บทที่ 22
ความคิดของเธอสะดุดเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู รีบหันไปมองแล้วลุกขึ้นพร้อมกับคลี่ยิ้มตอบรับรอยยิ้มของอีกฝ่าย
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเฉิน วันนี้ตื่นแต่เช้าเลยนะคะ” ปกติเขาจะสั่งอาหารเช้าไปกินที่ห้องจนเป็นนิสัยไปแล้ว ทำไมวันนี้ถึงลงมาเองได้ล่ะ
“ใช่ วันนี้ผมตื่นเช้ามาก ๆ เพราะตั้งใจมาเจอใครบางคน”
“คุณเฉินมีนัดนี่เองถึงได้รีบตื่น”
“เปล่า ผมไม่ได้มีนัดกับใครหรอก แค่อยากเจอหน้าใครบางคนต่างหากล่ะ” เหมาเฉินคุนในวัยประมาณหกสิบที่ยังหล่อและเท่ไม่หยอกยิ้มนัยน์ตาพราว ชี้นิ้วใส่หญิงสาวบอกใบ้ให้รู้ตัวว่าเธอคือคนที่เขาอยากเจอ
ปากที่คลี่ยิ้มตั้งแต่แรกฝืนยิ้มค้าง อยากจะหายไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด แต่คงทำไม่ได้
“ขอนั่งด้วยได้ไหม”
“ได้สิคะ เชิญเลยค่ะ แต่แนนกำลังจะกลับห้องพอดีเลยค่ะ”
“อะไรกัน คุณกินเสร็จแล้วเหรอ”
“เรียบร้อยไปสักพักแล้วค่ะคุณเฉิน”
“ถ้าอย่างนั้นก็นั่งเป็นเพื่อนผมหน่อยก็แล้วกัน ดื่ม
