ตอนที่ 12 ครางได้แค่ชื่อพี่เท่านั้น
2317 คำ
ครางได้แค่ชื่อพี่เท่านั้น NC
☆☆>>>>>♡
ผ่านมา 2 ชั่วโมงกว่าเกือบครึ่งทางมาแล้วครับ แต่เฟรนด์ยังคงนอนหลับหนุนตักของผมอย่างสบายเลยครับ ผมก็ไม่ได้รบกวนการนอนของเฟรนด์เลย ผมนั่งทำงานของผมผ่านไอแพดไปเรื่อย ๆ
“นายครับแวะปั๊มสักหน่อยไหมครับ” ภพถามเมื่อเห็นว่านั่งรถมานานแล้ว
“ไม่เป็นไร ไม่อยากรบกวนเฟรนด์ ให้เขาได้พักสักหน่อยตั้งแต่เมื่อคืนนอนไปนิดเดียวเอง” ภพที่ได้ยินผมพูดแบบนั้นออกมา มันยิ้มด้วยความพอใจ
“ไอ้ภพ มึงแอบยิ้มทำไม กูเห็นนะ” นี่มันคงจะแอบว่าในใจผมอยู่สินะที่ทำให้เฟรนด์ไม่ได้นอน
“เปล่าครับนาย ไม่ได้ยิ้มครับ”
“เดี๋ยวเหอะ มึงจะโดน” แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจหรอกครับ ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่
พูดแล้วก็มันเขี้ยวคนที่กำลังหลับอยู่ ผมเอามือลูบเข้าไปเสื้อแล้วลูบวนไปมาที่หน้าท้องและเลื่อนขึ้นมาที่เค้นคลึงลูบไล้ที่หน้าอกของคนหลับ โดยไม่สนใจอะไรเอามือสะกิดจุกทั้งสองข้างสลับไปมา ผิวเฟรนด์นุ่มมากครับเนียนละเอียดน่าสัมผัสที่สุดเลย ผมเผลอลูบไล้อยู่อย่างนั้น จน...
“อื้อ พี่น็อตอย่ากวนเฟรนด์”
“!!!!!!!!??????” ไอ้ภพมองมาที่ผมพร้อมคำถามลอยมาจากสายตามัน ผมมันเขี้ยวบีบที่จุกสวยของเฟรนด์ โดยเพิ่มแรงขึ้นกว่าตอนแรกทำให้คนที่ถูกกระทำถึงกับสะดุ้งขึ้นมาเลยครับ
“พี่ภากร หยิกเฟรนด์ทำไม เฟรนด์เจ็บนะ ปลุกดี ๆ ก็ได้ไหมน่ะ” เฟรนด์โวยวายใหญ่เลย ทำหน้างอไม่พอใจด้วยใครใช้ให้ครางชื่อคนอื่นล่ะครับ ในใจลึก ๆ ของเฟรนด์ยังคงเป็นไอ้คนที่มันทำให้เฟรนด์เจ็บ ยังเป็นคนชื่อน็อตเหรอ ผมไม่ได้ตอบอะไรครับ
“...”
