เมียบำเรอกาฝาก

ทัณฑ์เถื่อนเมียบำเรอ บทที่3.นางทาส

คนที่เสนอให้ไม่ใช่ใครอื่นเลย พุฒิพัฒน์กำลังหลงเขาทุ่มไม่อั้นเสมอ เมื่อเขาไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน

พราวฟ้าอยากเถียง หากแลกมาด้วยสิ่งนอกกาย แต่ต้องเสียความภาคภูมิใจ เธอไม่เอา!! แต่นี่เธอทำได้แค่หุบปากให้สนิท ไม่เช่นนั้น...คงต้องฟังคำบ่นของเพลาพิลาศจนหูชา...เพราะหญิงสาวมั่นหน้า หล่อนไม่สนใจวิธีการ ขอแค่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการแค่นั้น...

“แกไม่ต้องขึ้นไปหรอกยัยพราว รออยู่นี่แหละ”

เพลาพิลาศสั่งให้พราวฟ้าจอดรถยนต์ใต้ถุนอาคารสูงเสียดฟ้า ที่พำนักของพุฒิพัฒน์ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก

พราวฟ้าเหลียวมองรอบตัว เธอไม่อยากให้เกิดข่าวฉาวๆ อีก แต่พี่สาวของเธอไม่เคยคิดระวังตัว หล่อนเดินฉับๆ ตรงไปยังลิฟต์แก้ว แบบไม่เร่งรีบ

มีแสงเพลชสว่างวาบ!! พราวฟ้าอยากเป็นลม ครั้งนี้คงไม่แคล้วได้ขึ้นหน้าหนึ่ง เมื่อสื่อต่างๆ จ้องจะประโคมข่าวฉาวของเพลาพิลาศซ้ำ เพราะมันสามารถทำเงินให้เขาได้มากโข เมื่อเป็นเรื่องเน่าๆ ผู้คนส่วนใหญ่นิยมเสพ

มือเรียวสอดลงไปในกระเป๋าสะพายข้างตัว ล้วงเอาคีการ์ดที่พุฒิพัฒน์ให้ไว้มาสอดในช่องเปิดประตู เสียงสัญญาณดังเบาๆ ‘ติ้ด’ แต่มันหมายถึงประตูห้องเปิดออกแล้ว หญิงสาวผลักประตูหนาทึบเบาๆ มันเปิดออกและรีบแทรกตัวผ่านเข้าไปในนั้น

“ดาร์ลิ่ง!!” เพลาพิลาศส่งเสียงทักทายหวานฉ่ำ เธอเดินวนรอบห้อง เพื่อหามองหาหวานใจ ต่อให้สะอิดสะเอียนรูปร่างอ้วนฉุของพุฒิพัฒน์ปานใด เธอก็ต้องทนฝืนเอาไว้ เมื่อชายหนุ่มมีสตางค์ในกระเป๋าเป็นฟ่อนๆ เขาพร้อมเปย์ไม่อั้น หากเธอทำให้เขาพอใจ

“คนสวย ผมอยู่นี่!!”

เสียงของพุฒิพัฒน์ตะโกนบอก เขากำลังนอนแช่อยู่ในอ่างน้ำวน พร้อมกับละเลียดชิมไวน์รสกลมกล่อม

“ค่า...เพลานึกว่าคุณหลับเสียอีกดาร์ลิ่ง!!”

เพลาพิลาศชะอ้อนเสียงหวาน หล่อนเดินทิ้งสะโพก นวยนาดเข้าไปในห้องน้ำกว้าง พร้อมกับส่งยิ้มหวานจ๋อยให้ชายหนุ่มเจ้าของห้อง ผู้ชายที่เธอหวังจะจับ...ให้อยู่มือ

“ไงคะ เดินจนเมื่อยไหมล่ะ ได้ชุดสวยๆ มาเยอะไหม หรือว่ายังอยากไปอีก”

แก้วไวน์ในมือยกชูขึ้น เขายิ้มจนตาปิด เมื่อใบหน้าอวบอูมมีแต่ก้อนเนื้อส่วนเกิน

“พอได้ค่ะ..แค่แสนกว่าๆ ขนหน้าแข็งคุณพุฒิไม่ร่วงหรอกค่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เสื้อผ้า4-5 ชุด กับรองเท้า”

หญิงสาวเดินไปทิ้งสะโพกนั่งบนขอบอ่าง ไล้มือแตะผิวน้ำอุ่นๆ พร้อมกับส่งสายตายั่วเย้า ชายหนุ่มไปด้วย

“สำหรับคุณนะเพลา ผมทุ่มหมดตัว”

คำพูดเป็นเพียงลมปากที่พ่นออกมา ไม่มีใครรู้จนกว่าจะพิสูจน์ความจริงในใจได้ มันจึงไม่แปลกหากผู้ชายจะใช้คำพูดสวยหรูเหลานั้น โปรยหว่าน เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองหวัง คำพูดพวกนี้ไร้ความจริงใจ มีแค่คำลวง

