วิรามรมองไปรอบๆ ร้านอาหารแบบกึ่งสวนอาหารด้วยความพึงใจ
“นั่งข้างนอกกันเถอะดอน อย่าเข้าไปข้างในเลย อากาศเย็นสบายมีลมแบบนี้ไม่น่าจะมียุง เบื่อห้องแอร์ โต๊ะนั้นก็ได้”
วิรามรพยักหน้าไปทางขวามือ ที่มีโต๊ะตั้งกระจาย มีกระถางเฟื่องฟ้าออกดอกบานสะพรั่งตั้งเป็นแถวเป็นแนวสร้างบรรยากาศให้ดูงามตา สลับกระถางไม้ใบสีเขียวที่เธอไม่รู้จักชื่อ
ดอนยอมตามใจ
หนุ่มสาวเพิ่งจะพากันนั่งลงเรียบร้อย ชายวัยสี่สิบโดยประมาณ สวมหมวกผ้าสีขาวคลุมผมบนศีรษะ มีผ้ากันเปื้อนสวมทับด้านหน้า ลักษณะเป็นพ่อครัวก็เดินถือสมุดเล่มเล็กพร้อมกับปากกาในมืออีกข้าง เข้ามาให้การต้อนรับ
“สวัสดีครับคุณ...เอ่อ สวัสดีดอน”
“สวัสดีพี่อินทร์ วันนี้เดินโต๊ะเองเลยหรือครับ”
ดอนทักตอบยิ้มๆ
“แขกพิเศษนี่ครับ ผมก็ต้องมาดูแลเองซี”
ดูเหมือนคนที่มาให้การต้อนรับจะตั้งหลักได้แล้ว
ดอนหัวเราะ
“คุณวิครับ นี่พี่อินทร์ เจ้าของร้านนี้”
“สวัสดีค่ะ”
วิ
