ตอนที่ 6

1268 คำ

สองแม่ลูกช่วยพยุงร่างท้วมใหญ่กันคนละข้าง เท้าของมานพแทบจะไม่ก้าว เขาแทบไม่เหลือสติรับรู้เลยว่าในเวลานั้น ด้วยร่างกายที่ใหญ่โตของเขา ได้สร้างความลำบากเป็นอย่างมาก ให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคน ที่ต้องช่วยกันพยุง เหตุการณ์ดำเนินไปอย่างทุลักทุเล… จนถึงหน้าประตูบ้าน เมื่อเข้ามาในบ้าน ร่างของผู้เป็นพ่อเมาหลับราวกับไร้วิญญาณ ช่างไม่รับไม่รู้เลยว่าปัญหาที่ตนได้สร้างขึ้นนั้น… ทำให้ลูกสาวและภรรยาต้องเสียทั้งเงินและน้ำตา ดวงแขไม่ได้พูดอะไรมาก หล่อนมักจะนิ่งเช่นนี้เสมอ… เหมือนคนที่ได้ทำใจยอมรับเอาไว้แล้ว กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นเดียวกับหลายๆ ครั้งที่มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วในชีวิตของหล่อน หลังจากดวงแขลากเสื่อและหมอนมาให้สามีนอน จากนั้นจึงหันกลับไปทำงานที่ค้างคาเอาไว้เมื่อครู่ ปล่อยให้รัตติกรหาผ้ามาชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาอันมอมแมมให้กับผู้เป็นบิดา จากที่วางแผนเอาไว้ว่าจะทำห่อหมกเพื่อเตรียมไว้ขายในวันพรุ่งนี้เช้า มาถึงตอนนี้ ดวงแขต้องเปลี่ยนแผนใหม่ หล่อนต้องเร่งแล้ว ทำให้เสร็จโดยเร็วที่สุด… เพื่อที่จะขายในตอนเย็นวันนี้เสียเลย และอาจจะล่วงไปถึงค่ำ… หากขายไม่หมด เพราะเงินซึ่งทั้งบ้านเหลืออยู่ได้หมดลงแล้ว กับหนี้การพนันของสามีผู้ขาดสำนึกรับผิดชอบต่อครอบครัว ครู่ต่อมา รัตติกรรีบเข้ามาช่วยงานแม่อย่างแข็งขัน แค่มองตากันและกัน… ก็รับรู้ได้ในความเศร้าโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยเป็นคำพูดใดๆ ต่อกัน “เราต้องรีบทำให้เสร็จนะลูก...” ดวงแขกล่าวกับลูกสาว “ค่ะแม่… หนูจะแบกไปขายที่ตลาดนัดให้เอง” ลูกสาวขันอาสาอย่างไม่อิดออด เวลาล่วงเลยไปอีกพักใหญ่ๆ เธอกับแม่… ช่วยกันคนละไม้คนละมือ แม้ว่าแม่เพิ่งบอกกับเธอว่าชีวิตไม่ต้องมีอะไรเร่งรีบ… มาถึงตอนนี้ แม่กลับเป็นฝ่ายต้องมารีบร้อนจนหืดขึ้นคอเสียเอง ดวงแขหยิบแม็คหนีบกระดาษขึ้นหนีบที่มุมกระทงเพื่อความรวดเร็ว ไม่ได้ใช้ไม้กลัดกระทงตามที่กล่าว เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน กับชีวิตที่พร้อมจะพลิกผันได้ทุกเวลานาทีของเธอ… ชีวิตที่ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าโชคชะตาได้ขุดหลุมพลางอะไรเอาไว้รอเธออยู่เบื้องหน้า “พี่รัตติกร…..พ่อเป็นอะไรครับ” เสียงใสๆ ของดนัยผู้เป็นน้องชาย ถลันร่างเล็กๆ เร็วรี่เข้ามาในบ้านทั้งชุดนักเรียน โยนกระเป๋านักเรียนลงโครมข้างๆ ร่างของผู้เป็นพ่อ รัตติกรไม่ได้ตอบคำถามของน้องชาย เพราะรู้ว่าดนัยก็ไม่ได้คาดหวังในคำตอบอย่างจริงจัง แล้วก็เป็นจริงอย่างที่หญิงสาวคิด เพราะดนัยตรงรี่เข้าไปในครัวโดยไม่รอฟังคำตอบจากเธอ เด็กชายสอดส่ายสายตามองหาข้าวอย่างคนที่หิวโซ เหมือนเช่นทุกๆ ครั้งที่กลับมาจากโรงเรียน “ว่าแต่เอาปากไปกระแทกอะไรมาล่ะ…?” หญิงสาวถาม เมื่อเหลือบไปเห็นริมฝีปากเจ่อแดงของน้องชายเข้าโดยบังเอิญ “โธ่!...