เขาไม่อยากโต้เถียงเพื่อนอีกแล้ว นิสัยอย่างเมริยายากที่จะเอาชนะทัดทาน ได้แต่หวังว่าเพื่อนคงคิดได้และละความพยายามเรื่องนี้ไป
“ก็แล้วแต่แกก็แล้วกันเม ฉันแค่เป็นห่วงกลัวว่าแกจะมีปัญหากับญาติฝ่ายสามี”
“ฉันไม่สนใจหรอก สุดท้ายก็ต้องหย่าขาดจากกันอยู่ดี เพราะทั้งฉันแล้วก็เขาไม่ได้รักกันสักหน่อย”
“ใครจะไปรู้ได้เม วันหนึ่งแกอาจจะรักเขาเข้ามาจริงๆ ก็ได้”ยศราชย์ออกความเห็น
“มันคงไม่มีวันนั้นหรอกยศ ฉันไม่มีวันรักใครให้ตัวเองเจ็บอีกหรอก”เธอตอบเพื่อนแน่วแน่
ยศราชย์มองเพื่อนอย่างปลงๆ ลุกยืนเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน ตอนนี้เขาเองมีหลายเรื่องที่ต้องจัดการ อย่างแรกแหวนของแม่เขาต้องได้คืนมาก่อน ส่วนเรื่องชำระแค้นจะเอาไว้คิดบัญชีทีหลัง
“แกมีธุระที่ไหนหรือเปล่าเม?”ยศราชย์เงยหน้าขึ้นถามหลังจากจรดปากกาเซ็นเอกสาร
“ไม่มี ฉันมาเพราะอยากชวนแกไปเที่ยว”
“อะไรนะ! แกจะบ้าหรือไงเม จะไปเที่ยวตอนนี้เนี่ยนะแกแต่งงานแล้วน
