กลร้ายลิขิตรัก

นางฟ้าแห่งรัตติกาล

ฟลอเรนซ์ อิตาลี...

ณ คลินิกจิตเวช...

"พอเถอะหมอ ต่อไปผมจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว ขอบคุณที่เสียเวลามาเป็นสิบๆ ปี" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นหลังจากฟังสรุปผลการรักษาที่ไม่มีอะไรคืบหน้าแม้แต่น้อย ก่อนจะเหลือบตาไปมองนาฬิกาหน้าตาโบราณๆ ที่แขวนอยู่บนผนัง

จะว่าไปแล้วถ้าคนที่ไม่รู้ว่าที่นี่คือคลินิกจิตเวช หากเดินหลงเข้ามาคงคิดว่าเป็นพิพิธภัณฑ์เก็บรักษาของโบราณแน่ๆ

ดูอย่างหมอที่นั่งอยู่ตรงหน้า 'ลูก้า โรมาโน' ในตอนนี้นึกว่าหลุดมาจากสมัยจิ๋นซีฮ่องเต้ สวมแว่นตาเก่าคร่ำครึ ตัวกรอบทำด้วยทองเหลือง ส่วนเลนส์ก็ดูมีฝ้าเกาะ

ส่วนรอบๆ ห้องก็ตกแต่งประดับประดาไปด้วยของโบราณเช่นกัน อย่างเช่นตู้เก็บเอกสารก็เป็นตู้ไม้เก่าๆ มีลวดลายแกะสลักเป็นรูปมังกรหรืออะไรสักอย่าง แม้แต่เก้าอี้ที่นั่งอยู่ก็ดูเหมือนจะเป็นเก้าอี้จีนโบราณ คล้ายๆ เก้าอี้ของฮ่องเต้ในหนังจีน

ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ตัดสินใจมาหาหมอที่นี่ ตามคำแนะนำของ 'บรูโน' พ่อบ้านเก่าแก่ที่เขาให้ความเคารพดุจญาติผู้ใหญ่

"แต่ผมว่าอดทนอีกสักหน่อยเถอะครับคุณโรมาโน" คุณหมอพูดจบก็ขยับแว่นตาแล้วเลื่อนมือลงไปเกาะขอบโต๊ะไว้มั่น ราวกับรู้ล่วงหน้าว่าจะมีพายุลงในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า แล้วก็ไม่เหนือความคาดหมาย

"อดทนอีกสักหน่อยเหรอหมอ! หมอพูดแบบนี้มาเป็นสิบๆ ปีแล้ว ทดลองมาสารพัดวิธีแล้วแต่ก็ไม่ได้ผล ยังจะให้ผมรออะไรอีกหมอ ผมเบื่อแล้ว ได้ยินไหมว่าผมเบื่อแล้ว!" นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลคมกริบแทบจะเผาทุกอย่างให้เป็นตอตะโก

"งะ...งั้นก็ได้ครับ ต่อไปคุณโรมาโนไม่ต้องมาหาหมออีกแล้วก็ได้ครับ"

"มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นล่ะ! ลาก่อนนะหมอ" พูดจบเจ้าของเรือนร่างสูงล่ำสันแบบนักกีฬา เครื่องหน้าคมเข้มแบบชาวตะวันตก นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล จมูกโด่งเป็นสัน ก็ผุดลุกจากเก้าอี้ก้าวยาวๆ ออกไปทันที

หมอถึงกับยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อ ยังรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนไม่หาย เพราะทำใครไม่ทำแต่ทำให้ลูก้า โรมาโน มาเฟียผู้ครองอาณาจักรเวิลด์คอมเพล็กซ์โมโห กลัววิญญาณจะหลุดลอยออกจากร่างโดยไม่รู้ตัว

"จะกลับมิลานเลยไหมครับนาย" ทันทีที่ออกมาหน้าคลินิก เสียงของ 'โยเซฟ' เลขาฯ คนสนิมที่ควบตำแหน่งหัวหน้าบอดี้การ์ดก็ถามขึ้น พร้อมกับยื่นบุหรี่ให้

"กลับเลยแล้วกัน" ลูก้ารับบุหรี่มาแล้วตอบพลางถอนหายใจ

"ครับ ผมจะโทร.บอกให้นักบินเตรียมตัว"

"ไม่ต้องรีบ ฉันขอเดินดูแถวนี้สักหน่อย"

ร่างสูงกำยำเลี่ยงออกมาสูบบุหรี่ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีดำสนิทพลางปล่อยให้ควันสีขาวพวยพุ่งออกมา

อาการป่วยของลูก้า หมอหลายคนถึงกับส่ายหน้าอย่างจนปัญญา บางคนสันนิษฐานว่าอาจเป็นผลมาจากอุบัติเหตุ ทำให้จอประสาทตาเสียหายจึงไม่สามารถมองเห็นสีสันต่างๆ ได้ แต่หลังจากการตรวจร่างกายมาแทบทุกมุมโลกแล้ว กลับไม่พบความผิดปกติใดๆ จึงไม่สามารถนำไปสู่การหาวิธีรักษาได้ ดวงตาของเขาจึงมองเห็นเพียงสีดำและขาวเท่านั้น