พี่นะพี่ จะถามแบบห่วงใยน้องชายซักกะนิ๊ดก็ไม่มี” ดนัยตัดพ้อพี่สาว รัตติกรส่งสายตาค้อนให้กับน้องชาย “คงไปต่อยกับใครมาอีกละสิ!... พ่อนักเลงใหญ่” เธอสรุปโดยไม่รอให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ได้อธิบายอะไร “ก็… เอ่อ... มันทำผมก่อนนะพี่” เสียงเล็กๆ อึกอัก หวังว่าจะได้รับความเห็นใจจากพี่สาว “แล้วยังไง…” รัตติกรถามทั้งที่ยังงุดหน้าช่วยงานแม่ไม่ได้หยุด “ผมก็สวนมันไปหลายหมัด คราวนี้ตะลุมบอน ต่างคนต่างใส่… มันก็อ่วมไปเหมือนกันนะพี่ เพราะผมซัดมันซะเยินไปเลย” น้ำเสียงของดนัยซ่อนความภาคภูมิใจเอาไว้อย่างเห็นได้ชัด “น่าจะรู้จักอดทนไว้บ้างนะดนัย” รัตติกรเตือนน้องชาย “อดทนโดยไม่ตอบโต้เลยหรือพี่?” คิ้วเล็กๆ ของดนัย ขมวดมุ่นด้วยความสงสัยกับคำแนะซึ่งไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะทำตาม “บางครั้งในการที่เราไม่ตอบโต้… ก็ไม่ได้หมายความว่าเราขี้ขลาดเสมอไป” เธอว่า น้องชายขมวดคิ้วน้อยๆ ย่นหน้าผากอีกครั้ง เหมือนจะบอกว่าพี่สาวช่างไม่เข้าใจในวิถีของลูกผู้ชายเอาซะเลย “โห… ได้ไงพี่ มันเล่นผมก่อนนะ” น้องชายเถียง “กินข้าวเสียเถอะลูก… อย่ามัวพูดมากอยู่เลย กินไปพูดไปอยู่นั่นแหละ” ดวงแขแทรกขึ้นบ้าง แม้ลูกชายคนนี้จะแก่นแก้วและแสบซ่าหาใครปาน แต่ดนัยก็ช่วยงานบ้านได้อย่างขยันขันแข็ง ดนัยไม่ใช่เด็กเกเรหรือไร้เหตุผลจนสั่งสอนไม่ได้ ดวงแขมองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นไปตามความคึกคะนองของเด็กผู้ชายมากกว่า ได้ยินที่แม่ว่า… ดนัยก็รีบก้มหน้าก้มตาจ้วงข้าวในจานใส่ปากอย่างตั้งใจ ก่อนจะแหงนใบหน้าน้อยๆ ขึ้นมองแม่และพี่สาวที่เร่งงานกันอย่างขะมักเขม้น รีบทำห่อหมกให้เสร็จทันขายในตอนเย็น ค่ำวันนั้น เมื่อกลับจากขายห่อหมกที่ตลาดนัด ในคืนที่ผืนฟ้าข้างนอกมัวหม่นไปด้วยม่านฝน เสียงจิ้งหรีดร้องระงมอยู่หลังบ้าน ออกอาการเริงร่ากับหยาดน้ำฝนที่พร่างพรมลงมาเมื่อตอนหัวค่ำ เสียงจั๊กกะจั่นยังคงขับกล่อมบทเพลงแห่งรัตติกาล แว่วมาเป็นระยะๆ จากหลังบ้านที่รกไปด้วยดงหญ้าและป่าไมยราบ แซมสลับด้วยต้นธูปฤาษีที่ดอกแก่จัดของมันมักจะแตกออกเป็นปุยขาวๆ ปลิวฟ่องเหมือนละอองความฝันในวันที่แดดแรง ลอยลมมาติดอยู่ตามเสื้อผ้าที่ตากเอาไว้หลังบ้านบ่อยๆ รัตติกรรู้สึกได้ถึงเสียงร้องระงมของกบเขียดที่ดังอยู่ใกล้ๆ… ใกล้จนรู้สึกว่ามันห่างแค่เพียงแผ่นสังกะสีกั้น ภายในบ้านหลังเล็กๆ ที่ถูกแบ่งให้เป็นสองห้องด้วยตู้เสื้อผ้าพลาสติกและแผ่นไม้อัดบางๆ กั้นกลางเอาไว้เพียงง่ายๆ ดนัยหลับอยู่ข้างๆ ร่างท้วมใหญ่ของมานพผู้เป็นบิดาที่นอนกรนสนั่นอยู่อีกฟากของฝาไม้อัด คืนนี้ดวงแขไม่ได้นอนกับสามี หล่อนตั้งใจจะนอนกับรัตติกร เพราะรู้ว่าอีกไม่กี่วันลูกสาวจะต้องเข้าไปทำงานในกรุงเทพฯ แม้จะเป็นเพียงเสียงพลิกตัวเบาๆ ของรัตติกร หากดวงแขที่ยังลืมตาโพลงอยู่ท่ามกลางความมืด… ก็รับรู้ได้ถึงอาการนอนไม่หลับของลูกสาว… เช่นเดียวกับตัวของหล่อนเองที่ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ “นอนไม่หลับหรือคะแม่?” รัตติกรถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ “แม่ไม่ค่อยง่วงจ้ะ” ดวงแขตอบ หากรัตติกก็เข้าใจดี คำว่า ‘ไม่ง่วง’ ของแม่คงไม่ได้หมายความว่าแม่ไม่เหนื่อย หากแม่เหนื่อยล้าเกินจะหลับตาลงได้ต่างหาก เพราะแม่คงอดเป็นกังวลไม่ได้ กับเรื่องที่เธอได้งานทำที่กรุงเทพฯ และจะต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ในอีกวันสองวันอันใกล้นี้ “แม่กังวลใช่ไหมคะ” รัตติกรถาม ทั้งที่ก็รู้ดีในคำตอบ “ก็มีบ้าง…”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more