“นี่อย่าบอกนะว่าหึง” ทั้งสองมองหน้ากัน คำถามของลักษณ์ทำให้ศศิตาทำหน้าแทบไม่ถูก
“บ้า ใครจะไปหึง ฉันแค่ไม่ชอบที่ต้องไปนั่งรอ” ศศิตาพูด แต่ไม่ยอมสบตาเขา ทำไมตอนนี้เวลาสบตาเขาแล้วมันไม่ใช่สายตาปกติ บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร หรือเพราะว่าเธอกับเขามีอะไรกัน เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร รู้แค่ว่าสายตาของเขาเปลี่ยนไป ตอนนี้สายตาเขาเหมือนจะกลืนกินเธอทั้งตัว
“ไม่หึงก็ไม่หึง แต่ถ้าหึงเมื่อไหร่ ขอให้บอก” ลักษณ์พูดพร้อมทั้งเชยคางคนตัวเล็กขึ้นมาเล็กน้อย จ้องมองริมฝีปากบาง
“ทำไมต้องบอก” ศศิตาเอ่ยถาม ทำไมการกระทำของเขาตอนนี้ทำให้เธอวาบหวามอย่างบอกไม่ถูก
“เพราะถ้าถึงตอนนั้น เราคงไม่เหมาะเป็นเพื่อนกันแล้ว” คำตอบของเขาทำให้ในหัวเธอปั่นป่วนไปหมด ไม่ต่างจากช่องท้องที่กำลังมวนไม่หยุด
จูบของเขายุติความนึกคิดของเธอลง ทั้งสองร่างปล่อยให้เป็นไปตามความต้องการของร่างกาย
อารมณ์สวาทของทั้งคู่พากันล่องลอยไปสู่ห้วงแห่งควา
