แสงแรกของดวงตะวันสาดส่องเข้ามาพร้อมกับเม็ดฝนที่ปรอยลงมาเบาๆ เม็ดทรายค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาและเมื่อเธอมองนาฬิกาก็พบว่านี่พึ่งจะหกโมงเช้า เธอเบนสายตามองไปยังด้านนอกของหน้าต่าง อากาศแบบนี้เหมาะสมกับการที่จะนอนต่อมากกว่าการลุกขึ้นจากเตียง เพียงแต่ว่าเธอจะต้องกลับบ้าน ต้องกลับไปซักผ้าทำความสะอาดห้องแล้วนอนอ่านนิยาย ดูซีรีย์ให้สมกับที่วันนี้เป็นวันหยุด เมื่อคิดได้ดังนั้น เม็ดทรายจึงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง.
“....”
ที่น่าตกใจคือเธอไม่สามารถลุกขึ้นจากเตียงได้เพราะว่ามือของเธอถูกมัดเอาไว้กับหัวเตียง
นี่เขา..กลัวว่าเธอจะหลบหนีไปในตอนเช้าก่อนเขาตื่นขนาดนี้เลยงั้นเรอะ แต่มามัดกันแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันล่ะ
“จะหนีไปอีกแล้วงั้นเหรอ?”
เธอสะดุ้งเฮือกกับคำกล่าวทักทายของเขา
“ทรายไม่ได้จะหนีค่ะ แค่จะไปเข้าห้องน้ำ”
หึ..หากว่าเขาไม่ได้มัดเธอเอาไว้ป่านนี้เธอคงจะกลับไปที่บ้านของตัวเองแล้วสินะ เม็ดทรายกำลังจะทอดท
