ยังไม่ทันทำได้ดั่งใจคิดเมื่ออีกคนไวกว่า เมริยาจับข้อมืออีกคนไว้ก่อนสะบัดออกแล้วสวนกลับด้วยฝ่ามือตนเองแทน โสภิตายกมือกุมหน้าตนเองเลือดขึ้นหน้า
“แกตายแน่นังเมริยา!”
ร่างบางส่งสายตากร้าวท้าทายอย่างไม่เกรงกลัวจับรองเท้าส้นสูงที่ใส่อยู่ถอดออกแล้วเหวี่ยงทิ้ง ดีที่เธอเปลี่ยนชุดมาจากบ้านเป็นกางเกงไม่อย่างนั้นคงซัดกันลำบากน่าดู เมื่อคู่อริเธอวิ่งมาถึงเท้าบางยกขึ้นยันเข้าไปที่ท้องจนโสภิตาล้มลง เลยสบโอกาสและเธอไม่พลาดที่จะไขว่คว้าเมริยารีบขึ้นคร่อมร่างอาสะใภ้
เพียะ! เพียะ! เพียะ!
ฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้าของอีกคนอย่างไม่ยั้งมือ ความโกรธแค้นเก็บกดเหมือนได้ปลดปล่อย คนอย่างเธอไม่เคยทำใครก่อนแต่ใช่ว่าจะยอมให้ใครมาทำร้ายได้ง่ายๆ
“โอ้ย! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”โสภิตากรีดร้องดิ้นทุรนทุรายเมื่ออีกฝ่ายฝีมือเหนือกว่า
“แหกปากร้องเหรอโสภิตา ทีนี้จะมาร้อง แล้วทีฉันล่ะเธอคิดบ้างไหมว่าฉันรู้สึกยังไง เวลาฉันโดนมันตบมั
