ราชครูโจวรีบเดินออกจากห้องหนังสือ ระหว่างนั้นโจวฮูหยินก็รีบเดินออกมาจากห้องปักผ้าเช่นกัน เพราะต้องการออกไปดูว่าเกิดอันใดขึ้นที่บริเวณหน้าจวน จึงได้มีเสียงผู้คนพูดคุยกันจนนางไม่มีสมาธิในการปักผ้า
“ท่านพี่เกิดเรื่องอันใดขึ้นเจ้าคะ ข้าได้ยินเสียงผู้คนมากมาย พูดคุยกันเสียงดังอยู่หน้าจวนของเรา”
น้ำเสียงอ่อนหวานแม้ในยามเร่งรีบได้เอ่ยถามสามี กิริยามารยาทของโจวฮูหยิน ช่างงดงามชดช้อยและอ่อนหวาน ประกอบกับใบหน้าที่ยังคงความงามไม่เสื่อมคลาย จนผู้เป็นสามีต้องหยุดมองอย่างชื่นชมและหลงใหล ไม่แพ้เมื่อครั้งที่ทั้งสองคนยังเป็นหนุ่มสาว
“ฮูหยิน ออกไปหน้าจวนกับข้า ยามนี้ท่านอ๋องหนานกงชิง ขนขบวนของหมั้นหมาย มามอบให้ลี่เออร์ลูกสาวของเรา”
“เป็นไปได้เยี่ยงไรเจ้าคะ ก็ท่านอ๋องรังเกียจลูกสาวของเรา จนผู้คนรับรู้กันทั่วเมืองหลวง”
“อืมเป็นไปแล้วฮูหยิน พวกเรารีบออกไปสอบถามดูกันเถิด”
มือใหญ่เข้ามากอบกุมมือนุ่มนิ่มข
