เรียกน้ำย่อย...
1301 คำ
"พี่โดอยู่ที่ไหนคะ"
เสียงเล็กเอ่ยถามคนรักผ่านโทรศัพท์ ซึ่งตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาประมาณ 19:00 น. เธอโทรหาเขาทุกวันอยู่แล้วเป็นเรื่องปกติ ก็เพราะว่ารักและคิดถึงนั่นแหละ
(season pub)
ชายหนุ่มตอบกลับเสียงห้วน ซึ่งเป็นบุคลิกและลักษณะนิสัยของเขาอยู่แล้ว
"โอเคค่ะ แต่ว่าอย่าดื่มเยอะนะคะอลิสเป็นห่วง แล้วก็ขับรถกลับบ้านดี ๆ ด้วย ถ้าไม่ไหวก็จอดรถไว้ที่ผับแล้วก็นั่งแท็กซี่กลับ ห้ามไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าเกิดอลิสจับได้จะฟ้องคุณป้าให้จัดการพี่โด"
(รู้แล้วน่า แค่นี้แหละ)
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงรำคาญก่อนจะกดตัดสายโทรศัพท์ทันทีไม่รอให้เธอได้พูดอะไรอีก เฮ้อ! ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงรักเขาทั้งที่ถูกกระทำด้วยความเย็นชาแบบนั้น หลายคนคงจะสงสัยว่าเธอนั้นเป็นใคร เธอชื่อว่า อลิส... อายุ 20 ปีแล้วกำลังเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจชั้นปีที่ 3 มีคู่หมั้นแล้วชื่อว่า โดมิโน ซึ่งชายหนุ่มเป็นรุ่นพี่ของเธอประมาณ 1 ปี นิสัยโคตรเย็นชาแล้วก็พูดน้อยกับเธอมาก อลิสแอบชอบเขาตั้งแต่เด็ก ผู้ใหญ่จับคู่ให้มั่นหมายกันคงเพราะเกี่ยวข้องกับเรื่องธุรกิจด้วย ตัวของฝ่ายหญิงไม่มีปัญหาเพราะว่ารักฝ่ายชายอยู่แล้ว แต่เขาเนี่ยสิคงจะจำใจหมั้นแหละ เพราะเขาค่อนข้างที่จะเชื่อฟังแม่ไม่ค่อยขัดใจ แล้วถ้าเกิดพูดจาไม่น่ารักเธอก็จะขู่ฟ้องคุณแม่ของเขาตลอด
"เฮ้อ! อาบน้ำดีกว่า"
เธอบิดขี้เกียจหมุนไปมาก่อนจะวางโทรศัพท์ลงที่โต๊ะ จากนั้นก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำชำระร่างกายให้สะอาด วันนี้โคตรเหนื่อยเลยเรียนมาทั้งวันขอนอนพักให้เต็มอิ่มดีกว่า แล้วเมื่อเธอจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ ก็เดินมาล้มตัวลงนอนไม่ลืมที่จะปิดโคมไฟบนหัวเตียง zZZ
หญิงสาวนอนหลับสนิทเพราะว่าเหนื่อยล้าร่างกายมาทั้งวัน ก่อนจะเริ่มบิดตัวไปมาเพราะเหมือนได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ตู๊ด...
"ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย"
อลิสนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงใช้มือควานหาโทรศัพท์ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด เธอลืมไปว่าโทรศัพท์วางอยู่ที่โต๊ะ จึงต้องลากสังขารตัวเองให้ลุกขึ้นออกจากเตียง มองหาโทรศัพท์ที่โต๊ะก่อนจะหยิบขึ้นมาดูหน้าจอ
"โห...! เกือบจะตี 1 ใครมันโทรมาเนี่ย"
เธอถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนจะกรอกเสียงไปตามสายด้วยน้ำเสียงห้วน มันไม่ใช่เวลาที่จะโทรมารบกวนการนอนของเธอสักนิด
"สวัสดีค่ะอลิสพูดสายค่ะ"
(น้องอลิสพี่ปอร์เช่เองนะ ช่วยมารับไอ้โดที่ season pub ที)
เธอได้ยินแบบนั้นก็เกาหัวตัวเองด้วยความมึนงง
"แล้วทำไมพี่โดถึงไม่กลับเองละคะ"
(มันดวลเหล้ากับไอ้แบรี่จนฟุบหลับไปแล้ว ช่วยพี่หน่อยนะพี่ไม่สามารถพาพวกมันไปส่งได้พร้อมกัน นะคะ ๆ)
"ก็ได้ค่ะ งั้นรออลิสสัก 20 นาทีนะคะ"
(โอเคค่ะขอบคุณมากนะคะน้องสาว)
เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะกดวางสาย จากนั้นก็ลุกขึ้นไปหยิบชุดคลุมมาสวมใส่ เดินไปหยิบกุญแจรถจากนั้นก็ออกจากห้องนอนไปทันที ทำการสตาร์ทรถตรงลานจอดก่อนจะเหยียบจนสุดไมล์ ใช้เวลาในการเดินทางเพียงแค่ 15 นาทีเท่านั้น
