บทที่20
ทำตามหน้าที่
“ไหนว่าแค่แต่งเพื่อตบตาคนไงเรียว”
ตบตาคน? ฉันแทบจะหยุดเดินสองขาก้าวไม่ออกเสียอย่างนั้นหันไปอีกทีคุณเรียวมะก็พาคุณริริวไปคุยในห้องทำงานส่วนฉันก้มหน้าก้มตาเดินต่อไปเดินจนปวดส้นล้มทั้งยืน ใครจะเข้ามาช่วยฉันก็ยกมือห้ามฉันถอดรองเท้าส้นสูงทิ้งเอาไว้แล้วเดินไปนั่งพักเงียบๆ คนเดียว
การแต่งงานครั้งนี้ฉันเข้าใจว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาฉันเป็นเพียงตัวแทนที่จะมีหรือไม่มีก็ได้งั้นสิ แล้วที่มาทำดีกับฉันมันคืออะไร
“นายหญิงจะทานข้าวเลยไหมคะ”
“นามิยังไม่ค่อยหิวไดจังตื่นแล้วเหรอคะ”
“ตื่นแล้วค่ะนายหญิงตอนนี้กำลังรอทานข้าวกับนายหญิง”
ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้ม ไดจังเป็นเด็กน่ารักเห็นฉันก็รีบอ้าแขนรออ้อมกอด ฉันนั่งทานข้าวกับไดจังจนอิ่มก็ขอขึ้นมาพักบนห้อง วันพรุ่งนี้ฉันไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบางทีฉันอาจจะตายก็ได้
“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด”
วันต่อมา
วันนี้ฉันแทบไม่ม
