หญิงสาววัยสิบเก้ากำลังมุ่งหน้าไปยังป้ายรถเมล์เพื่อกลับบ้าน เมื่อถูกเรียกชื่อจากคนในรถที่ชะลอเข้าจอดชิดทางเดินเท้า
รินรดารู้สึกตัวลอยๆอยู่ด้วยความโล่งใจ ที่การสอบเพื่อจบการศึกษาในระดับปวส.ลุล่วงไปด้วยดี จึงไม่ได้ยินเสียงเรียกตั้งแต่ครั้งแรก กระทั่งถูกเรียกซ้ำด้วยเสียงดังขึ้น
“รินรดา”
นั่นแหละจึงหันไปมอง
แล้วเธอก็จำเขาได้ทันที แม้การพบและจากกันในครั้งแรกจะเป็นไปอย่างไม่ประทับใจนัก
“คุณตุลยธร สวัสดีค่ะ”
เธอไหว้เขาอย่างคนมืออ่อน
“สวัสดี”
ตุลยธรไม่ได้รับไหว้ นึกดีใจที่สาวน้อยร่างอ้อนแอ้นในเครื่องแต่งกายชุดนักศึกษา จำชื่อเขาได้
“จะกลับบ้านใช่มั้ย ขึ้นมาฉันจะไปส่ง”
เขาโน้มตัวบอกผ่านช่องหน้าต่างกระจกที่ถูกลดลงครึ่งๆ มือหนาปลดล็อคประตูเตรียมเปิดออกให้
“เอ่อ ขอบคุณค่ะ รินกลับรถเมล์ได้ เดี๋ยวเดียวก็ถึงแล้ว”
เดี๋ยวเดียวของเธอ คือหลังลงจากรถประจำทาง ต่อด้วยมอเตอร์ไซค์เข้าซอย
“อ
