กรแก้วนอนไม่หลับมาตลอดทั้งคืน กระวนกระวายถึงเรื่องที่เมสันเดินทางขึ้นมาที่ตราด แม้เขาจะบอกว่ามาทำธุระ แต่ธุระนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวกับการอยากเจอหน้าหล่อน
“ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย”
กรแก้วพึมพำวิงวอนออกมา ก่อนจะหันไปมองด้านหลังเมื่อนางพยาบาลเดินเข้ามาหา
“คุณหมอกรคะ มีคนมาขอพบค่ะ”
“ใคร” หล่อนถามพยาบาล แต่คู่สนทนายังไม่ทันตอบ เสียงห้าวทุ้มหูก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ผมเองครับ”
“ไมค์!” หล่อนฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ถลาวิ่งอ้อมโต๊ะไปสวมกอดร่างสูงใหญ่ของเมสันเอาไว้แน่น
“กรคิดถึงไมค์จังเลยค่ะ”
“ครับ” เมสันดันร่างของกรแก้วออกห่าง หญิงสาวไม่เต็มใจนักแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้
“เมื่อคืนขอโทษทีนะครับไม่ได้โทรหา พอดีมาถึงดึกแล้วน่ะครับ เลยคิดว่ากรน่าจะนอนไปแล้ว”
หล่อนนอนหลับที่ไหนกันล่ะ!
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ แค่แวะมาหาก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ”
เมสันระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่ทำให้ตัวเองดั้นด้นม
