บทที่ 7
753 คำ
เขารู้ชื่อพนักงานแต่ละคนได้อย่างไร? มีหลายคนที่ทำงานในฟาร์มกาแฟ
ผู้จัดการลาร์สันเรียกหัวหน้าทีมคนก่อนมา
เมื่อเธอยืนอยู่ต่อหน้าโทเบียส หัวหน้ารู้สึกว่าชายที่อยู่ข้างหน้าเธอหล่อมากจนตาเป็นประกาย แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็สง่างามมาก ซึ่งทำให้เธอกลัวเล็กน้อย
“เธอชื่อนาตาลี ก็อดฟรีย์ และเธอทำงานที่ไร่กาแฟทุกฤดูร้อน เธอทำแบบนี้มาหลายปีแล้ว ฉันได้ยินมาว่าเธอทำสิ่งนี้เพื่อเป็นค่าเล่าเรียน...” เธอพูดติดอ่าง
หลังจากที่ผู้นำเสร็จสิ้นประโยคของเธอ โทเบียสครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ออกไปได้แล้ว” โทเบียสพูดหลังจากตัดสินใจได้
ผู้จัดการลาร์สันรีบออกจากสำนักงานพร้อมกับคนกลุ่มใหญ่
เซบาสเตียนลังเลอย่างมาก
หลังจากออกไปแล้ว เขาพูดกับผู้จัดการลาร์สันว่า "ผู้จัดการ เราต้องปล่อยให้มีคนอยู่ที่นั่นอย่างน้อยหนึ่งคน ถ้าเขาเอาเปรียบนาตาลีล่ะ"
“ใครบอกว่าจะใช้เธอ!” ผู้จัดการลาร์สันจ้องไปที่เซบาสเตียน
เขาชี้ไปที่หัวของเซบาสเตียน “คุณรู้ไหมว่าใครอยู่ข้างในนั้น เขาคือโทเบียส วิทล็อค ประธานของ YS Group คุณรู้ไหมว่ามีผู้หญิงกี่คนที่พยายามจะนอนกับเขา เขาจะฉวยโอกาสจากลูกจ้างธรรมดาๆ คุณล้อเล่นหรือเปล่า?”
“โทเบียส ประธานกลุ่มวายเอส?”
เซบาสเตียนตกตะลึง
เขาเคยได้ยินเรื่องโทเบียส! เขาเป็นคนที่โด่งดังในโลกธุรกิจของเมืองอกาเฟน
บริษัทของเขาเป็นหนึ่งในสามบริษัทจดทะเบียนที่มีมูลค่าตลาดโลก
ชายคนนี้เป็นบุคคลในตำนานในเมืองอากาเฟน
เขามีชื่อเสียงในด้านทักษะการตัดสินใจที่กล้าหาญและโหดเหี้ยม เขาได้เปลี่ยน YS Group จากการเป็นบริษัทที่ไร้ค่าให้เป็นบริษัทชั้นนำตาม Forbes!
เซบาสเตียนเป็นนักศึกษาสาขาวิชาการเงิน ดังนั้นเขาจึงเคยได้ยินชื่อโทเบียส และเขาก็ชื่นชมเขาเล็กน้อย
โทเบียสเป็นคนต่ำต้อยและไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าสื่อ ดังนั้นเซบาสเตียนจึงไม่รู้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร
เมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ข้างในคือโทเบียส หัวใจของเซบาสเตียนก็ผ่อนคลายลงในทันใด
ช็อตใหญ่อย่างเขาย่อมไม่ฉวยโอกาสจากนาตาลี
"เข้าใจแล้ว!"
นาตาลีตื่นขึ้นด้วยความงุนงง
อุณหภูมิที่เย็นกว่าในสำนักงานทำให้เธอสบายใจในทันที
เธอค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นชายร่างผอมนั่งอยู่ข้างหน้าเธอ
ชายผู้นั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและดูหล่อเหลามาก
เสื้อกันลมสีเทาเข้มวางอยู่บนแขนของเขาโดยไม่ตั้งใจ
"เป็นคุณนั้นเอง?" นาตาลีตกใจมาก
“คุณยังจำฉันได้ไหม ดูเหมือนว่าคุณจะลืมฉันไม่ได้” โทเบียสยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
เขายกระดับคำพูดของเขาอย่างซุกซนในลักษณะล้อเล่น
นาตาลีไม่พบคำใดๆ ที่จะโต้กลับเขา
พวกเขาไม่ได้เจอกันเพียงไม่กี่ชั่วโมง และผู้ชายคนนี้คือคนที่เอาความบริสุทธิ์ของเธอไป ไม่มีทางที่เธอจะจำเขาไม่ได้
“แน่นอน ฉันไม่ได้ลืมคุณ ฉันคิดถึงคุณตลอดเวลา!” นาตาลีกัดฟัน
“คุณนึกถึงส่วนไหนของฉัน” โทเบียสมองนาตาลีอย่างสนใจ เสียงทุ้มนุ่มของเขาเต็มไปด้วยพลัง
“ข้าคิดว่าเจ้าจะต้องพบกับจุดจบของเจ้า!” นาตาลีตาเป็นสีแดง
ไม่ว่าเธอจะประมาทแค่ไหน เธอเคยบอกตัวเองว่าถึงแม้เธอจะสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้คนโง่ เธอบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อย่างไรก็ตาม มันยังคงเป็นเรื่องโกหกถ้าเธอไม่รู้สึกโกรธหรือเกลียดชังผู้ชายคนนั้น
“คุณอยากให้ฉันตายเหรอ แล้วคุณมายั่วยวนฉันทำไม” เสียงของโทเบียสเย็นชาราวกับน้ำค้างยามเช้าในปลายฤดูใบไม้ร่วง
“ฉันไม่ได้เกลี้ยกล่อมเธอ ฉันแค่ขอความช่วยเหลือ!” นาตาลีพูดอีกครั้ง
“ช่วยด้วย? คุณกำลังพูดว่ามีคนพยายามจะฆ่าคุณเหรอ?” เสียงของโทเบียสชัดเจน
เขามองนาตาลีอย่างเย็นชาและพูดว่า "คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคำแก้ตัวโง่ ๆ ของคุณไหม"
“แน่นอน เธอไม่เชื่อในตัวฉัน” นาตาลีพูดอย่างตรงไปตรงมา “เธอเลยทำสกปรกกับฉัน”
- ผู้เขียน
