“ให้มาทำไมก็ไม่รู้ ถ้าคุณขุนจะคุยธุระเรื่องธุรกิจช้องขอออกไปนั่งรอข้างนอกได้ไหมคะ” “ไม่ได้ นั่งข้างฉันตรงนี้ห้ามไปไหน” “เพื่อ?” “ไม่ต้องรู้หรอก เดี๋ยวอนาคตก็รู้เอง” “ฮะ? อะไรนะคะ” “นั่ง ๆ ไปเถอะช้องนางถามอะไรมากมาย ไม่ถามจะตายห่าไหม นั่งเฉย ๆ รอยิ้มสวย ๆ ทำอะไรก็ได้ไม่ให้ขายขี้หน้าลูกค้า นั่งทำหน้าเหมือนเธอเป็นเมียเจ้าของโรงแรมก็ได้ถ้าไม่รู้จะทำอะไรจริง ๆ” “...” พูดมาได้ยังไงให้นั่งทำหน้าเหมือนเธอเป็นเมียเจ้าของโรงแรม ถึงฉันจะไม่เคยมายุ่งกับธุรกิจของปริพัฒน์คอร์ปอร์เรชั่นแต่เขาคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าโรงแรมสาขานี้...เป็นของใคร พูดมาได้ไงฉันเป็นน้องนะ! “อะไรอีก” เขามองฉันแล้วก็ถาม สีหน้านิ่งเหมือนรำคาญแต่ฉันไม่สน ฉันเองก็ไม่พอใจคำพูดเขาเหมือนกัน รู้ว่าพูดจาส่งเดช แต่มันส่งเดชเกินไปรึเปล่า “อย่าพูดจาแบบนี้อีกนะคะคุณขุน” “อะไร” “คำพูดเมื่อกี้ไงคะ อย่าพูดอีก ถึงจะแค่พูดไปเรื่อยไม่คิด