ตรัยคิดว่าอย่างน้อยถึงไม่ได้เจอกับเอริน หากว่ามาที่ร้านนิมาก็น่าจะสามารถฝากข้อความไว้ได้ นิมาจ้องมองคนที่ยิ้มเจื่อนๆ เดินเข้ามา เจ้าของร้านไม่มีรอยยิ้มให้เลยสักนิด ตรัยไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะนิมากับทองทิพย์ถือเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเอริน คงได้รู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว
“เอาว๊ะ ทำผิดโดนด่าบ้างคงไม่เป็นไรนะ ไอ้ตรัย” ตรัยรำพึงกับตัวเองเหมือนเป็นการพูดให้กำลังใจตัวเองไปด้วย
“ไม่ขาย” นิมาพูดขึ้นก่อน เมื่อตรัยมายืนอยู่บริเวณเคาน์เตอร์
“โหดุจัง” ตรัยยิ้มๆ มองสบตากับนิมาหวังว่าท่าทีของเจ้าของร้านจะเปลี่ยนไป นิมาร้ายน้อยกว่าทองทิพย์มาก รู้สึกหายใจทั่ว
ท้องที่ไม่เจออีกคน
“ไปไกลๆ เลย ทำแบบนี้ได้ไงว๊ะ ตรัย อุตส่าห์ไว้ใจ” นิมาพูดเสียงเข้ม
“รู้เรื่องหมดแล้วสิ”
“เออดิ”
“อยากขอโทษ แต่หาตัวไม่เจอเลยมาที่นี่” ตรัยบอกเสียงอ่อยๆ
“เพิ่งคิดได้ผ่านมาตั้งนานแล้วนะ” นิมายังคงพูดดุอยู่ แต่ท่าทางของตรั
