“ท่านจะขายตนเองเท่าไหร่”
“ตอนนี้สำนักศึกษาในเมืองเปิดภาคเรียนใหม่แล้ว ก่อนที่ท่านพ่อ...จะเสีย...ท่านพ่อพาเสี่ยวอู่ไปสอบเข้าเรียนมา เขาสอบผ่านและสามารถเข้าเรียนได้” นางอู๋เหรินอธิบาย
“เข้าเรียนสำนักศึกษาใช้เงินมาก ท่านตาเจียงคงได้กำไรมาก...” เฟิงลี่เอ่ยยิ้มๆ
“นั่นต้องขอบคุณบ้านเจ้า ท่านพ่อติดต่อการค้ากับร้านจงเหมินราบรื่นเพราะบ้านเจ้ามีการติดต่อกับคุณชาย แต่ว่า...ท่านพ่อก็เสียไปแล้ว ข้าไม่อยากตัดอนาคตบุตรชาย” นางอู๋เหรินทำหน้าเศร้า
“แล้วทำไมท่านถึงมอมแมมขนาดนี้” เฟิงลี่มองทั้งสามคน
“หลังจากฝังศพท่านพ่อเงียบๆ ข้าคิดจะไปส่งบุตรชายเข้าเรียน แต่เหมือนคนในหมู่บ้านบางคนรู้เรื่องเข้า พวกเขาจึงพากันมาปล้นเงินไปจากข้าอย่างหน้าด้านๆ ฮือ...ข้าไม่คิดเลยว่า เพื่อนบ้านของเราจะใจคอโหดร้ายเช่นนี้”
นางอู๋เหรินพูดไปสะอื้นไป “พวกเขาปิดหน้าปิดตาก็จริง แต่ข้าจำพวกเขาได้...ล้วนเป็นคนที่เคยนำถ่าน นำไม้มาขาย
