-ติณณภพ-
ดวงตากลมโตของน้ำชาทำให้ผมลังเลขึ้นมา เธอตกใจมาก ใบหน้าแดงซ่านก่อนหน้านี้กำลังจ้องมองผม เธอกะพริบเปลือกตามองผมพร้อมกับเม้มริมฝีปาก แน่นอนว่าท่าทีของเธอทำให้ผมไม่อยากบอกความจริง
“ผม...ลืม” ผมก็เลยโกหกเธอไป
“อะไรนะ!! นายบ้าหรือไง!!” น้ำชาขยับตัวหนี แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเจ็บเกินจะขยับตัว เธอก็เลยได้แต่ขยับตัวอย่างช้า ๆ พร้อมกับเบ้หน้าด้วย
“เจ็บมากเหรอ...”
“_” แย่แล้วไง เธอไม่ตอบผม น้ำชาคว้าผ้าห่มมาคลุมตัว ก่อนที่เธอจะทำเหมือนกับกำลังจะลุกขึ้น ซึ่งท่าทีไม่สนใจของเธอทำให้ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี น้ำชาโกรธผมแน่ ๆ ก็แน่ล่ะ ก่อนหน้านี้เธอถามย้ำกับผมตั้งหลายครั้ง แต่สุดท้ายผมก็ไม่ทำตามคำที่พูด
“จะไปไหน เจ็บไม่ใช่หรือไง”
“อย่าแตะตัวฉัน ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่หรือไงว่าให้ใส่ถุงด้วย” เธอสะบัดมือออก ผมอยากเอาท่อนซุงมาตีหัวตัวเอง ถ้าผมตัดสินใจใส่ตั้งแต่แรกก็อาจจะขอเธออีกสักรอบ แต่ตอนนี้น่ะเหรอ.
