ตอนที่ 16 ความโชคดีในความโชคร้าย
“ไปนานจัง อาหารเกือบเย็นหมดแล้วครับ” คุณเรืองฤทธิ์หันมาพูดพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้ฉัน ซึ่งฉันก็ทำได้เพียงเก็บอาการและปรับสีหน้าตัวเองให้เป็นปกติอย่างที่สุด
"ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ พอดีคนในห้องน้ำเยอะอะ กินข้าวกันเถอะค่ะ"
ฉันพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับมองไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจดูว่านายแพทย์วาคิมได้เดินตามมาหรือไม่ เมื่อเห็นว่าในบริเวณนี้ไม่ได้มีเงาของหมอนั่นแล้ว ฉันจึงเริ่มหันกลับมาสนใจและพูดคุยกับคุณเรืองฤทธิ์ต่อ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นการเสนอขายเครื่องมือทางการแพทย์ เพราะมันเป็นงานของฉัน นั่นยิ่งทำให้บทสนทนาไหลลื่นต่อไปได้เรื่อย ๆ จนฉันลืมเวลาบวกกับเริ่มมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้ามาช่วยเป็นตัวกลาง ทำให้การเจรจาซื้อขายเป็นไปได้ง่ายยิ่งขึ้นกว่าเดิม
แต่...ทำไมยิ่งกินยิ่งเมาแบบนี้นะ...
“เมาแล้วนะเนี่ย คออ่อนจัง”
คุณเรืองฤทธิ์เอ่ยแซวทันทีที่เห็นฉันเริ่มตัวโงนเงนไปมา ส่วนฉันที่