“...” ต่างคนต่างเงียบ เฟรนด์จ้องหน้าผมอย่างต้องการคำตอบ
“สุวิทย์แวะปั๊ม” ผมหงุดหงิดครับ ถ้าอยู่บนรถได้มีโมโหกว่านี้แน่ ๆ
“ครับนาย แป๊บหนึ่งนะครับปั๊มอยู่ข้างหน้าครับ”
“พวกมึง นายจะแวะปั๊มข้างหน้านะ” เสียงพี่ภพน่าจะส่งสัญญาณให้อีกสองคันที่ขับมาด้วยกันให้รู้เป้าหมายว่าจะทำอะไรต่อไป
ผมหลับอยู่ดี ๆ ก็ถูกปลุกโดยพี่ภากร เขาหยิกที่หน้าอกผม เป็นบ้าอะไรคนนอนอยู่มาปลุกกันได้ พอถามแล้วยังทำหน้าเหวี่ยงใส่อีก มันน่าโมโหจริง ๆ ครับ แต่ก็ดีนะที่เขายังใจดีให้ผมนอนหนุนตัก หรือว่าเขาจะเหน็บกินถึงได้ปลุกผมให้ตื่น แล้วสั่งพี่สุวิทย์ให้แวะปั๊มอีก ปวดมากรึไงดูทำเสียงเข้า ไปกินรังแตนที่ไหนมาอีกครับ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ ได้แต่นั่งเงียบ ๆ ชีวิตเฟรนด์ยังมีค่าครับไม่เสี่ยงดีกว่า พอถึงปั๊มพี่ภากรก็รีบลงไปจากรถทันที
“คุณเฟรนด์เข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนไหมครับ จะได้สดชื่น” พี่ภพที่พูดกับผมเพราะเจ้านายตัวเองลงไปแล้ว
“เจ้านายพี่ภพเป็นอะไร อยู่ดี ๆ ก็ทำหน้าเหวี่ยงซะขนาดนั้น ไปกินรังแตนที่ไหนมาครับ” ผมอดที่จะถามพี่ภพไม่ได้ ก็อยู่ดี ๆ มาเหวี่ยงใส่ผมทำไมกันพี่ภพหัวเราะ ออกมาเบา ๆ กับสิ่งที่ผมถาม นี่ผมไม่ได้เล่นตลกอยู่นะ ผมกำลังสงสัยจริง ๆ
“ไม่ต้องมาหัวเราะเฟรนด์นะพี่ภพ ก็เฟรนด์ไม่รู้จริง ๆ นี่ว่าพี่ภากร โมโหเรื่องอะไร”
“ก็อยู่ดี ๆ คุณเฟรนด์ละเมอเรียกชื่อคนชื่อน็อตสิครับ นายเลยโกรธ”
“ฮะ!!! อะไรนะ ผมเกลียดไอ้พี่น็อตมันจะตาย ผมจะละเมอพูดถึงมันทำไม”
“จริงครับคุณเฟรนด์ ไม่งั้นนายจะโมโหขนาดนี้เหรอครับ”
“นายพี่โมโหน่ากลัวจังเลยครับ เฟรนด์ต้องทำยังไงครับพี่ภพ พี่ภากรถึงจะหายโกรธ เอ่อ...แล้วเขาจะโกรธเฟรนด์ทำไมขนาดนั้น”
“ฮึ ฮึ ฮึ คุณเฟรนด์ น่าจะรู้นะครับว่าเพราะอะไร”
“นี่พี่ภพ หัวเราะเฟรนด์อีกแล้วนะ บอกเฟรนด์หน่อยว่าทำยังไง กลัวโดนฆ่าหมกป่า เฟรนด์ยังไม่ได้ฉลองวันเกิดครบ 20 ปีเลยนะ”
“คุณเฟรนด์ก็พูดไปนะครับ นายจะฆ่าคุณเฟรนด์ทำไม”
“ดูหน้ายังกะยักษ์ ‘ดีนะที่หล่ออะ เฟรนด์ยกให้’ ถ้าเป็นเพื่อนเฟรนด์เอาของกินมาล่อมันก็หายโกรธแล้วนะ แล้วนายพี่ต้องทำยังไงบอกเฟรนด์หน่อยสิ”
“ก็ลองทำตามแบบคุณเฟรนด์ดูสิครับ เผื่อนายจะชอบ”
“พี่ภพให้คำปรึกษาอะไรเฟรนด์ไม่ได้เลย ถ้าเฟรนด์โดนยิงทิ้ง ไปงานศพ
