เสียงเคาะประตูยามเช้าทำให้ร่างบางกำลังหลับใหลต้องยกมือปิดหูด้วยความหงุดหงิด ผู้มาทำหน้าที่ปลุกถึงกับนิ่งงันเมื่อบุตรชายคนเดียวของตระกูลไม่เอ่ยปากทักทายเหมือนเช่นเคย ร่างผอมบางยืนชั่งใจพักใหญ่ก่อนตัดสินใจเปิดประตู เธอสาวเท้าเดินอย่างเงียบๆ หยุดลงริมเตียงมองร่างคลุมโปงไม่ยอมเปิดผ้าออก
“จะนอนไปถึงไหนตาธรลูก ลุกขึ้นได้แล้วเดี๋ยวไปทำงานสาย”พัดทราบอกเสียงแผ่ว
“ขออีกนิดนะ เดี๋ยวค่อยลุกส้มเช้ง”เธอบอกในขณะงัวเงีย
เสียงแหบพร่าที่ตอบกลับมาทำเอาคุณนายของบ้านถึงกับนั่งไม่ติด ดวงตาเบิกกว้างมืออันสั่นเทาเอื้อมจับขอบผ้าห่มด้วยความสงสัย ใครกันที่อยู่ใต้ผ้าห่มผืนนี้หากไม่ใช่บุตรชาย พรึ่บ! ผ้าห่มเปิดออกพัดทราอ้าปากค้างด้วยความตกใจ รีบคลุมผ้าห่มกลับลงเช่นเดิมแล้วเรียกสาวใช้มาหาตนเองที่กำลังจะเป็นลมล้มพับไป
“มาลีมาช่วยฉันหน่อย...”เธอบอกเสียงแหบพร่า
“เป็นอะไรไปคะคุณนาย”สาวใช้ส่วนตัวรีบเข้าไปประคอง
“ตาธรอย