ย้อนไปเมื่อสิบสามปีก่อน ครอบครัวของลูก้าเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศแบบส่วนตัว เขามีความสุขมากที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก เพราะปกติบิดาของเขาจะเดินทางไปต่างประเทศบ่อยมาก บ่อยชนิดที่ว่าเดือนหนึ่งจะเจอหน้าแค่สามสี่วันเท่านั้น

แต่แล้วความสุขของเด็กหนุ่มในวัยสิบสี่ปีก็มลายหายไปกับตา เพราะขณะที่รถของเรากำลังจะผ่านสี่แยก ก็มีรถบรรทุกคันหนึ่งแล่นฝ่าไฟแดงพุ่งเข้ามาชนเต็มๆ

เสียงบีบแตรกับเสียงล้อยางบดกับถนนดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ ร่างของเด็กชายลอยหวือออกมาจากตัวรถแล้วตกลงกระแทกกับพงหญ้าข้างทาง

ภาพจำสุดท้ายที่เขาเห็นคือรถพลิกหงายอยู่กลางถนนมีไฟลุกท่วมทั้งคัน พ่อกับแม่ที่ยังติดอยู่ในรถ ทั้งสองคนหลับตานิ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดสีแดง แล้วรถก็เกิดระเบิดขึ้นมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว หลังจากนั้นสมองของเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

พอรู้ตัวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที โลกใบเดิมก็ได้หายไป พ่อแม่จากไปอย่างไม่มีวันกลับพร้อมกับพาสีสันทั้งหมดไปด้วย

ลูก้าไม่สามารถมองเห็นสีสันต่างๆ อย่างที่เคยเห็นได้ โลกทั้งใบกลายเป็นสีขาวกับสีดำ แม้หมอจะตรวจร่างกายอย่างไรก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ และแม้จะรักษาอย่างไร ดวงตาของเขาก็ไม่สามารถกลับมามองเห็นสีสันใดๆ ได้

หมอจึงลงมติว่าอาการป่วยของเขาไม่ได้มาจากการไม่สบายทางกายแต่เป็นทางจิตใจ จึงแนะนำให้ไปพบจิตแพทย์แทน

ตอนแรกชายหนุ่มค้านหัวชนฝาเพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้บ้าเหตุใดต้องไปพบจิตแพทย์ด้วย แต่พ่อบ้านเก่าแก่ที่ดูแลมาตั้งแต่เกิดก็พยายามเกลี้ยกล่อม จนสุดท้ายเขาก็ยอมมาที่คลินิกแห่งนี้ตามคำแนะนำ แต่ผ่านมาสิบปีมาแล้วก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้นเลย

ท้องฟ้ามืดมนท่ามกลางความเงียบเหงาในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง สายลมหนาวที่กำลังคืบคลานเข้ามาต้องผิวกายทำให้เขาต้องหยุดฝีเท้า ดวงตาว่างเปล่าและใบหน้าเคร่งเครียดเปลี่ยนไปในทันตา

ไม่ใช่ตกใจกลัวว่าเห็นผีร้ายเพราะคงมีแต่ในภาพยนตร์ แต่เป็นเพราะเขาเห็นใครคนหนึ่งต่างหาก

ดวงตาสีน้ำทะเลของมาเฟียหนุ่มเพ่งมองไปยังหญิงสาวคนหนึ่งราวกับถูกมนตร์สะกด เธอนั่งก้มหน้าอยู่ที่ม้านั่งข้างๆ เสาไฟตรงหน้าทางเข้าสวนสาธารณะเพียงคนเดียว

หรือเธอจะเป็นนางฟ้า?

ไม่น่าจะใช่เพราะนางฟ้าคงมีแค่ในนิทานหลอกเด็ก

ลูก้าปล่อยบุหรี่ในมือทิ้ง ไม่สนใจทุกสิ่งรอบตัว เพราะตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจคือเธอคนนั้น!

นานมากแล้วที่เขาไม่เห็นสีสันใดๆ แต่พอมองไปที่เธอคนนั้นเขากลับเห็นสีสันอยู่บนตัวเธอได้อย่างชัดเจน เสื้อฮู้ดสีชมพูกับกางเกงเลกกิ้งสีเทา!

เขามองเธออยู่เช่นนั้นอย่างไม่อาจละสายตา ทันใดนั้นเองดวงตากลมโตก็หันมามองสบตาราวกับรู้ตัวแล้วว่าเขากำลังแอบมองเธออยู่

ชั่วขณะชายหนุ่มรู้สึกว่าเธอไม่ต่างจากนางฟ้า แต่ทว่าดวงตากลมโตที่เห็นกลับดูเศร้าเกินกว่าจะบรรยาย เขาได้แต่ยืนนิ่งโดยไม่รู้จะพูดอะไร จึงหลับตาลงเผื่อว่าตัวเองจะเครียดจนเห็นภาพหลอน ซึ่งพอลืมตาขึ้นอีกทีเธอก็หายตัวเข้าไปในความมืดเสียแล้ว....

"หายไปไหนแล้ว" ร่างสูงกำยำจะก้าวตามไปแต่ถูกเรียกไว้ด้วยเสียงของโยเซฟ

"ทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้วครับนาย"

ลูก้าชะงักเล็กน้อยก่อนจะกวาดตามองฝ่าความมืด พลางคิดในใจไม่ว่ายังไงเขาจะต้องตามหาเธอให้พบ และจะไม่มีวันปล่อยเธอให้หลุดมือไปเด็ดขาด!