“จริงเหรอคะ? เพลาดีใจนะคะนี่ เพลามีค่าขนาดนั้นเชียว”

หญิงสาวยิ้มตาเชื่อม ลากปลายนิ้วไล้ผิวน้ำ และขยับเข้าใกล้พุฒิพัฒน์มากขึ้น หนุ่มใหญ่มองตามปลายนิ้วเรียวสวยเขาเอื้อมมือลูบไล้เรียวแขนเกลี้ยงเกลา พร้อมกับกระตุกมุมปากแย้มยิ้ม ‘ผู้หญิง’ พุฒิพัฒน์ไม่ใช่ไก่อ่อนเขารู้ว่าเพลาพิลาศต้องการอะไร เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่เข้าหาเขา ไม่หวัง ‘เงิน’ ก็ ‘ชื่อเสียง’

“คุณสวยมากเพลา...และจะสวยกว่านี้ ถ้าจะสลัดชุดรกๆ นี่ออกจากตัว”

เป็นคำเชิญชวนแบบเปิดเปลือย ‘ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่’ ต่างคนต่างรู้ใจซึ่งกันและกัน มีผลประโยชน์ต้องกัน

หญิงสาวยิ้มเยือน หล่อนค่อยๆ ยืดตัวยืนตรง มือเรียวค่อยๆ ร่นชุดเดรสบางเบาบนร่างกายออกไปช้าๆ เจตนาคือ ต้องการปลุกไฟสวาทของหนุ่มใหญ่ให้ลุกโพลงขึ้นมากกว่าเก่า เรื่องบนเตียง หรือในที่ลับตา เพลาพิลาศถนัดนัก หล่อนสลัดภาพผู้หญิงแสนดีในสายตาคนอื่น กลายเป็นนางยั่ว และพร้อมที่จะเป็นโสเภณี หากคนที่หล่อนหลับนอนต้องการ

เพลาพิลาศโชกโชนกับเรื่องใต้สะดือ หล่อนรู้จักปรุงแต่งเรื่องเพศรส และผู้ชายส่วนใหญ่ก็ชื่นชอบ นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้หล่อนรู้สึกว่าตัวเองมีค่า เป็นที่ปรารถนาของผู้ชาย โดยไม่สำเหนียกสักนิดว่ามันทำให้ตัวเองหมดค่า ลดราคาลง หล่อนคิดไม่เหมือนคนส่วนใหญ่ เพลาพิลาศคิดสวนทางกับคนอื่น...ขอแค่มีเงินทองเพิ่มพูน ใครจะดูแคลนช่าง!! ขอให้หล่อนมีกินมีใช้เป็นพอ

เสียงครางงึมงำ เสียงสูดปากดังแผ่วๆ หลังหญิงสาวเคลื่อนเรือนกายเปล่าเปลือยลงไปในอ่างน้ำอุ่น เธอรู้ดีว่าผู้ชายต้องการอะไร เพลาพิลาศเลยไม่รอช้า หล่อนปฏิบัติการจู่โจม...สร้างความพึงใจให้กับเจ้าของคอนโดสุดหรู

เป็นการเสพสม...ที่คนทั้งคู่พอใจ ชายหนุ่มได้ความอิ่มเอม สมใจ... ส่วนเพลาพิลาศได้เงินเป็นฟ่อนๆ ติดกระเป๋าตอนกลับบ้าน

พราวฟ้าเหลือบมองประตูกระจกใสหน้าคอนโดเป็นรอบที่ร้อย...หญิงสาวยกแก้วกาแฟโบราณที่ซื้อจากรถเข็นหน้าคอนโดขึ้นดูด พร้อมกับผ่อนลมหายใจยาวเหยียด...

ใช่ว่าเธอพอใจกับการประพฤติตัวของพี่สาว แต่พราวฟ้าห้ามได้ที่ไหน มันเป็นความพอใจ ความสมัครใจของตัวเพลาพิลาศเอง...และเธอเป็นแค่ลูกติดบิดา แถมบิดาตัวเองยังลาโลกไปแล้วด้วย เท่ากับตอนนี้อาศัยใบบุญของเพลาพิลาศกับคุณแข่งแข เธอโชคดีตรงที่บิดาสิ้นใจ หลังพราวฟ้าเรียนจบ... ไม่อย่างนั้น เธอคงไม่มีโอกาสได้เรียน หญิงสาวไม่ได้มีอคติกับคุณแข่งแข แต่พราวฟ้ารู้ดีว่าท่านไม่ชอบหน้าเธอเท่าไร อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข แถมเวลานี้ยังเป็นภาระให้ท่านดูแลอีก

หญิงสาวถอนใจหลายสิบรอบ น้ำแข็งในแก้วละลายจนเกือบหมด และในที่สุด...เพลาพิลาศก็กลับลงมา

หล่อนเดินฉับๆ ตรงมาหา พร้อมกับแหวเสียงเขียว

“พี่โทร. หาทำไมไม่รับ!! แล้วมาทำบ้าอะไรตรงนี้”

หญิงสาวยิ้มกร่อยๆ รีบยกปลายนิ้วขึ้นปิดปากตัวเอง ส่งสัญญาณให้พี่สาวรู้ตัว

“มีนักข่าวรอที่ลานจอดรถค่ะ พราวเลยมาดักรอพี่เพลาตรงนี้”

หญิงสาวรีบพูด เมื่อเพลาพิลาศลดท่าทีลง พร้อมกับการกวาดตามอง...

