สิงหนาทพารินนารามาที่สำนักงานเล็กๆ ตั้งอยู่ในพื้นที่ส่วนหนึ่งของไร่ เขาให้เธอนั่งลงบนโซฟารับแขกตัวใหญ่ ก่อนที่ตัวเขานั้นจะเดินไปเปิดเครื่องปรับอากาศแล้วเดินอ้อมไปยังหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นก็หันมาออกคำสั่งกับเธอ
“นั่งรออยู่ตรงนั้นเงียบๆ ห้ามส่งเสียงดังหรือเดินไปไหนมาไหนเด็ดขาด! ผมต้องการสมาธิในการทำงาน”
“แล้วไม่ให้ฉันออกไปทำงานกลางแดดแล้วเหรอ”
หญิงสาวเอ่ยถามพลางมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ เพราะการกระทำของเขาทำให้ชวนคิดว่าเขาไม่อยากทรมานเธอแล้ว ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับทำให้เธอต้องเม้มริมฝีปากแน่นอีกครั้ง
“ไม่ต้อง ขี้เกียจมานั่งดูแลคนป่วย”
‘ชิ! ทำอย่างกับเราอยากให้ดูแลนักนี่’
รินนาราอกมือขึ้นมากอดอก พลางทิ้งหลังพิงกับผนังโซฟาแรงๆ ด้วยอาการโมโห ไม่ใช่เพราะเขาหรอกเหรอที่ทำให้เธอต้องล้มหมอนนอนเสื่อ เขาเป็นต้นเหตุทั้งหมดแถมยังมาเอาเปรียบเธอตอนที่เธอเป็นไข้ไม่ได้สติอีก