และเมื่อมาถึงสถานบันเทิงชื่อดัง หญิงสาวก็เดินตรงไปยังโซน VIP ชั้น 3 ก่อนจะเจอกับพี่ปอร์เช่ยืนมองเพื่อนอีก 4 คนที่ตอนนี้นอนกองรวมกันอยู่ตรงโซฟา อลิซเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาทันที
"ดื่มอะไรเมาขนาดนั้นเนี่ย พี่ปอร์เช่สวัสดีค่ะ"
ในเมื่อเขาเห็นอลิสก็ส่งยิ้มมาให้ก่อนจะกวักมือเรียกให้เข้าไปหาทันที
"น้องอลิสทางนี้ เดี๋ยวพี่ช่วยแบกมันไปส่งที่รถนะ"
เธอเดินตรงไปหาปอร์เช่ที่อยู่ตรงโซฟา จากนั้นก็ช่วยกันหิ้วปีกโดมิโนคนละข้าง เธอเอาแขนของเขามาพาดไว้ตรงไหล่ก่อนจะพยุงกันไปด้วยความทุลักทุเลจนถึงรถ ซึ่งจอดอยู่ตรงหน้าร้านโดยมีบอดี้การ์ดเฝ้าให้ และเมื่อจับโดมิโนยัดเข้าไปในรถเธอก็ทำการปิดประตูก่อนจะเดินมาหาปอร์เช่
"อลิสไปก่อนนะคะพี่ปอร์เช่"
"ฝากเพื่อนพี่ด้วยนะคะ"
หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะโบกมือลาชายหนุ่ม จากนั้นก็เดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ เข้าไปนั่งอยู่ในรถจากนั้นก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที ซึ่งแน่นอนว่าเธอจะต้องพาเขาไปส่งที่คอนโด ความจริงก็ไม่ได้ห่างจากคอนโดของเธอมากหรอก จะพาไปนอนที่ไหนก็ได้เพราะท้ายที่สุดเธอก็มีคีย์การ์ดทั้ง 2 ห้อง กว่าที่จะบังคับให้เขาเอาคีย์การ์ดมาให้ต้องขู่สารพัดเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
และเมื่อเธอขับรถมาถึงคอนโดของเขาก็ทำการดับรถก่อนจะลงจากรถแล้วอ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูก่อนจะตะโกนเรียกเขาพร้อมกับเขย่าแขนเพื่อให้ชายหนุ่มได้สติ
"พี่โดคะ ถึงคอนโดแล้วค่ะตื่นได้แล้ว"
เขาค่อย ๆ ปรือตาขึ้น กะพริบตาปริบก่อนจะจ้องมองมายังหญิงสาว
"ใครอะ อลิสเหรอมาทำไม"
อลิสได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาทันที
"ก็ถ้าเกิดว่าพี่ไม่เมาอลิสก็คงไม่มาหรอกค่ะ"
เธอบ่นออกไปก่อนจะมุดตัวเข้าไปในรถจากนั้นก็ดึงแขนเขาให้ลุกขึ้นนั่ง
"ออกมาได้แล้วค่ะอลิสจะไปส่งที่ห้อง"
เขาพยายามพยุงตัวของตัวเองให้มีสติมากที่สุด เดินเซไปมาจนหญิงสาวถึงกลับร้องโวยวายออกมาทันที
"พี่โดเดินให้มันดี ๆ หน่อยสิคะอลิสหนักนะ"
ไม่รู้ว่าเขาแอบแกล้งกันหรือเปล่า เดินเซไปมาจนเธอเวียนหัวหมดแล้วเนี่ย หญิงสาวใช้คีย์การ์ดของเขาแต่เพื่อให้ประตูเปิดออก จากนั้นก็พยุงโดมิโนเดินตรงไปยังห้องนอน ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยเขาลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่
ตู้ม!
"อ๊ะ!"
โดมิโนเซถลาล้มลงไปบนเตียงนอน แต่เขาไม่ยอมลงไปคนเดียวเนี่ยสิ ดึงแขนเธอให้ล้มลงไปด้วย ซึ่งกลายเป็นว่าตอนนี้เราสองคนอยู่ในท่าที่ล่อแหลมพอสมควร ตัวของเธอนั้นนอนราบอยู่บนเตียงส่วนเขากำลังคร่อมอยู่บนตัวของเธออยู่ สายตาของทั้งคู่จ้องมองสบสายตากันไม่มีใครพูดอะไร
'อร๊าย~ ทำไมเธอต้องเขินด้วยเนี่ย'
อลิสกำมือตัวเองเอาไว้แน่น หัวใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ ถึงแม้ว่าเราสองคนจะหมั้นหมายกันแต่เธอกับเขายังไม่เคยมีอะไรเกินเลย โดมิโนเองก็เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างร้ายประวัติคือเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น แต่หลังจากที่เราสองคนหมั้นหมายกันได้สักประมาณ 1 ปีที่ผ่านมา ตัวเขานั้นก็ไม่สามารถยุ่งกับผู้หญิงคนไหนได้อีก เพราะว่าเธอไม่ยอมให้เขามีคนอื่น
"หึ..."
"พะ...พี่โด อะ...ออกไปก่อนค่ะ"
"ทำไมกลัวเหรอ..."
"ปะ...เปล่าค่ะ"
- ผู้เขียน
