ศศิดารู้สึกตัวตื่น เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัว อาการน่าจะมากกว่าคืนแรกเสียอีก แต่ลึกๆ แล้วกลับรู้สึกอบอุ่นและเป็นสุข เลยหลับตานอนเฉยๆ อีกครู่ใหญ่
เธอรู้สึกอาการหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอของเขาจากแผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงอยู่ชิดติดหลัง แขนข้างหนึ่งของเขาช้อนใต้คอเธอ อีกข้างวางพาดเอวระไปถึงต้นขา นิ้วมือกางพาดผิวเนียนเหนือเข่า ขาของเขาก่ายเกยแนบชิดขาของเธอ ระคายด้วยเส้นขนสั้นๆ คางของเขาเกยอยู่บนศีรษะ เรียกได้ว่าแนบชิดอยู่ติดตัวเขาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
เขาขยับตัว มือที่วางอยู่เฉยๆ กับท่อนขาของเธอ ก็ขยับเลื่อนสูงมาวางตรงหน้าอก เขาพึมพำอะไรสักอย่างอยู่ในคอ เธอขยับไปฟังชัดๆ ได้ยินเพียงตอนท้ายๆ
“...~ดาจ๋า ที่รัก” แต่เขาก็ยังหายใจสม่ำเสมอ ไม่ทำท่าว่าตื่น เธอเลยยิ้มออกมานิดหนึ่ง รู้สึกมีความสุข
เธอยกมือเขาขึ้นเตรียมขยับออกจากอ้อมแขน แล้วก็รู้สึกว่าแขนเขาเกร็งเล็กน้อย คงจะตื่นแล้ว เธอเลยหันไปดูข้างหลัง เห็นเขาล
