“วันนี้ไม่ไปนอนกระท่อมท้ายไร่แล้วเหรอ เห็นมิ่งบอกว่าช่วงนี้นอนไม่ติดบ้าน ชอบไปขังตัวเองอยู่ที่นั่นบ่อยๆ”
คุณหญิงเพลินตาเอ่ยขึ้น ขณะที่กำลังทานมื้อเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากับลูกชาย และลูกสะใภ้พร้อมทั้งรินนาราที่นั่งร่วมอาหารด้วยอีกคน
“คุณแม่อย่าประชดผมได้ไหมครับ”
สิงหนาทที่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกมารดาเหน็บแนมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย คร้านจะต่อปากต่อคำกับผู้เป็นมารดา ทว่าไม่ใช่เพียงมารดาเท่านั้นที่หมั่นไส้เขา หากแต่รวมไปถึงพี่ชายด้วยอีกคน
“พี่เห็นด้วยกับคุณแม่นะ”
‘ผิดแค่ครั้งเดียวจะเยียบกันให้จมดินเลยหรือไง’
สิงหนาทคิดในใจด้วยความรู้สึกหงุดหงิด แค่โดนสั่งห้ามไม่ให้เข้าใกล้รินนาราก็มากพอแล้ว นี่ยังต้องมาทนโดนเหน็บจากครอบครัวอีก ทำให้เขาไม่อยากจะฝืนทนกระเดือกอาหารลงคอได้อีกต่อไป
“ขอตัวก่อนนะครับ”
“อ้าว! แล้วนั่นอิ่มแล้วเหรอ”
คุณหญิงเพลินตาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย เมื่อคนที่กำลังตั