“เบื่อจริ๊ง!! ไอ้พวกแมลงหวี่ แมลงวันนี่ ไม่รู้จะเกาะติดไปถึงไหน แล้วจะให้พี่กลับบ้านยังไง พวกนั้นมันเกาะไม่ปล่อยแหงๆ”

หล่อนบ่นอุบ กดมุมปากจนบิดเบี้ยว นึกอยากจะอาละวาด แต่เกรงว่าจะทำให้ตัวเองดูไม่ดี แต่ในใจนี่เดือดปุดๆ

“พราวถอยรถยนต์มาจอดตรงนั้นค่ะ เราไปกันเถอะ พวกนั้นคงกำลังรอพี่เพลาอยู่ประตูหลัง”

พราวฟ้าใช้ความกลมกลืน แฝงตัวผ่านผู้คนไปขับรถยนต์ของเพลาพิลาศมาจอดรอ เธอไม่เป็นจุดสนใจ ไม่ค่อยมีคนใส่ใจ เพราะไม่เคยแต่งตัวสวยๆ เต็มที่ก็เสื้อยืดกางเกงยีนส์ มีสารพัดกระเป๋าหอบหิ้วของใช้ แม้จะเคยสะดุดตาบ้าง เพราะพราวฟ้าวนเวียนอยู่ไม่ไกลเพลาพิลาศ แต่เมื่อพี่สาวไม่เคยบอกใคร เธอจึงไร้ตัวตนสำหรับคนอื่นๆ

นั่นเป็นข้อดีที่เธอใช้แก้สถานการณ์ฉุกเฉิน...เช่นเวลานี้

“งั้นก็ไปเถอะ รอให้พี่แต่งงานกับคุณพุฒิก่อน แม่จะเดินเชิด อวดเสียเลย”

ความหวังของเพลาพิลาศคือได้เดินเข้าประตูวิวาห์กับพุฒิพัฒน์ หวังเสวยสุขบนกองเงินกองทอง และเรืองอำนาจ มีชื่อเสียงเด่นดังตลอดไป

กว่ารถยนต์จะเคลื่อนที่ผ่านจุดอันตรายมาได้ เพลาพิลาศต้องก้มตัวคุดคู้อยู่ที่เบาะหลังเกือบ5 นาที โดยมีพราวฟ้าเป็นสารถีคนขับ เหมือนเดิม...ไม่มีใครสนใจ แม้จะกังขา แต่ก็ต้องรับปัดความสนใจ เพราะยานพาหนะรุ่นนี้ มีใช้กันเกลื่อนถนน

เมื่อผ่านจุดอันตราย เพลาพิลาศยืดตัวนั่งตรงๆ เธอล้วงสตางค์ในกระเป๋าออกมานับ ก่อนจะยิ้มกว้าง

เช็คเงินสดมูลค่าแสนบาท กับเงินสดอีกฟ่อนใหญ่ นับว่าคุ้มกับการพลีกาย แม้จะไม่ทะลุเป้าที่วางไว้ ก็ยังดีกว่ากลับบ้านมือเปล่า

ดวงตาของพราวฟ้าสลดลง เธออเนจอนาถแทนเพลาพิลาศ หญิงสาวไม่ได้เห็นดีเห็นงามกับความคิดของเพลาพิลาศเลย...มันดูไร้ศักดิ์ศรี ครั้งมีเหมราชมาติดพันพี่สาว เธอหวังเป็นอย่างยิ่งที่คนทั้งคู่จะลงเอยกัน เมื่อชายหนุ่มปักใจ ดูเขาจริงจังกับเพลาพิลาศ...เมื่อเขาพูดเรื่องการครองคู่ ใช้ชีวิตแบบผัว-เมีย และพราวฟ้าแสนเสียดาย เมื่อพี่สาวสลัดชายหนุ่มผู้นั้นทิ้ง กระโจนใส่ผู้ชายที่ดูเจ้าเล่ห์อย่างพุฒิพัฒน์แทน

อนาคตไม่ต้องพูดถึง ความฝันของเพลาพิลาศไม่มีทางเป็นจริงแน่ๆ ไม่ต้องให้ใครมาคาดเดา คนธรรมดาอย่างเธอก็ดูออก ลองผู้หญิงพลีกายให้ตั้งแต่แรก ผู้ชายคนไหนจะเห็นค่า และอยากยกย่องเชิดชู

แต่เธอก็ทำได้แค่นึก...