เฟรนด์ด้วยนะ ไม่ไปเฟรนด์ตามมาหลอกผีจริง ๆ ด้วย” ผมยู่หน้าไม่พอใจใส่พี่ภพ เชอะ ๆ ผมเดินออกไปล้างหน้าที่ห้องน้ำโดยเลี่ยงไม่ให้เจอกับพี่ภากรที่เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วไปซื้อขนมและของกินที่ร้านสะดวกซื้อภายในปั๊มกับพี่ภพ เพราะที่ร้านเขาไม่ให้ใช้ถุงพลาสติก เลยต้องไปกับพี่ภพจะได้ช่วยถือของให้ด้วยไง
“ไปไหนทำไมนานจัง” คนที่นั่งรออยู่ในรถทำหน้ายักษ์ ทำไมต้องกดเสียงต่ำทำท่าไม่พอใจขนาดนั้นครับ ไปก่อนก็ได้นี่รีบนักรอทำไมล่ะไม่เห็นจะอยากไปด้วยเลย
“...” ผมไม่กล้าตอบหรอกครับ คนอะไรน่ากลัวชะมัด ผมเดินขึ้นไปนั่งในรถตรงที่เดิมของผม
“คนต่อคิวเยอะครับนาย” พี่ภพเป็นคนตอบพี่ภากรเองเพราะเห็นว่าผมเงียบก็คนมันกลัวนี่ครับ
“กูไม่ได้ถามมึง” แล้วพี่ภากรก็จ้องมาทางผมอย่างเอาเรื่อง
“เฟรนด์อยากกินขนมครับ นี่ซื้อน้ำมาเผื่อพี่ภากรด้วยนะ” จะรอดไหมมึง
เฟรนด์วันนี้มึงน่ะ
“ป้อนพี่สิ” เฮ้ย!!!! เสียงคนหน้ายักษ์บอกให้ผมป้อนน้ำด้วย นี่คือทางรอดของเราแล้วเฟรนด์ ผมรีบยื่นน้ำในมือที่เป็นน้ำชามะนาวให้พี่ภากรดื่มทันที
“เปรี้ยวนิดหนึ่งนะครับ ไม่รู้พี่ภากรจะชอบรึเปล่า”
“ถ้าเป็นของเฟรนด์ พี่ชอบหมดแหละครับ” ผ่าม!! อะไรของเขาเนี่ยเมื่อกี้ยังตีหน้ายักษ์ใส่ผมอยู่เลย ตอนนี้ทำไมดูอารมณ์ดีแปลก ๆ วะ ไบโพลาชัด ๆ
“กินขนมไหมครับ พี่ภากรชอบแบบไหนเดี๋ยวเฟรนด์แกะให้”
“อะไรก็ได้ครับถ้าเฟรนด์ป้อนพี่” เอ๋!! หรือว่าการง้อในแบบของเราจะได้ผลตามที่พี่ภพบอกจริง ๆ ผมมองไปทางพี่ภพ พี่ภพหันมายิ้มให้ผมพอดี เหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่พี่ภพพยักหน้าให้ผมทีหนึ่ง รอดแล้วเฟรนด์มึง
“เป็นช็อกโกแลตดีกว่าครับ จะได้อารมณ์ดี” เอ่อ ตาย ๆแล้วเฟรนด์ไปแหย่หนวดเสือทำไมเนี่ย ผมก้มหน้าลงแกะช็อกโกแลตต่อไป ไม่กล้าสบตาพี่ภากรครับรีบหยิบมาป้อนผู้ป่วยไบโพล่าอย่างไว
พี่ภากรจับมือผมไว้ ค่อย ๆ กัดกินช็อกโกแลตที่ผมถือไว้จนหมด แล้วเลียมือที่มีคราบช็อกโกแลตติดอยู่จนหมด ผมมองหน้าพี่ภากรอย่างงง ๆ กำลังจะชักมือออกแต่พี่ภากรกุมมือผมไว้แน่นกว่าเดิม แล้วพี่ภากรก็จูบลงที่มือของผมเบา ๆ พร้อมกับที่เราสองคนสบตากับ ‘แกจะเขินทำไมเฟรนด์’
“พี่ภากร กินอีกไหมครับ”
