ร่ายรักกับดักใจ

ตอนที่ 3 วันแห่งการเปลี่ยนแปลง

คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากแน่น อยากรู้ใจแทบขาดอยากสงวนท่าทีแต่ไอ้เพื่อนตัวดีดันยั่วยวน

“แกก็บอกมาสิยศ อย่าลีลาได้ไหม”

“งั้นก็ได้ เขาชื่อด็อกเตอร์กันตธร ทำงานอยู่ที่บริษัทเฮลล์ดีไซน์คู่แข่งบริษัทพ่อเธอไงเม”

“งั้นเหรอ?”เมริยาบอกแล้วครุ่นคิด เฮลล์ดีไซน์คือบริษัทยาคู่แข่ง เห็นว่าสามารถครองตลาดได้พอๆ กับบริษัทบิดาเธอเลยทีเดียว

ยศราชย์เห็นสีหน้าเพื่อนดูท่าจะพออกพอใจต่อหนุ่มนามกันตธรเสียแล้ว แต่คงเป็นเช่นนั้นไม่ได้เพราะมีเหตุผลอีกอย่างที่ไม่ควรอย่างยิ่ง

“แต่ที่สำคัญนะเม ด็อกเตอร์กันตธรคือลูกชายเจ้าของบริษัทเฮลล์ดีไซน์ ซึ่งแกไม่ควรเข้าไปยุ่ง ไม่อย่างนั้นพ่อแกคงอกแตกตายแน่

หญิงสาวชะงักดวงตาคู่สวยหรี่ลงแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อคิดแผนการเด็ดๆ ขึ้นมา ยศราชย์เห็นสายตาเพื่อนแล้วรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ หากไม่คิดอะไรแผลงคงจะดี อยากเขกหัวตนเองนักที่ดันปากผล่อยพูดจาไม่เข้าเรื่อง

“แล้วยังไงเหรอยศ เป็นลูกชายเจ้าของบริษัทคู่แข่งแล้วทำไม”เมริยาเลิ่กคิ้วแล้วยิ้มกว้างหลังจากถามเพื่อนเสร็จ

“ไม่ทำไมแต่แกไม่ควรไปยุ่งเกี่ยว”

“จะยุ่งหรือไม่มันเรื่องของฉันยศ แกก็รู้คนอย่างฉันไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ อะไรที่ทำให้พ่อฉันต้องทุรนทุรายฉันยินดีที่จะทำ แม้ต้องเสียศักดิ์ศรีก็ตามทีเถอะ”หญิงสาวกัดฟันแน่น พอนึกถึงเรื่องแม่เลี้ยงและบิดามันทำให้อารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมา

“ถ้าแกเป็นแบบนี้ แกจะหาความสุขไม่ได้เลยนะเม”ยศราชย์เตือน

“ถึงฉันไม่เป็นแบบนี้ก็หาความสุขไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าจะเพิ่มเรื่องทุกข์อีกสักเรื่องจะเป็นไรไป!”เมริยาตอกกลับน้ำตาคลอ

ชายหนุ่มน้ำท่วมปากไม่รู้จะหาเหตุผลใดมาโต้แย้ง ในเมื่อเพื่อนสาวไม่คิดจะฟังแถมยังถือฑิฐิเป็นใหญ่

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจแกก็แล้วกันเม ฉันคงพูดอะไรไม่ได้”ชายหนุ่มระบายลมหายใจแล้วเมินมองทางอื่น เมริยาเม้มริมฝีปากก่อนตัดสินใจทำตามความคิดตนเอง

ดวงตาเรียวสวยปรายมองอย่างจงใจไปยังโต๊ะของชายหนุ่มผู้เป็นเป้าหมายในเกม นภดลเพื่อนร่วมงานของด็อกเตอร์หนุ่มรีบสะกิดท่อนแขนแกร่งเบาๆ แล้วส่งสายตาเพื่อบอกให้กันตธรรู้ว่ามีผู้ใดกำลังจ้องมองเขาอย่างจงใจ เขาหันมองและวินาทีนั้นดวงตาสองคู่สบกัน

กันตธรชะงักครู่หนึ่งเฉกเช่นเดียวกับอีกฝ่ายแม้อยากเล่นเกมแต่ในใจกลับเต้นระรัวด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ซึ่งตนไม่เคยพบพานมาก่อน ครั้นจะหลุบตามองพื้นก็เกรงจะเสียแผน จำต้องกัดฟันกลั้นใจมองอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ พยายามใช้สายตาพิฆาตให้อยู่หมัดด้วยคิดว่าชายทุกคนย่อมชื่นชอบในรูปกายภายนอกของเธออยู่แล้ว

แต่สำหรับเขาแม้อกข้างซ้ายมันกำลังเต้นระรัวไหวสั่น ในสมองกลับคิดว่าสายตายามได้พบกับรูปกายภายนอกอันสวยงามย่อมพอใจในสิ่งนั้นเลยส่งผลต่อความรู้สึก แต่หากความงามเลือนหายไปเขาเชื่อตนเองนั้นจะต้องกลับสู่สภาพปกติทั่วไปเช่นเดิม ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นสวยสักเพียงใด หากไม่ได้งามจากภายในเขาเองคงไม่มีวันชายตามอง

“ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นต้องชอบแกแน่เลยธร”นภดลบอกแล้วระบายยิ้ม

คำเพื่อนทำให้ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก สนใจเขาแล้วยังไง ในเมื่อเขาไม่ได้สนใจเลย

“ไม่ใช่หรอก ผู้หญิงแบบนั้นคงไม่มีทางมาชอบผู้ชายแบบฉันหรอก”กันตธรรีบปฏิเสธ

“เชื่อสิ ฉันว่าต้องใช่แน่ดูสายตาที่มองแกสิหวานเยิ้มซะขนาดนั้น”

