“ฮัลโหล”
เสียงขุ่นมัวกรอกไปตามสาย เมื่อมีสายเรียกเข้าแต่ไม่โชว์เบอร์โทรเข้ามา
“ไฮ ดาร์ลิ่ง นี่เจสซี่เองนะคะ ตอนนี้เจสซี่อยู่เมืองไทย ฟรานมารับเจสซี่ที่สนามบินหน่อยได้ไหมคะ”
สำเนียงฝรั่งเศสแท้เอ่ยขึ้น เมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่ม ก่อนที่ฟรานซิสจะกรอกตาขึ้นบนทันทีเมื่อคนที่โทรเข้ามานั้นเป็นคู่ขาเก่าของเขา ที่เขาพยายามสลัดทิ้งเท่าไหร่ก็ไม่พ้น ถึงขนาดตามเขามาที่ประเทศไทย
“ผมไม่ว่างเจสซี่ ผมทำงานอยู่”
“แล้วตอนนี้คุณอยู่ไหนคะ เจสซี่ขึ้นแท็กซี่ไปก็ได้ ให้เจสซี่ไปหานะคะ เจสซี่คิดถึงคุณแทบขาดใจอยู่แล้ว นะคะฟราน”
“เฮ้อ งั้นรออยู่ที่สนามบินนั่นแหละ เดี๋ยวผมออกไปรับ”
ฟรานซิสพูดออกมาอย่างต้องการตัดรำคาญ ก่อนจะเลี้ยวรถตรงไปทางสนามบินซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานเขาพอดี
“ฟราน! ! ! ! เจสซี่คิดถึงคุณจังเลยค่ะ”
เมื่อไปถึงสนามบิน ฟรานซิสแทบไม่ต้องมองหาเจสซี่เลย เพราะเธอยืนเด่นเป็นสง่าพร้อมกับกระเป๋าสี่
