วันนี้เฟิงลี่เดินนำสำรับอาหารไปให้คนงานและบิดาเช่นเดิม นางขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อมาถึงที่ดินแล้วเห็นคนยืนมุงอะไรอยู่
ปรากฎว่าคนเหล่านั้นล้วนเป็นคนจากหมู่บ้านสกุลตี้ และกำลังพูดของานบิดานางทำ
“พี่ซ่ง เห็นแก่เราเป็นบ้านใกล้เรือนเคียง ท่านไม่คิดจะจ้างพวกเราจริงๆหรือ?”
“น่า...อย่างไรก็คนกันเองทั้งนั้น ท่านให้ค่าแรงคนละตั้ง30อีแปะ พวกข้าจะทำงานอย่างตั้งใจเลยเทียว”
เป็นปัญหาเสียแล้วไหมล่ะ คนจากหมู่บ้านตระกูลตี้คงรู้ว่าครอบครัวนางกำลังสร้างบ้าน ดังนั้นพวกเขาจึงมาของานทำบ้าง
“นึกถึงยามที่พวกเราช่วยท่านสร้างบ้านในหมู่บ้านสิ พวกเราทำงานดีมิใช่หรือ” คราวนี้เป็นคนที่เคยช่วยสร้างบ้านก่อนหน้านี้มาก่อน
“ข้าก็ไม่ได้อยากปฏิเสธพวกท่าน แต่คนงานของเราเต็มแล้วจริงๆ” ซ่งจิ้นปาดเหงื่อน้อยๆ บ่งบอกว่าเขาพูดจนปากเปียกปากแฉะแล้ว แต่คล้ายคนในหมู่บ้านจะไม่ฟังสักนิด
“เอาๆ พวกท่านเป็นอะไรกันเนี่ย เจ้าของบ้านเขาบอกว่าค
