ราเมศวร์เดินนำลิ่วเมื่อมาถึงบริษัท ศศิดาตามหลังมา มองเข้าไปในห้องทำงาน เห็นมณิสร คุณแม่ของเขานั่งรออยู่ในห้อง ทั้งคู่สีหน้าเครียดขรึม
ศศิดาเดินไปห้องกาแฟ เตรียมของว่างรองท้องให้เขา และกาแฟสำหรับรับรองแขก เธอมองขนมปังเนยสดอย่างอาลัยอาวรณ์ ถ้าเอาไปให้แล้วเขาไม่ทาน คงจะน่าเสียดายไม่น้อย เพราะถ้าวางทิ้งไว้โดนอากาศนานๆ ก็ไม่อร่อยแล้ว
หญิงสาววางถาดไว้บนโต๊ะทำงานก่อน เคาะประตู แล้วยกเข้าไปด้านใน โดยไม่ได้รอให้เจ้าของห้องอนุญาต
“เดี๋ยวแม่จะโทรให้หนูพิมพ์เขามารอที่นี่ รามก็พาน้องไปทานข้าวด้วยสักมื้อได้หรือเปล่า ทำความรู้จักกันไว้”
เธอไม่ได้ยินเสียงราเมศวร์ตอบอะไร แต่เห็นจากหางตาว่าเขากำลังมองเธออยู่ ศศิดาวางจานขนม กาแฟ นมจืด ไว้ตรงหน้าเขา วางกาแฟให้คุณมณิสร แล้วเดินออกมาเลย
“ว่าไงราม รับปากแม่สิ” ศศิดาได้ยินแค่นั้น แล้วปิดประตู
ยังไม่ทันที่เธอจะหย่อนก้นลงนั่ง คุณมณิสรก็เปิดประตูออกมา แล้วเดิน
