แกร็ก ปึง...
“เอ่อ...”
“ไม่เป็นไร เสร็จงานแล้วก็กลับบ้านได้เลย”
“ค่ะ”
ประตูห้องทำงานของเรเชลเปิดขึ้นพร้อมกับร่างใหญ่เดินเข้ามาโดยไม่มีแม้แต่เสียงเคาะและเรนนี่เลขาของเรเชลก็เดินตามเข้ามาติดๆด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนเพราะห้ามแล้วแต่อีรอนไม่สนใจเลยสักนิด จนเรเชลที่เห็นได้แต่บอกให้เรนนี่กลับบ้านไปได้เลย
“มาทำไมอีก”
“มาหาเมีย”
เรเชลถามขึ้นพร้อมกับเหล่มองคนหน้าบึ้งที่เดินไปนั่งลงตรงโซฟารับแขก แต่ก็ต้องเขินจนหน้าแดงกับคำพูดห่ามๆของเขา คำก็เมีย สองคำก็เมีย ไม่รู้ว่าเธอไปตกลงเป็นเมียกับเขาตอนไหน
พอเห็นว่ายิ่งพูดก็เหมือนเธอยิ่งเสียเปรียบ เรเชลเลยตัดสินใจก้มหน้าก้มตาทำงาน และพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็พบว่าข้างนอกมืดไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนคนรอก็หลับไปด้วยเหมือนกัน
“พอหลับแล้วก็ดูไม่มีพิษมีภัยเท่าไหร่...”
เรเชลเดินเข้าไปใกล้แล้วหยิบผ้าห่มที่ซ่อนเอาไว้ขึ้นมาห่มให้กับเขา ก่อนจะมองไปที่คนหลับเมื่อเขาคงเ
