บทที่1 ฟื้นจากความตาย
1145 คำ
บทที่1
ฟื้นจากความตาย
ติ๊ด!
ติ๊ด!
เสียงเครื่องสัญญาณชีพดังอยู่ภายในห้องผู้ป่วยพิเศษบนเกาะ Setterland สาวน้อยนามิค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองเพดานสีขาว เธอหลับตาลงอีกครั้งและลืมตาขึ้นมาใหม่เมื่อม่านตาทำงานปกติเธอก็เห็นใบหน้าของเรียวมะสามีของผู้มีพระคุณ เธอพยายามลุกขึ้นแต่เรียวมะให้เธอนอนลง เขาต้องตรวจเธออย่างละเอียดอีกครั้งทั้งสมองและกล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกาย
“นายท่าน”
“จำได้?” เรียวมะเลิกคิ้วถามเขาต้องทำตามสัญญาที่อายาโนะขอเอาไว้ ก่อนเธอจะเสียเธออัดคลิปเสียงส่งให้เขาไว้ทั้งเรื่องลูกและนามิ
นามิพยักหน้าเบาๆ เรียวมะจึงให้เธอยกแขนทีละข้างรวมถึงขาทั้งสองข้างด้วย เมื่อเห็นเธอปกติจึงให้พยาบาลถอดเครื่องช่วยหายใจและปล่อยให้เธอนอนพักผ่อนต่อ เขาไม่ได้บอกว่าอายาโนะจากไปแล้วเขาแทบไม่อยากพูดถึงอดีตภรรยาเลย
หลายวันผ่านไป
หลังจากที่นามิรักษาตัวจนร่างกายดีขึ้นจนเกือบกลับมาเป็นปกติ เรียวมะจึงพาเธอบินกลับมาที่เกาะใหม่เขาล้างบางทุกสิ่งมีชีวิตบนเกาะนี้จนไม่เหลือซาก ทั้งเกาะกำลังกลายเป็นฐานทัพลับๆ ที่เขาเอาไว้ฝึกกำลังคนเพื่อปกป้องดูแลทุกคนที่ถูกคนเลวข่มเหงรังแกรวมถึงงานสังหารด้านมืดด้วย
“นายท่านคะ นายหญิงอยู่ที่นี่ใช่ไหม”
“อืม” เขาตอบเพียงแค่นี้ก่อนจะพยักหน้าให้บอดี้การ์ดคนสนิทพานามิไปยังสุสานของภรรยาเขาที่บริเวณด้านหลังของเกาะ
นามิมองสุสานตรงหน้าด้วยความเสียใจภาพสุดท้ายของเธอคือยามาดะพ่อของอายาโนะจ่อปืนที่หัวนายหญิงเธอจึงใช้แจกันหน้าห้องตีหัวยามาดะอย่างรุนแรงแต่ทว่า ยามาดะกลับหันมากระชากหัวเธอโขกกับโต๊ะจนเธอแน่นิ่งไป
“ฮึก! นายหญิง ไม่จริงฮือออ”
เรียวมะยืนล้วงกระเป๋ามองภาพตรงหน้าด้วยความเสียใจไม่ต่างกันเขารักอายาโนะมาก เขารักเธอจนไม่เคยคิดเผื่อใจว่าจะต้องสูญเสียเธอไปกะทันหันเช่นนี้ เขาปล่อยให้นามิร้องไห้จนพอใจเพราะเมื่อก่อนเขาเองก็ไม่ต่างจากนามิในตอนนี้
ทุกๆ วันเขาต้องมานั่งกอดเขาอยู่ตรงหน้าสุสานเขาจะเล่าเรื่องราวในแต่ละวันให้ดวงวิญญาณของอายาโนะได้ฟังสุดท้ายหมออคินกับลูกชายของเขาก็เข้ามาเตือนสติและให้กำลังใจจนเขาเอาความเจ็บช้ำไปล้างแค้นคนของยามาดะจนไม่เหลือซาก
สถานฝึกซ้อม
นามิเดินตามเรียวมะเข้ามาด้านในเธอมองหาหนูน้อยไดจังที่เธอเลี้ยงมากับมือจนเสียงร้องดีใจดังมาจากชั้นสอง
“พี่นามิ!!!!”
“ไดจัง!!!”