“กินครับ แต่พี่จะกินเฟรนด์นะ” ดูคำพูดและท่าทางเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้าทำให้ผมขนลุกขึ้นมาทันที่เลยครับ หัวใจเต้นแรงเหมือนจังหวะกลองชุด
“พี่ภากร พูดอะไรนี่บนรถนะ” แค่ผมพูดเท่านั้นแหละครับ พี่ภากรเอามือข้างที่ว่างมากอดเอวผมให้เข้าไปใกล้กับเขา ตอนนี้หน้าเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ
“พี่หิวเฟรนด์จริง ๆ นะครับ” พี่ภากรยังคงใช้สายตามองไปทั่วร่างกายผมเหมือนกับเสือจะกินลูกกวางน้อยอะไรประมาณนั้น
“พี่ภากร อย่าล้อเฟรนด์เล่นนะครับ” ผมพยายามดันอกพี่ภากรให้ห่างจากตัวผมแต่ก็ไม่เป็นผล คนเอาแต่ใจอย่างพี่ภากรกอดรั้งผมเข้าไปใกล้กว่าเดิม
คนตัวเล็กเอ่ยออกมาด้วยความเขินอายเล็กน้อย เพราะตอนนี้ไม่ได้มีแค่เขาสองคนที่อยู่บนรถ แต่มีลูกน้องภากรอยู่ตั้งสองคน ด้วยความอดใจไม่ไหวกับความน่ารักของเฟรนด์ ภากรรั้งคอเฟรนด์เข้าหาแล้วบดริมฝีปากลงบนปากบางของคนตรงหน้าอย่างอดไม่ไหว จนปากของคนในอ้อมกอดบวมแดง ก่อนจะผละออกแล้วประกบเข้าไปใหม่อีกครั้งพร้อมสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากควานหาความหวานจากปากบางนั้นจนพอใจ ภากรมองคนต้องหน้าที่ทำสายตามองเขาอย่างขุ่นเคือง
“อื้อ พี่ภากรไม่ได้มีแค่เราสองคนนะครับ” เฟรนด์ตำหนิภากรอย่างไม่พอใจ ภากรผละออกจากการครอบครองปากบาง แต่ไม่ได้เสียงดังกลัวสุวิทย์กับภพหันมาจะพานอายไปกว่านี้ ‘ทำอะไรไม่รู้จักอายบ้างรึไง’
“ก็บอกแล้วว่าพี่ จะกินเฟรนด์ไงครับ” ภากรยังคงกอดคนตัวเล็กที่พยายามจะออกจากอ้อมกอดตัวเขา ดิ้นอยู่ไม่ยอมหยุด ฟอด ฟอด แล้วหอมลงบนแก้มใสของคนตรงหน้าอย่างเอาแต่ใจ
“พี่ภากรไม่เอาครับ” เฟรนด์ยังคงไม่ย่อมง่าย ๆ ก็คนมันอายนี่หน่า เหมือนภากรจะรู้ว่าเฟรนด์คิดอะไรอยู่
“ไอ้ภพ ปิดม่าน”
“ครับนาย” ภากรสั่งลูกน้องคนสนิทปิดม่าน ที่กั้นตรงกลางระหว่างฝั่งคนขับกับฝั่งผู้โดยสาร ภพกดปุ่มอัตโนมัติเพื่อปิดม่านตามคำสั่งนาย คนตัวเล็กถึงกับตาโต เมื่อคิดถึงว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ รถคันนี้ที่ภากรสั่งก่อนมาว่าให้เอารถคันใหญ่มาเพื่อจุดประสงค์จะจับเฟรนด์กินนี่เองเหรอ ช่างคิดได้รอบคอบจริง ๆ นะภากร
ภากรดันคนในอ้อมกอดของเขาไปพิงกับเบาะใกล้ ๆ กับมุมประตู เฟรนด์พยายามดิ้นหนีแต่ถูกดักไว้ทุกทาง ประจวบกับในรถพื้นที่ก็ค่อนข้างจำกัด ถ้าจะเสียงดังกว่านี้ก็อาย รถคันนี้ออกแบบมาเพื่อให้เจ้านายทำอะไรแบบนี้น่ะเหรอ
