“ให้พันนึงเหรอครับ ผลไม้ของผมแค่ร้อยกว่าบาทเองนะครับ” เด็กน้อยเห็นยายกับมารดานำมาขายพวกนักท่องเที่ยวถุงละยี่สิบบาทเอง ทั้งหมดหกถุงก็แค่ร้อยยี่สิบบาท
“ลุงให้”
“ให้ผมจริง ๆ เหรอครับ”
“ใช่ครับ ให้จริง ๆ” ชินกรนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าของเด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม
“คุณแม่สอนว่าไม่ให้รับเงินจากคนแปลกหน้า”
“ลุงไม่ใช่คนแปลกหน้า”
“ผมกับลุงไม่เคยรู้จักกัน ก็แสดงว่าเป็นคนแปลกหน้า”
“ฉันชื่อชินกร แล้วหนูล่ะชื่ออะไร”
“ชื่อมังกรครับ น้องมังกร” เด็กน้อยบอกชื่ออย่างภาคภูมิใจ
“ตอนนี้เราสองคนรู้จักชื่อกันแล้ว ก็แสดงว่าเราสองคนรู้จักกันแล้ว จริงไหม” เขายิ้มเอ็นดูเด็กน้อย
“ก็จริงนะครับ แต่เงินนี่มันเยอะเกินไปครับ ลุงพอจะมีแบงก์ย่อยสักร้อยยี่สิบบาทไหมครับ ผมเอาเท่านั้นพอ” ตอนแรกชินกรก็คิดแว็บเข้ามาในหัวว่าเด็กน้อยคนนี้จะเป็นแก๊งมิจาชีพเด็กรึเปล่า แกล้งเดินมาชนเขาเพื่อที่จะเรียกร้องความสนใจเอาเงินจากเขา แต่พอเด็ก
