บทที่18
ฉันเป็นแม่ของได
วันสุดท้ายของการอยู่ที่นี่ค่อนข้างสบายๆ ไดจังอยากให้ฉันพาไปเที่ยวห้างฉันก็พาไป คุณเรียวมะติดเคสที่โรงพยาบาลฉันเลยต้องพาไดจังมากับพี่เก็นซิและบอดี้การ์ดอีกเกือบสิบคน ไดจังเข้าไปเล่นบ้านบอลกับเด็กๆ คนอื่น ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปและอัดคลิปส่งให้คุณเรียวมะดู เวลาไดจังอยู่กับเด็กคนอื่นทั้งสดใสและร่าเริงมากกว่าเล่นกับญาติๆของตัวเอง
“นายหญิงครับน้ำครับ” เก็นชิเดินเข้ามาพร้อมน้ำดื่มสองขวดแต่นามิรีบโบกมือไม่ให้เรียกแบบนั้นถึงยังไงเธอก็คือนามิคนเดิม
“เรียกนามิเหมือนเดิมดีกว่าค่ะแบบนี้ไม่ชินเลย”
“ไม่ได้นะครับนายเอาผมตายแน่” เก็นชิรีบก้มหน้าลงเขาจะทำตัวเสมอนายไม่ได้
“ก็ได้ค่ะพี่เก็นชิอยากเรียกอะไรก็เรียกเลย”
(ไอ้เด็กที่ไหนวะเก่งนักหรือไง)
เสียงเด็กเริ่มโวยวายในบ้านบอลเก็นชิจึงรีบเข้าไปดูสถานการณ์จนเขาพาเด็กๆ ออกมารวมถึงไดจังด้วย
“เกิดอะไรขึ้นลูก” หญิงสาวชุดสีแด
