“ให้มาทำไมก็ไม่รู้ ถ้าคุณขุนจะคุยธุระเรื่องธุรกิจช้องขอออกไปนั่งรอข้างนอกได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ นั่งข้างฉันตรงนี้ห้ามไปไหน”
“เพื่อ?”
“ไม่ต้องรู้หรอก เดี๋ยวอนาคตก็รู้เอง”
“ฮะ? อะไรนะคะ”
“นั่ง ๆ ไปเถอะช้องนางถามอะไรมากมาย ไม่ถามจะตายห่าไหม นั่งเฉย ๆ รอยิ้มสวย ๆ ทำอะไรก็ได้ไม่ให้ขายขี้หน้าลูกค้า นั่งทำหน้าเหมือนเธอเป็นเมียเจ้าของโรงแรมก็ได้ถ้าไม่รู้จะทำอะไรจริง ๆ”
“...” พูดมาได้ยังไงให้นั่งทำหน้าเหมือนเธอเป็นเมียเจ้าของโรงแรม
ถึงฉันจะไม่เคยมายุ่งกับธุรกิจของปริพัฒน์คอร์ปอร์เรชั่นแต่เขาคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าโรงแรมสาขานี้...เป็นของใคร
พูดมาได้ไงฉันเป็นน้องนะ!
“อะไรอีก” เขามองฉันแล้วก็ถาม สีหน้านิ่งเหมือนรำคาญแต่ฉันไม่สน ฉันเองก็ไม่พอใจคำพูดเขาเหมือนกัน รู้ว่าพูดจาส่งเดช แต่มันส่งเดชเกินไปรึเปล่า
“อย่าพูดจาแบบนี้อีกนะคะคุณขุน”
“อะไร”
“คำพูดเมื่อกี้ไงคะ อย่าพูดอีก ถึงจะแค่พูดไปเรื่อยไม่คิด