นามินั่งคุกเข่าอ้าแขนรอรับหนุ่มน้อยที่กำลังวิ่งมาสวมกอดเธอ ทั้งสองสวมกอดกันด้วยความคิดถึงเรียวมะจึงปล่อยให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันส่วนเขาเดินแยกไปดูการฝึกซ้อมด้านหลัง
“พี่นามิหายแล้วมาอยู่กับไดนะ ไดเหงามากเลย”
“ครับ พี่จะอยู่กับไดจะคอยดูแลไดให้ปลอดภัยจากคนไม่ดี”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ไดเก่งแล้วไดกำลังฝึกดาบคาตานะที่คุณย่าให้ไว้ ไว้พี่นามิหายดีแล้วไดจะสอนนะครับ”
“ครับ”
อาหารมื้อเย็นนามิถูกหนุ่มน้อยพามานั่งร่วมโต๊ะเหมือนตอนที่แม่ของเขายังอยู่ เรียวมะเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาบอกหน้าที่ของนามิที่ต้องทำนั่นคือดูแลลูกชายเขาด้วยชีวิต เรื่องอาหารลูกชายของเขาไม่ยอมทานฝีมือแม่บ้านเลยนอกจากเธอแค่ข้าวไข่เจียวลูกชายเขาก็ปลาบปลื้มคุยโวไม่หยุด
เรื่องการเป็นอยู่เขาสั่งให้เธออยู่ในบริเวณบ้านไม่ให้ออกไปด้านหลังแม้แต่นอกสถานฝึกถ้าไม่จำเป็นหรือถ้าจะไปต้องให้คนติดตามไปด้วย บนเกาะนี้มีผู้ชายอยู่เป็นพันคน เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดี ผิวพรรณขาวผ่องแบบสาวญี่ปุ่นไม่เหมาะที่จะออกไปเผยโฉมให้ใครได้เห็นเพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง
“ชิชิ ไดขอนอนกับพี่นามินะครับ”
เรียวมะมองหน้าลูกชายตัวน้อยเขาถอนหายใจรอบที่สิบของวันนี้ เขาไม่ได้ว่าถ้าลูกชายจะนอนกับพี่เลี้ยงแต่บางครั้งเขาก็เกรงใจนามิเป็นผู้หญิงบางครั้งก็ต้องการเวลาส่วนตัวบ้าง
“นะครับชิชิ”
“ถามพี่นามิก่อน”
“พี่นามิครับ ไดขอไปนอนด้วยนะครับ^^”
“ได้สิครับ สำหรับไดจังพี่อนุญาต^^”
ทานมื้อเย็นเสร็จทั้งสองก็ขึ้นไปชั้นสองเพื่อจัดการที่หลับที่นอน นามิชอบนอนกอดหมอนข้างเพราะเธอไม่มีพ่อแม่ เท่าที่เธอจำได้พ่อของเธอพามาฝากไว้กับอายาโนะตั้งแต่เธออายุเพียงสิบขวบ อายาโนะรักเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆ มีอะไรก็นึกถึงกันตลอด
กลางดึกเธอเดินออกมารับลมหน้าบ้านเธอรู้สึกผิดที่ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ถ้าวันนั้นเธอตายแทนอายาโนะได้เธอก็ยอม
“อย่าคิดมากทุกอย่างมันจบแล้ว” เรียวมะเดินมาจากด้านหลังเขาเห็นเธอยืนถอนหายใจทิ้งซ้ำๆ อยู่นานแล้ว
“นายท่าน” สองขาเล็กๆ รีบกาวถอยหลังสองมือประสานกุมไว้แล้วก้มศีรษะเล็กน้อย
“ก่อนอายาโนะจะจากไปอายาโนะส่งข้อความเสียงมาให้ฉัน อายาโนะฝากให้ฉันดูแลเธอกับลูกให้ดี”
“นายหญิง....” เสียงสั่นเครือของนามิทำให้เรียวมะหนักใจ สภาพจิตใจของนามิไม่เหมือนเดิมยิ่งมารับรู้เรื่องการจากไปของคนที่เป็นเหมือนพี่สาวเธอเลยรู้สึกโดดเดี่ยว
“ไม่ต้องคิดมากฉันจะช่วยดูแลเธอแทนอายาโนะเอง เธอก็ช่วยดูแลเจ้าไดและอาหารการกินของเจ้าไดไป ที่ฉันสั่งห้ามไม่ให้ไปโรงฝึกด้านหลังก็อย่าไปล่ะ อยากไปไหนก็บอกฉันจะให้คนพาไป”
“ค่ะนายท่าน”
“ไปนอนได้แล้วเดี๋ยวเจ้าไดตื่นมาไม่เจอจะงอแงเอา”
“ค่ะ”
---------------------------------
นามิผู้น่าสงสารเรียวมะไม่ได้เลวร้ายนะทุกคนไม่ต้องห่วง ดราม่าที่ว่าก็คงไม่พ้นเรื่องสงครามมันมีอะไรซับซ้อนมากเรียวมะถึงได้เก็บตัวทั้งสองคนเอาไว้
อ่านแล้วคอมเมนต์บ้างเพื่อดันนิยายให้ไรท์ วิวดีลงถี่ เมนต์เยอะมาอัปรัวๆพร้อมอีบุ๊กเลยค่ะ
- ผู้เขียน
