“เสี่ยวลี่ ยังนอนอยู่อีกเรอะ เดี๋ยวก็กลายเป็นหนูอ้วนเหมือนเสี่ยวจินหรอก กินแล้วก็นอน” ซ่งเฟิงที่กลับมาพร้อมกับหิ้วปีกไก่ฟ้าติดมือกลับมาด้วย เอ่ยทักน้องสาวตนเอง
“พี่ใหญ่ ท่านได้ไก่ฟ้ากลับมาอีกแล้ว นำไปขังไว้หลังบ้านก่อนเลย กรงที่ท่านพ่อสานไผ่เอาไว้ให้นะเจ้าคะ” ตอนนี้ซ่งจิ้นสามารถใช้งานแขนได้ปกติแล้ว แต่ยังลุกจากเตียงไม่ไหว ดังนั้นเขาจึงเริ่มทำงานจักสานจากไม้ไผ่ และเริ่มซ่อมอุปกรณ์การเกษตรไว้ให้ต้าฟางใช้งาน
“ไก่ฟ้าก็ดี กระต่ายป่าก็ดี เราจะเก็บแบบเป็นๆไว้ไปส่งขายร้านจงเหมินหรือ?” ซ่งเฟิงยังไม่เข้าใจความคิดน้องสาว
“เราจะเลี้ยงมันต่างหากเจ้าค่ะ เลี้ยงและขยายพันธุ์จากนั้นก็ค่อยขาย ต่อไปเราก็จะกลายเป็นฟาร์มเนื้อและสวนผักที่ใหญ่ที่สุดในเมือง”เฟิงลี่เอ่ยยิ้มภาคภูมิใจ
หนังสือสัตว์เลี้ยงของนางไม่ได้กำหนดว่าหนึ่งคอกเลี้ยงได้กี่ตัว ดังนั้นมันสามารถออกลูกหลานมาให้นางได้เรื่อยๆ โดยไม่จบไม่สิ้น
“เข้า