ดวงตาเรียวคมช้อนมองไปยังหญิงสาว เมริยา สิทธิศักดิ์โสภณ เขาได้ยินชื่อนี้มานาน เธอดังตามข่าวนิตยสารซุบซิบในแวดวงสังคมไฮโซ แต่ความดังของเธอนั้นมาจากข่าวคาวโลกีย์ ภาพควงผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้าโรงแรมหลายแห่ง เขาไม่เคยมองผู้หญิงในเชิงตำหนิติเตียนสิ่งที่พวกเธอเหล่านั้นกระทำ แต่กระนั้นแล้วเมริยาแตกต่างออกไป ไม่เข้าใจเหตุใดถึงได้กระทำตัวเช่นนั้นรู้ทั้งรู้ว่าบิดาคือคนมีหน้ามีตาในสังคม เพราะอะไรถึงยังเหลวแหลกไม่สนใจชื่อเสียงผู้ให้กำเนิดสักนิด นี่คือสิ่งที่ทำให้เขาไม่ชอบใจ

เมื่อพิจารณากันตธรจึงเบือนหน้าหนีจากความสวยอันเป็นมายา แล้วหันมาพูดคุยกับเพื่อนแทนและท่าทางเหล่านั้นมันส่งผลถึงอีกฝ่ายที่พยายามอย่างยิ่งยวดให้เขาสนใจ ร่างบางลุกยืนผู้ชายเช่นนี้เธอเห็นมานักต่อนัก หากลองได้ใกล้ชิดมีแต่จะสยบแทบเท้า เธอก้าวยาวไปยังโต๊ะเป้าหมาย

นภดลสะกิดเพื่อน ชายหนุ่มหันมองเห็นร่างอรชรยืนอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือ กำลังยิ้มยั่วยวนราวกับต้องการให้เขาตกอยู่ในกำมือของเธอ

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ?”เธอถามเขา

เสียงหวานแว่วเข้าหูแต่กันตธรแสร้งไม่ฟัง มือหนาเอื้อมจับขวดไวน์รินน้ำสีม่วงเข้มใส่แก้วแล้วกระดกดื่มแทน เมริยาหน้าชาเมื่อเห็นอาการอีกฝ่าย

นภดลขมวดคิ้วมองเพื่อนก่อนหันมามองสาวสวยแล้วยิ้มกว้าง ลุกยืนผายมือเชื้อเชิญด้วยความเต็มใจต่อการมาร่วมวงด้วยกัน

“เชิญนั่งเลยครับ”

เมริยาเลือกโยนกายลงข้างเขา แม้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่สนใจก็ตามสำหรับเธอแล้วกันตธรเหมือนใบเบิกทางให้แผนการสำเร็จ ด็อกเตอร์หนุ่มชะงักครู่หนึ่งแววตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจแล้วรีบปรับสีหน้าตนให้เป็นปกติ เขาไม่อยากถือสาหาความกับผู้หญิงเช่นเมริยา แต่ทว่าดวงตาเรียวคมกลับเผลอมองผิวพรรนขาวอมชมพู กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ลอยแตะจมูก ทรวงอกอวบอิ่มอันโผล่พ้นเดรสคอวี กันตธรลอบกลืนน้ำลายคงคอแล้วเมินมองทางอื่นเพื่อฝืนธรรมชาติความต้องการของตนเอง

เหตุการณ์กลับตาลปัตรเป็นเช่นนี้มันเกิดจากเพื่อนชายของเขาแท้ๆ อย่างที่คิดไม่มีผิดสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมายังโต๊ะเขา ชายหนุ่มเหล่านั้นคงมองว่าช่างโชคดีที่มีโอกาสได้สนทนากับหญิงสาวแสนสวยคนนี้ กันตธรขยับกายออกห่างด้วยความอึดอัด แล้วหันมองเพื่อนแววตาขุ่น

“คนอื่นจะมาเมื่อไหร่ดล!”ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม พยายามหลีกเลี่ยงการมองตาคนข้างๆ

“อีกสักพักล่ะมั้ง ทำไมจะกลับแล้วเหรอ”

“ใช่อยากกลับ อึดอัด!”ไม่วายปรายตามองทางหญิงสาว เธอเหมือนจงใจยั่วยวนเขาโดยตรง สีหน้ามีบางอย่างเคลือบแฝง

นภดลเลิกใส่ใจคำพูดของเพื่อน จากอาการคงเพราะไม่อยากร่วมวงกับสาวสวย ถ้าเป็นเขาจะไขว่คว้าเธอมาแนบกายยามค่ำคืนไม่ยอมห่างเลยทีเดียว น่าเบื่อที่เพื่อนเอาแต่เป็นสุภาพบุรุษเช่นนี้

“คุณเมริยาใช่ไหมครับ?”นภดลเริ่มบทสนทนา

“ค่ะ”

“แหม... ตัวจริงสวยมากเลยนะครับ ปกติผมเคยเห็นแต่ในรูป”

“เหรอคะ”เธอตอบแล้วยกยิ้ม เห็นสายตาของชายคนนี้ก็พอรู้ว่าคิดเช่นไร ลักษณะเหมือนคนอื่นทั่วไปหวังแค่เพียงร่างกายเธอเท่านั้น

กันตธรนั่งฟังบทสนทนาพลางขบกรามแน่น ไม่ชอบใจเลยผู้หญิงอะไรไร้มารยาทยั่วยวนชายอื่นไปทั่ว พอไม่ได้เขาก็หันไปทางเพื่อนแทน ไม่เข้าใจหน้าตาก็ดี จำเป็นต้องทำตัวเช่นนี้ด้วยหรือ