คาริสาถอนหายใจออกมาเบาๆ แม้บรรยากาศรอบๆ จะดีขนาดนี้ ไม่มีเสียงอึกทึกครึกโครมเหมือนงานเลี้ยงทั่วไป ลมธรรมชาติที่พัดผ่านเบาๆ ตลอดเวลาเพราะสายหมอกรายล้อมไปด้วยขุนเขา ไฟดวงเทียนดวงเล็กดวงน้อยที่แขวนไว้จนทั่วให้ทั้งแสงสว่างและความสวยงามโรแมนติกอบอุ่น หากจูงมือมากับคนรักคงเป็นค่ำคืนที่น่าจดจำไม่น้อย
แต่ทั้งที่เธอก็มากับสามีแท้ๆ ไม่รู้ทำไมมันช่างหงอยเหงาและ โดดเดี่ยวขนาดนี้... หรืออาจเป็นเพราะเธอรู้อยู่แก่ใจว่าคนที่นับแสนอยากจับจูงจริงๆ ไม่ใช่เธอแต่เป็นคนอื่น และไม่ว่าเธอจะทำอะไร พูดอะไร หรือแม้แต่หายใจทิ้งไปเฉยๆ ก็คงผิดมากและขวางหูขวางตาไปซะหมด
“นั่งเขี่ยข้าวไปมาไม่ทำให้อิ่มได้นะครับสาวน้อย มันต้องกินเข้าไปให้พยาธิในกระเพาะได้รับการปรนเปรอถึงจะถูก” ชายหนุ่มผู้มาใหม่ส่งเสียงทักทายและทำท่าพุ้ยข้าวประกอบอย่างอารมณ์ดี
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวแล้วก็ได้เห็นว่าใครเป็นคนที่เข้ามาคุยกับเธอ
“สวัส
