ไม่ถึงห้านาที แดเนียลก็เดินมาส่งเธอถึงบ้านพัก ฟ้าใสอ้าปากจะกล่าวขอบคุณเขาอีกครั้ง เพราะรู้สึกเกรงใจที่ทำตัวเป็นภาระกับคนเพิ่ง(บังเอิญ)ได้รู้จักกันไม่กี่ชั่วโมง
“ไม่ต้องขอบคุณผม” เขารีบยกมือห้ามทันทีที่เธออ้าปาก
“ถ้าอย่างนั้น ฟ้าขออวยพรให้คุณเที่ยวให้สนุกนะคะ” เธอฝืนยิ้มแสนจืดชืด
แดเนียลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะบอกกล่าวอย่างถ่อมตน “ผมไม่ได้มาเที่ยวหรอกครับ แต่ผมทำงานที่รีสอร์ตไอรา ถ้าฟ้าใสมีอะไรอยากให้ช่วยเหลือก็บอกผมได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”
นัยน์ตาสีนิลของฟ้าใสขยายกว้างขึ้นอย่างมีความหวัง ราวกับว่าแดเนียลคือทางออกฉุกเฉินในเวลาที่เธอกำลังหนีไฟ
“ฟ้าขอรบกวนให้เรือของรีสอร์ตพาไปส่งบ้านตอนนี้เลยได้ไหมคะ”
“อะไรนะครับ?”
แดเนียลถึงกับเอ๋อ คำร้องขอนั้นเหมือนฆ้อนเหล็กที่ทุบลงบนกบาล
โธ่... สุภาพบุรุษทั้งตัวและหัวใจแบบเขาจะใจร้ายตอบปฏิเสธสาวสวยที่เพิ่งอกหักมาหมาดๆ ได้อย่างไรกัน แม้ว่าคำร้องขอนั้น
