“คือ...ผมขอโทษครับที่ไม่ค่อยได้มาหาเลยช่วงนี้” ชายหนุ่มยกมือพนมไว้อีกครั้งอย่างสำนึก
จิตนารีมองสำรวจลูกเขยตั้งแต่หัวจรดเท้า ศิลาภินดูซูบผอมลงไปมาก ใบหน้าตอบดูหมองคล้ำ แม้จะโกนหนวดโกนเครามาใหม่ๆ การแต่งตัวดูสะอาดสะอ้าน แต่ไม่อาจซ่อนเร้นความเปลี่ยนแปลงของเขาได้เลย
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ...งานคงจะยุ่งแม่เข้าใจ”
“เอ่อ...ครับ ว่าแต่ย่าหยาไปไหนครับเนี่ย ตั้งแต่มายังไม่เห็นวิ่งออกมาหาผมเลย”
“ออกไปข้างนอกกับจีนัสเขาน่ะ ค่ำๆ คงจะกลับมาด้วยกัน ย่าหยาช่วงนี้แกดูเหงาๆ แม่เลยให้จีนัสพาออกไปเที่ยวเล่นเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้าง” จิตนารีอธิบาย ลูกเขยหนุ่มของนางหน้าตกนิดหน่อยคงรู้ว่าที่คุ้มขวัญเป็นเช่นนั้นเพราะความบกพร่องของตัวเอง
“ธีร์ดูผอมไปนะลูก ทำงานหนักไปรึเปล่าพักผ่อนบ้างนะ”
“อ๋อ...ไม่นี่ครับ ผม...”
“ช่างเถอะๆ พ่อเขาอยู่หลังบ้านโน่นแน่ะ แวะไปหาเขาหน่อยนะเห็นบ่นคิดถึงอยู่ทุกวัน”
“ครับ...คุณพ่อไม่เข้
