เกิดใหม่เป็นเถ้าแก่เหลาสุรา
เกิดใหม่ครั้งที่ 20
หลงกั๋วและเจียงสุ่ยนั่งคุกเข่าอยู่ที่กลางห้องพยายามทำตัวให้เล็กที่สุด เนื่องจากสายตาของทุกคนที่มองมาทำเอาไม่กล้าจะหายใจแรงๆ เสียด้วยซ้ำ เกอกล้ามโตเงยหน้าสบตาซุยหลินด้วยสายตาเว้าวอนแต่ซุยหลินสะบัดหน้าหนีอยู่ทุกครั้งไป เมื่อเช้าเจียงเฉิงเข้าไปช่วยพูดกับซุยหลินให้บ้างแล้วแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเสียเท่าไหร่
“ทำแบบนี้มันไม่งาม เจ้าไม่รู้หรืออาสุ่ย” เถ้าแก่ซุยถาม
เจียงสุ่ยก้มหน้า “ข้ารู้ขอรับ.. ข้าผิดไปแล้ว”
“เป็นข้าเองขอรับ ข้าเป็นคนชวนอาสุ่ยออกไปเอง เขาไม่ผิดอะไร ทุกอย่างผิดที่ข้าไม่รู้จักหักห้ามใจ”
ซุยหลินตาโตมองหน้าหลงกั๋ว “อย่างบอกนะว่า.. เจ้าสองคน..ร่วมหลับนอนกันแล้ว”
“ไม่ใช่นะขอรับนายน้อย ข้าสองคนแค่ออกไปเดินเล่นด้วยกันเท่านั้น” เจียงสุ่ยส่ายหน้ารัวๆ
“ใช่ขอรับคุณชาย ข้ายังไม่ได้ล่วงเกินอาสุ่ยถึงเพียงนั้น”
ซุยหลินหรี่ตา “ข้าไม่เชื่อ
