ามาเห็นแต่ก็โทษว่าฉันอ่อยพี่ขันนี่สิ
“คือป้ามาเห็นพอดี ท่านคิดว่าฉันอ่อยลูกชายท่าน ก็เลยจับไปขังที่ห้องเก็บของที่มันทั้งแคบและมืดอยู่สามวัน”
“...”
“ฉันไม่ขอเล่าแล้วนะคะ ฉันกลัว” พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออกทุกทีเลย จำต้องชันเข่าตัวเองขึ้นนั่งพิงโซฟา ภาพเหล่านั้นมันฉายซ้ำราวกับหนังม้วนเก่าที่รอวันฉาย
“ความมืดมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอคิด” เงยหน้ามองคุณแบล็คที่สายตาจับจ้องมองไปยังทีวีตรงหน้า “อย่าไปคิดว่ามันน่ากลัว บางทีความมืดมันทำให้เราได้เห็นอะไรมากขึ้น”
“เห็นอะไรคะ? มืดซะขนาดนั้น”
“เห็นจิตใจของตัวเองไง” เบนสายตามา แววตาที่ดุดันของเขาทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้องเลย “จิตใจที่อยู่ภายใต้ความมืดมิด จิตใจที่ต่ำตมของคน”
“แต่ฉันไม่ชอบความมืด” ส่ายห
