เสียงเรียกของโทรศัพท์ดังขึ้น เรียกคนนอนคว่ำหน้ากับหมอนให้เอื้อมมือไปหยิบ คิ้วเข้มขมวดมุ่นก่อนลืมตาขึ้นพอเห็นว่าปลายสายเป็นใคร ริมฝีปากได้รูปก็ขยับยิ้มน้อยๆ
“สวัสดีค่ะ” มือเรียวหนากดรับ กรอกเสียงกลับไป เขาเพิ่งตื่น สะลึมสะลือ ยังไม่ทันได้จับต้นชนปลายอะไร เสียงเจื้อยแจ้วก็ดังตามสายมาชุดใหญ่ ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นเป็นกึ่งนอนกึ่งนั่ง มือขยี้ตา ริมฝีปากยังผุดยิ้มเหมือนเดิม
“หือ ขนาดนั้นเชียว เอาอย่างนั้นเลยเหรอคะ เสียดายจังวันนี้น้าไม่ว่าง…” คีรพัทธ์ตอบหลานสาว ลูกสาวพี่สาวของเขา วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก หยุดมานานจะได้ไปเจอเพื่อนๆ เลยตื่นเต้นใหญ่ นี่โทรมาถามว่าน้าคีอยู่ไหน จะให้ไปส่งที่โรงเรียนด้วย แต่พอเขาบอกไม่สะดวก อยู่โรงพยาบาลทำงานอยู่ ยัยตัวแสบบอกว่าไม่เชื่อ จะให้เปิดกล้องวีดีโอคอลให้ดูเพื่อยืนยัน
แต่จะเปิดได้ยังไง ก็นี่มันบนเตียงไม่ใช่ที่โรงพยาบาล แล้วเขาได้ทำงานซะที่ไหน แถมยังมีผ