“พี่ภากรครับ เสียงมันดังเฟรนด์อายนะ” เฟรนด์เริ่มต่อรองกับภากรแต่ก็ไม่เป็นผล โดนฉกฉวยจูบแบบหนักหน่วงและต่อเนื่องยาวนาน เพราะภากรต้องการลงโทษคนตัวเล็กของเขาเหมือนกัน
“นิดเดียวนะครับ” ภากรพูดเสียงกระเส่าชิดใบหูคนใต้ร่างอย่างควบคุมเสียงตัวเองไม่ได้แล้ว ปากยังคงบดจูบคนตัวล็กคลอเคลียตรงแก้มใสและลำคอขาวปากหนาค่อย ๆ จูบและดูดทุกที่ที่เลื่อนผ่าน สร้างความเสียวซ่านให้คนใต้ร่างที่อ่อนประสบการณ์ในเรื่องนี้ แต่เฟรนด์ใช้มือกดจิกที่ไหล่และหลังของคนเอาแต่ใจเพื่อระบายความเสียว ไม่อยากส่งเสียงที่น่าอายนั้นออกมา
ภากรยกยิ้มด้วยความพอใจ ที่เขาสามารถทำให้เด็กดื้อตรงหน้าหยุดดิ้นและอ่อนระทวยกับสัมผัสที่ตนมอบให้ ภากรดึงเสื้อเฟรนด์ขึ้นไปไว้คอ เผยให้เห็นหน้าอกขาวนวลน่าสัมผัส น่าลิ้มลองและน่าจับกินให้หมดทั้งตัว ไม่อยากให้ใครมามองเรือนร่างนี้อีก ภากรรู้สึกหวงแหนคนตัวเล็กตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทั้งที่รู้จักกันได้ไม่นาน มือก็นวดคลึงที่จุกสีสวยน่าดูดดึงและใช้ลิ้นระเรงรัวถี่ ๆ ที่ยอดอกนั้น สลับกับมือที่สะกิดและบีบเค้นตรงยอดอกด้วยเช่นกัน ภากรดูดลงบนเนื้อขาวนวลเกิดรอยสีแดงกุหลาบ เต็มช่วงหน้าอกและช่วงท้องไม่ปล่อยให้มีที่ว่างแม้แต่นิดเดียว
“อื้ม อื๊อ” ภากรครางออกมาด้วยความพอใจที่คนตัวเล็กเริ่มสงบลง ไม่ต่อ ต้านเหมือนตอนแรก ๆ และใช้ลิ้นอุ่นเลียที่ยอดอกสีสวย แสนน่ากินอีกครั้ง
“อ๊ะ อ๊าส์ พี่ภากรพอแล้ว อ๊ะ อ๊าส์ เฟรนด์เสียว อ๊าส์ พอแล้ว อื้อ ซีด”
“ถ้าพี่หยุดแล้วพี่จะได้อะไรครับ”
“คืนนี้ค่อยไปต่อกันที่ตราดนะครับ บนนี้ไม่เอาแล้วนะ เฟรนด์อายพี่ภพกับพี่สุวิทย์” ภากรกระตุกยิ้มด้วยความพอใจที่ทำให้คนใต้ร่างครางชื่อตัวเองออกมาเพราะเฟรนด์ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ เปร่งเสียงที่น่าอายนั้นออกมาทำให้ภากรพอใจเป็นอย่างยิ่ง และหยุดการกระทำทุกอย่างลง
“จำไว้เด็กดี เวลาอยู่กับพี่ครางได้แค่ชื่อพี่คนเดียวเท่านั้น เข้าใจไหมครับ”
“พี่ภากร แกล้งเฟรนด์อะ” เฟรนด์ทำหน้ายู่ใส่ภากรไม่จริงจังนักและแกล้งตีอกแกร่งของเขา ด้วยความอายที่ตัวเองหลงกล คนเจ้าเล่ห์อย่างภากรเข้าจนได้
“เฟรนด์ขอยกเลิกข้อตกลงทั้งหมด”
“ไม่ทันแล้วครับ”
- ผู้เขียน
